Ótrúlegt en satt - 19.06.1940, Qupperneq 11

F. v. LUCKNER GREIFI:
HAFÖRNINN
Æfintýralegar, ótúrlegar, en sannar
frásagnir frá síðustu heimsstyrjöld.
I.
Eg gerist sjónmður.
Vinir minir hafa oft mælst til þess við mig, að ég færði í letur
ýmislegt af því, sem á daga mína hefir drifið; og beðið mig að segja
þeim í bókarformi nokkuð frá einkalífi mínu og þó einkum sjómanns-
æfintýrum mínum. Þeir halda víst — þeir góðu menn — að líf þess
manns hljóti að hafa verið töluvert frábrugðið lífi alls fjöldans, sem
lætur sér koma til hugar að heyja. stríð á seglskipi, nú á þessari
tækninnar öld, og framkvæmir þessa h.ugmynd sína meira að seg-ja
með þeim ágætum, sem raun hefur borið vitni um.
Því ber heldur ekki að neita, að á flækingi mínum, hingað og
þangað um heiminn, hefir margt það skeð, sem í frásögur væri fær-
andi. Saga mín er líka saga manns, er sjálfur valdi sér það hlut-
skifti, að yfirgefa ríkt og mikilsvert foreldraheimili, til þess að brjót-
ast af eigin ramleik að því marki, sem hann hafði sett sér.
Og til þoss að skilja þetta herbragð mitt með seglskipið, og það
merkilega fyrirbrigði, að það skyldi takast, verða, menn að hafa
fyigst með sögu minni frá bernsku, frá 14. aldursári mínu, er ég
strauk að heiman og gerðist skipsdrengur á rússnesku skipi, og þar
til nú, er ég er kominn í þá virðingarstöðu að vera liðsforingi í
þýska. sjóhernum.
Og úr jjví ég nú hefi látið tilleiðast, að segja nokkra þætti
úr æfisögu minni, verð ég, lesandi góður, að hefja mál mitt með
þvi, að kynna fyrir yður piltung einn í Latínuskólanum í Dresden.
Þvi miður stendur nú svo illa á fyrir honum, að hann hefur orðið
að »sitja eftir« í bekk sínum. Þetta er söguhetjan.
Ættingjum mínum hafði ég heitið því, hátíðlega, að ég skyldi
koonast upp í fjórða bekk. Eg hafði reynt að efna. heit mitt, en það
hafði ekki tekist. og nú átti ég alt annað en gott í vændum.
Amma mín og faðir minn voru ekki á eitt sátt um hvaða upp-
eldisaðferðum væri heppilegast að beita við pilt eins. og mig. Hún
var blíðlynd að upplagi og vildi »reyna með góðu« og gat aldrei sætt
sig við það, að faðir minn beitti við mig hörku, Hún ræddi um
þetta við föður minn og spurði, hvort ekki væri rétt, að gera tilraun
með, að beita við mig góðu.
Faðir minn hafði aftur á móti litla trú á þeirri aðferð. »Það
ÖTRÚLEGT — EN SATT 75