Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.2019, Blaðsíða 54

54 – Sjómannablaðið Víkingur
Tómlæti, að láta sér fátt um finnast
þótt eitthvað stórfenglegt beri fyrir
augu eða mikið drífi á dagana, sorg
eða gleði, var áberandi í skaplyndi for-
feðra okkar. Kannski ber minna á þessu
skapgerðareinkenni okkar nú í seinni
tíð. Við sjáum goðin okkar fella tár,
hvort sem eru hörðustu bardagakappar
eða fíngerðar fegurðardísir, heimsþekkt-
ir ferðagarpar standa á öndinni yfir
töfraljóma hin íslenska sumars og marg-
reyndir erlendir ökuþórar verða óða-
mála þegar þeir lýsa aðdáun og hrifn-
ingu sinni á torfærukeppnum á Íslandi.
Svo faðmast menn og kyssast í tíma og
ótíma á hvíta tjaldinu og er nokkuð
sama hvort er í verstu krimmahverfum
Ameríku eða Beverly Hills.
Með öðrum orðum, tómlætið er að
tónast burt úr hinum þurrpumpulega Ís-
lendingi, mest fyrir áhrif erlendis frá.
Fyrir vikið hefðum við ekki svarað ógrát-
andi spurningunni sem beint var að Geir
Ívarssyni á Bjarnastöðum í Grímsnesi en
kona hans var komin á steypirinn og var
hann inntur frétta á næsta bæ: „Ég segi
engar fréttir nema að kona mín eignaðist
barn í gær. En það var feil á því. Það
vantaði í það vindinn.“
Og svo ekki fari á milli mála skal þess
getið að barnið fæddist andvana.
„Það hlýtur að verða góð bók þegar
lygnasti maður á landinu segir frá en sá
trúgjarnasti færir í letur.“
Ónefndur þegar spurðist út að Þórbergur
Þórðarson myndi ætla að skrifa endur-
minningar séra Árna Þórarinssonar.
„Það væri hægra að sýna yður það en
segja.“
Séra Jón Stefánsson að Vallanesi (um
1800) þegar kaupmannsfrú spurði hann eitt
sinn hvernig hann færi að því að eiga börn
svona feitur en Jón var sannarlega mikill
um sig og þykknaði stöðugt með hækkandi
aldri.
„Það er varla svo dautt að það megi ekki
skíra það.“
Kona er kom hart niður og fæddi and-
vana barn en þá var sú trú í landinu að
óskírðir færu rakleitt í helvíti.
Bólu-Hjálmar frétti að Símon Dalaskáld
hefði ort um sig níð og varð að orði:
„Þetta skal guð ekki þurfa að borga.“
Ekki löngu síðar svaraði Hjálmar
skammavísum Dalaskáldsins.
„Menn stela nú mest hver frá öðrum svo
þetta jafnar sig.“
Ónefndur maður á Þórshöfn þegar Al-
freð Ásmundsson frá Hlíð í Kinn var að
hneykslast á ófrómleik sumra þorpsbúa og
vildi draga þjófana fyrir dómara.
„Allt er vitlaust í bókum, þeir taka þetta
hver eftir öðrum, hugsunarlaust.“
Gísli Magnússona latínu- og grísku-
kennari við Latínuskólann í Reykjavík.
„Enginn danskur maður hafði nokkru
sinni komist svo í vinfengi við frú Ingi-
björgu, að honum væri boðið „upp á
harðan fisk“.“
Indriði Einarsson um Ingibjörgu Einars-
dóttur, eiginkonu Jóns Sigurðssonar forseta.
„Montið í Skagfirðingum kom frá hestun-
um þeirra.“
Indriði Einarsson.
„Sjálfstæðisflokkurinn er eini flokkurinn
sem þorir að vera á móti staðreyndum.“
Guðjón Ó. Hansson, leigubílstjóri og
sjálfstæðismaður.
Konungur Íslands, Kristján tíundi, heimsótti einu sinni sem oftar þegna sína og steig á land í Reykjavík.
Höfnin var umráðasvæði Óla Maggadons sem lét ekkert aftra sér frá að eiga orðastað við kóng. Þegar menn
vildu seinna fá að vita hvað þeim hátignunum við höfnina hefði farið á milli svaraði Óli: „Þar var nú ekki töl-
uð vitleysan, karl minn.“
Myndin er að vísu ekki af Óla Maggadon heldur Oddi sterka á tali við Kristján konung tíunda árið 1930.