Fréttablaðið - 27.08.2022, Blaðsíða 66

Þeir eru að
ákæra
hann fyrir
eitthvað
sem hann
gerði mér
– en samt
skipti ég
engu máli.
Um miðjan mánuðinn var
fyrrverandi sambýlismaður
Lindu Gunnarsdóttur sak-
felldur vegna ofbeldis gagn-
vart henni. Linda fagnar dóm-
inum en segir alla vinnslu
málsins hafa verið litaða
vanhæfni og mistökum, bæði
hjá lögreglu og ákærusviði.
Kæru Lindu var upphaf-
lega vísað frá á þeim
grunni að um væri að
ræða orð gegn orði, þrátt
fyrir að áverkavottorð
sýndi átta áverka og árásin væri
f lokkuð sem alvarleg. Fyrrverandi
sambýlismaður Lindu hafði fengið
töluvert pláss í fjölmiðlum en hann
var í sjónvarpsþáttum og var mikið
til umfjöllunar vegna þeirra og lýsti
Linda því í viðtali við Fréttablaðið
hvaða áhrif það hafði á hana.
Nokkrum dögum eftir að Linda
sagði sögu sína í viðtali við helgar-
blað Fréttablaðsins, síðasta vor,
var lögfræðingi hennar, Oddgeiri
Einarssyni, tilkynnt að rannsókn
málsins yrði tekin upp að nýju.
Linda er viss um að það, að hún hafi
stigið fram í fjölmiðli, hafi orðið
til þess að málið var tekið upp, en
harmar að nauðsyn sé að bera sína
sárustu reynslu á borð fyrir alþjóð
svo lagt sé við hlustir. Alls ekki allir
hafi burði til þess og sjálf hafi hún
séð sig nauðbeygða.
Áverkavottorð sagt týnt
Linda og lögfræðingur hennar
gera fjölmargar athugasemdir við
úrvinnslu kærunnar og vinnubrögð
þeirra sem að málinu komu. Segir
Linda það oft hafa hvarflað að henni
að gefast upp.
„Þegar ég upphaflega leita á lög-
reglustöð til að kæra tekur mjög
almennileg lögreglukona af mér
skýrslu. Í framhaldi fæ ég símtal
frá lögreglumanni sem fenginn
var til að sjá um rannsókn málsins.
Hann segir mér að áverkavottorð
mitt sé týnt, að Landspítalinn hafi
týnt því. Hann fer svo að draga í efa
að ég hafi virkilega farið á spítala
á sínum tíma.“ Linda segist hafa
svarað honum að hún hafi verið
beinbrotin og hafi því að sjálf-
sögðu leitað aðhlynningar á spít-
ala. Áverkavottorð sannar að hún
var viðbeinsbrotin og með sjö aðra
áverka.
„Ég var í algjöru panikki. Enda
vissi ég að ég hefði farið á spítala,
það hefðu verið teknar myndir af
mér og ég sagði starfsfólki þar hvað
hafði komið fyrir mig. Ég hringdi
því sjálf upp á Landspítala og segi
læknaritara hvað lögreglan hafi
sagt. Hún sagði lögregluna eiga að
vita betur, það taki einfaldlega tíma
að útbúa áverkavottorð. Hún sagði
það að sjálfsögðu vera til enda muni
sjúkraskýrsla mín fylgja mér í gröf-
ina. Lögreglumaðurinn laug því að
mér, blákalt, og ég er hugsi yfir því að
slíkur maður rannsaki svona mál.“
Linda segist ítrekað hafa reynt að
ná sambandi við lögreglumanninn
sem á þessum tíma fór fyrir rann-
sókninni, til að láta hann vita af
þessu svari, en án árangurs. „Aldrei
hringdi hann til baka. En á þessum
tíma óttaðist ég að mál mitt félli um
sig sjálft vegna þessa, enda vottorðið
aðalsönnunargagn mitt. Það næsta
sem ég heyri er að fyrrverandi
sambýlismaður minn er kallaður í
skýrslutöku og veit svo ekkert fyrr
en ég fæ bréf þar sem mér er tilkynnt
að rannsókn málsins sé hætt.“
Ekki kallað eftir ljósmyndum
Linda hafði þá mánuð til að kæra
þá ákvörðun og gerði lögfræðingur
hennar það á grundvelli þess að
rannsókn hefði sannarlega verið
ábótavant.
