Skátakveðjan - 01.12.1940, Síða 7
SKÁTAIÍVEÐJAN
Eymd fanganna var óumræðileg.
Þeir voru hlekkjaðir við veggina,
súlurnar eða gólfið, og kolsvart
myrkrið fylltist andvörpum þeirra,
kveinstöfum, gráti og formælingum.
Þeir, sem biðu í þögulli örvæntingu,
liðu engu minni sálarkvalir. — Þá
bar það við, sem engan utan þess-
ara múra liafði órað fyrir: — öf-
vænting fanganna breyttist smám
saman í þolinmæði, ró, gleði og
fögnuð.
Postularnir liöfðu talað liuggunar-
orðum til fanganna, leitt þá á guðs
vegu, fengið þá til þess að biðja með
séx-, og kraftur bænarinnar dreifði að
lokum skugga dauðans, er lagst
iiafði vfir sálir þeirra. Með bverjum
degi, sem leið, urðu þeir fleiri og
fleiri, er tóku undir í auðmýkt:
„Verði þinn vilji, svo á jörðu, sem á
bimnum“, og sögðu vonglaðir: „Lát
þína ásjónu lýsa yfir oss og vertu
oss náðugur“,----------og að lokum
var enginn sá, er fyndist hann ekki
vera frjáls í hlekkjuiuini, er hann
bóf rödd sína, ásamt liinum föngun-
um, til þess að vegsama Hann, guð
fiælsisins.
Fangaverðii'iiir — þeir bétu Pro-
cessus og Martinianus — hevrðu, sér
til mikillar undrunar, að úr undir-
djúpinu stigu hinir fegurstu sálmar
um Krist, sem liafði sigrað dauðann.
Þeir sóttu Pétur og Pál og létu húð-
strýkja þá í hegningarskvni fyrir
það, að þeir liöfðu breytt illræmdasta
fangelsi Rómaborgar i heimkynni
friðar og vonai’. Einn böðlanna sló
liöfði Péturs við steinvegginn, og
enn i dag sést, þar sem þetta vildi
til, far í múrinn, eins og eftir manns-
5
andlit. — Það leið þó ekki á löngu,
þar til jafnvel Processus og Martini-
anus hrifust með af hinni lieilögu
andagift postulanna og tóku undir
lofsöng fanganna. Hjá súlunni, sem
Pétur og Páll voi’u blekkjaðir við,
spratt lind upp úr gólfinu, og þar
skirðu postularnir fangana og fanga-
verðina.
* *
★
I æfi Péturs, mannsins með liixxa
bjargföstu trú, voru þau augnablik,
að andlegur kjarkur lxans brást bon-
um gjörsamlega. Hann blygðaðist
sín fyrir að sitja að borðuxxx með
grískum trúbræðrum, þegar vinir
bans af gyðingaættum voru viðstadd-
ir, — bann afneitaði jafnvel di-ottni
sínunx og meistara, er liann var eitt
sinn í hópi þeirra manna, sem álitu
fi’elsarann uppreisnarmann og kenn-
ingar lxans fásinnu eina. Þúsundir
þúsunda manna fara að dæmi bans,
er þeir, vegna bvlli manna eða af
ótta við þá, afneita liugsjónum hug-
ar eða lijarta; en bve margir eru
þeir, sem gráta beizklega yfir veik-
leika sínum, lauga sál sína í tárum.
iðrunarinnai’, og rísa úr ósigri sínum
með styrkan vilja til þess að berj-
ast og þjást fyrir sannfæringu sína?
Eftir níu xxiánuði féll dómurinn.
Páll og Pétixr voru, sem foringjar
hinna svokölluðu brennuvarga,
dæmdir til lífláts. Páll skyldi líflát-
inn með sverði. Ilann slapp við háðu-
legan dauðdaga, þvi að bann var
rómverskur borgari; Pétur átti liins-
vegar að krossfesta, en það var bin
mesta liáðung i augum Rómvex-ja, en
dýi’legt í augum kristinna manna,