Rökkur - 01.06.1945, Síða 14

174
ROKKUR
mikil samúð i ýmsum löndum heims.
Albert konungur, faðir hans, fórst af slysförum.
Hann var heimsfrægur maður, sem gat sér slíkt
orð, að hans mun ávallt verða minnzt i sögunni.
Það var hann, sem á hinum örlagaríka degi, 2. ágúst
1914, var í forsæti á ráðherrafundi, sem að hans
tillögu hafnaði úrslitakostum Þjóðverja. Þeir höfðu
krafizt þess, að fá að fara óáreittir um landið með
her sinn. „Vér hleypum þeim eigi yfir land vort,“
sagði konungur. „Belgía ver rétt sinn.“
Það var trú hans á gildi sáttmálans, sem tryggja
átti hlutleysi Belgíu, og það, hve fús hann var að
fórna öllu fyrir réttlætið, sem kannske framar flestu
öðru hafði þau áhrif, að Bretar gripu til vopna,
til þess að Þjóðverjum héldist ekki uppi að virða
að engu samningshelgina. Konungur lét það engin
áhrif hafa á afstöðu sína, að hann var af þýzk-
um ættum. Vinfengi hans við Vilhjálm Þýzkalands-
keisara hafði heldur engin áhrif á gerðir hans. Hann
lét hótanir Þjóðverja sem vind um eyrun þjóta, og
liann fór til vígstöðvanna og dvaldist jafnan með
her sínum. Margoft lagði hann líf sitt í hættu i
virkjum og skotgröfum. Hann var jafnvirðulegur
sem æ fyrrum á undanhaltU hersins, jafn staðfast-
ur og ákveðinn. Smáskika af landi hans náðu Þjóð-
verjar aldrei. Þar var varizt, unz stríðsgæfan loks
hlasti við bandamönnum. Innrásarherinn var á und-
anhaldi, sigraður og litillækkaður, í landi hans, og
i nóvember hélt Albert konungur innreið sina í
Brússel, höfuðhorg lands síns. Við hlið honum var
Alhert Bretaprins, sonur Georgs V. konungs, Albert
prins, sem nú er Georg VI. Bretakonungur.
Albert konungur var hár maður vexti og sam-
svaraði sér vel. Framkoman öll glæsileg og virðu-
leg. Um hann var sagt, að enginn konungur gæti
hagað orðum sínum svo fagurlega, er einhver var
lióls eða aðdáunarverður, en hugleysi, grimmd og
tviskinnungshátt þoldi hann ekki, og er hann vítti
*