Samkvæmt áverkavottorði varð
Linda fyrir fjölþættum áverkum,
þar er meðal annars talið upp við-
beinsbrot, sár í munni og munnholi,
sár á kvið og mar á baki. Í skýrslu
sem tekin var af fyrrverandi sam-
býlismanni hennar útskýrði hann
viðbeinsbrotið þannig að hún hefði
Málið litað
vanhæfni og
mistökum
Björk
Eiðsdóttir
bjork
@frettabladid.is
dottið. Áverkar hennar voru ekki
frekar bornir undir hann, né hann
beðinn að útskýra hvernig þeir voru
tilkomnir.
Við niðurfellingu rannsóknar
var tekið fram að engar ljósmyndir
væru til af áverkum Lindu en á
áverkavottorði stendur skýrt að
myndir séu til, lögregla þurfi aðeins
að kalla eftir þeim hjá Landspítala.
Önnur rök voru að um væri að
ræða orð gegn orði, en í kæruskýrslu
tiltók Linda fjögur vitni sem stutt
gætu frásögn hennar en aðeins
var haft samband við eitt þeirra,
vinkonu hennar sem sótti hana og
færði á spítala eftir árásina.
Málið endurvakið eftir viðtal
Í febrúar 2021 fer lögmaður Lindu
fram á að rannsókn sé aftur tekin
upp, en það er ekki fyrr en 19. maí
sem Linda fær tilkynningu um
að það verði gert, fjórum dögum
eftir að hún birtist í forsíðuviðtali í
helgarblaði Fréttablaðsins.
„Það finnst mér ótrúlega sorglegt
fyrir þolendur. Að þeir þurfi að taka
þetta í sínar eigin hendur til að horft
sé á mál þeirra, hlustað á þá. Mig
langaði ekkert að fara í viðtal. Þetta
eru persónulegir hlutir sem mig
langar ekkert að allir viti um mig.“
Linda segir vinnubrögðin ekki
hafa batnað þegar málið var tekið
upp aftur, en þá hafi lögreglu-
maðurinn sem upphaflega var með
málið og viðhafði að mati hennar og
lögfræðings hennar, slæleg vinnu-
brögð, hringt í hana og boðað hana
í skýrslutöku.
„Ég var steinhissa og spurði hvort
hann væri virkilega aftur með
málið,“ segir Linda en hann hafi
svarað: „Já. Er eitthvað að því?“
„Ég auðvitað bara fraus, mér
fannst þessi maður hafa brotið á
mér með því að rannsaka mál mitt
ekki.“
Linda og lögfræðingur hennar
lögðu áherslu á að annar lögreglu-
maður tæki við málinu. Það reynd-
ist ekki auðsótt og var hún vöruð við
að þannig tæki málið lengri tíma.
„Ég svaraði að ég vildi frekar að það
tæki lengri tíma og væri gert vel.“
Á endanum tók lögreglukona
við rannsókn málsins og segir
Linda hana hafa staðið sig vel. „Ég
fann strax að hún vann sína vinnu,
annað en sá fyrri.“
Ekki tilkynnt um ákæru
Þann 22. febrúar á þessu ári var
maðurinn ákærður en samkvæmt
Lindu fengu hún og lögfræðingur
hennar ekki upplýsingar um það
fyrr en nokkrum dögum áður en
málið átti að fara fyrir dóm. „Okkur
var ekki tilkynnt um ákæruna, ekki
einu sinni þegar lögfræðingur minn
hefur samband við saksóknara
vegna gagna er varða bótakröfu
mína. Ég skil ekki þessi vinnubrögð
og ekki heldur þá staðreynd að á
þessu stigi er málið mitt orðið mál
ákæruvaldsins, það er ekki mitt
lengur. Ég er orðin eins og utanað-
komandi í mínu eigin máli.“
Þar sem þau fengu svo seint vitn-
eskju um að ákært hefði verið í mál-
inu var of seint að láta bótakröfu
fylgja. „Ekki að bætur séu endilega
það sem ég er að leitast eftir, þá er
þetta bagalegt.“
Lögfræðingur Lindu fékk upp-
lýsingar um ákæruna fimm dögum
áður en dómsmálið var tekið fyrir
um miðjan júní. „Það var eiginlega
bara óvart, þegar hann var beðinn
um að staðfesta vitnalistann. Hann
var beðinn afsökunar á að það hefði
fyrirfarist að láta hann vita. Ég var
ekkert beðin afsökunar á því – enda
kemur mér þetta ekkert við,“ segir
Linda í kaldhæðnistón. „Þeir eru að
ákæra hann fyrir eitthvað sem hann
gerði mér – en samt skipti ég engu
máli.“
Frestað samdægurs
Linda segir jafnframt að veikindi
starfsmanna Héraðsdóms Reykja-
ness hafi orðið til þess að gleymst
hafi að hringja út og láta vitni vita
og þurfti hún sjálf að hafa samband
við þau. „Þau fengu bara að vita að
þau ættu að bera vitni daginn áður,
um miðjan júní, þegar fólk er oft í
fríum enda kom í ljós að tvö þeirra
voru erlendis,“ segir Linda, en sem
betur fer gátu þau borið vitni í
gegnum fjarfundarbúnað.
Dómsmálið átti að vera tekið
fyrir þann 15. júní og var Linda
undir það búin að bera vitni. „Sam-
dægurs fékk ég símtal um að málinu
væri frestað um óákveðinn tíma.
Þá hafði lögfræðingur hans sent
beiðni á saksóknara um að skoða
fyrningartíma málsins,“ segir Linda
og finnst undarlegt að ákæruvaldið
fari áfram með mál án þess að vera
visst í sínum rétti.
„Þannig gat lögfræðingur hans
notað svona trix til að eiga við
hausinn á þolandanum. Maður fer
í einhvers konar efa, þetta tekur
á, enda hafði ég búið mig undir að
mæta þegar hringt er í mig klukku-
tíma áður og mér sagt að málinu sé
frestað.“
Málinu var frestað um viku og
segist Linda hafa upplifað mikið
mótlæti. „Mér fannst allt á móti
mér, allt frá því lögreglumaður er
mjög ónærgætinn og efaðist um að
ég hefði farið á spítala, þar til rann-
sóknin er felld niður og svo loks
þegar hún er tekin upp aftur fæ ég
aftur sama lögreglumanninn og
svo á endanum þessi frestun. Ég er
viss um að margir hafi lent í svipuðu
og ég og gefist upp, sem ég skil bara
mjög vel. Þetta er ekki gert auðvelt.
Málið hefur verið í tæp tvö og hálft
ár í kerfinu og er það litað af mistök-
um og vanhæfni í starfi bæði hjá lög-
reglu og ákærusviði. Ég óska engum
sem sem er svipaðri stöðu og ég að
þurfa að fara í gegnum þetta ferli.“
Dómurinn frelsi frá óttanum
Dómur féll þann 17. ágúst síðast-
liðinn og viku síðar höfðu hvorki
Linda né lögfræðingur hennar
fengið að sjá hann þrátt fyrir ítrek-
aðar beiðnir. „Ég heyrði einfaldlega
af niðurstöðunni frá blaðakonu
Fréttablaðsins,“ segir Linda, en dag-
inn eftir þetta viðtal, þann 24. ágúst,
birtist dómurinn á vefnum og kom
þá Lindu fyrst fyrir sjónir.
Maðurinn fékk þriggja mánaða
dóm, skilorðsbundinn til tveggja
ára . „Það er bara gott að vera glæpa-
maður á Íslandi.“ Linda hefði viljað
sjá þyngri dóm en einnig einhvers
konar samfélagsþjónustu eða með-
ferð. „Fólk sem hefur tilhneigingu til
að beita ofbeldi ætti að þurfa að fara
í einhvers konar uppbyggingu.“
Þó að dómurinn sé ekki þungur er
hann mikilvægur.
„Í öllu þessu ferli hef ég fundið
fyrir ótrúlega mikilli hræðslu, mér
finnst erfitt að vera úti ein,“ segir
Linda og það reynist henni erfitt
að halda áfram: „Þegar þetta fór í
fjölmiðla fannst mér allir vita þetta
og var óörugg. En eftir að hann
fékk dóminn hefur mér aldrei liðið
betur. Þó að dómurinn sé vægur þá
er þetta viðurkenning á því að það
sem hann gerði mér var rangt og
hann getur ekki lengur logið sig út
úr þessu. Dómurinn frelsaði mig frá
óttanum,“ segir hún að lokum. n
Linda fagnar því
að fyrrverandi
sambýlismaður
hennar hafi loks
fengið dóm fyrir
líkamsárás gegn
henni. Hún segir
vinnslu málsins
þó hafa verið
litaða vanhæfni
og mistökum
allt frá rannsókn
að ákæru.
FRÉTTABLAÐIÐ/
EYÞÓR
26 Helgin 27. ágúst 2022 LAUGARDAGURFRÉTTABLAÐIÐ