Veiðimaðurinn - 01.12.1950, Blaðsíða 23

þarna mann, sem var að breiða pappírs-
snepla á jörðina í kringum sig og smá-
steina ofan á. Hvort þeir liéldu að ég
væri að framkyæma þarna einhverja
helgiathöfn, veit ég ekki, en þeir komu
a. m. k. ekki nálægt mér. Þegar ég var
búinn að breiða tékkana til þerris, lagð-
ist ég á bakið og teygði fæturnar upp í
loftið, til þess að láta vatnið renna úr
stígvélunum. Að lokum gaf ég mér svo
tíma til að huga að fiskinum, sem lá
spriklandi í grasinu, þvældur í netinu
og hérumbil kominn út í á aftur.
En þegar öllu var á botninn hvolt, var
veiðin ekki eins mikil og vonir höfðu
staðið til. Og einn morguninn um dag-
mál þegar ég var að fara út til að veiða,
uppgötvaði ég ástæðuna. Tveir síðhærðir,
norskir bændur komu þaðan, sem ég ætl-
aði að fara að veiða, með 100 metra langt
net. Þá skildi ég hvernig á því stóð að
við fengum stóran urriða í morgunverð
á hverjum degi, þótt það, sem við veiði-
mennirnir fengum væri hvergi nærri nóg
til þess. Þetta var ástæðan til þess, hve
lítið við veiddum og urðum að hætta
líftórunni til þess að komast á óaðgengi-
legustu staðina, ef við áttum að verða
varir. Eg var ösku-grenjandi vondur.
Ég reyndi í tveimur vötnum, ofarlega
í fjöllunum, þar sem eftir sögusögn átti
að vera krökt af fiski, og varð ekki var.
Þegar ég kom heim um kvöldið, upp-
gefinn eftir ferðalagið að efra vatninu,
hitti ég norskan stjórnarerindreka, sem
S. Stefánsson & Co. h.f.
bjó í gistihúsinu. Hann skellihló að mér
og sagði: „Það er ekki einn einasti urr-
iði þarna uppfrá. Bændurnir drógu á
þar í fyrrahaust!
„Hvers vegna?, ef mér leyfist að
spyrja.“
„Vegna þess, að reyktur urriði var í
mjög háu verði.“
„Og hvers vegna er þetta ekki stöðv-
að?“
„Við getum það ekki. í Noregi hafa
bændurnir veiðirétt í öllum ám og vötn-
um, hver í sínu landi. Þar geta þeir gert
það sem þeir vilja, að vissu marki.“
Og markið var það, að bóndinn mátti
legia veiðiréttinn hverjum sem honum
sýndist, en gat ekki selt hann. Þá kom
til kasta sveitarfélagsins.
„Ef sveitarstjórninni líst vel á hinn
útlenda kaupanda," hélt hann áfram,
án þess að gera sér grein fyrir, hve und-
arlega það lét í eyrum, ,,þá er allt í lagi.
En haldi hún að hann sé hundaklibberi,
fær hann ekki leyfið."
Sveitarstjórnin — m. ö. o. bændurnir
sjálfir!
Stjórnarerindrekinn tók það fram, að
þetta væri ekki runnið undan rifjum al-
þýðuflokksstjórnarinnar nýju, heldur
væri það ltálfrar aldar gömul lög, sem
ættu að tryggja hagsmuni smábænd-
anna. Hlutafélög um fossavirkjanir
hefðu áður fyrr oft keypt vatnsréttindin
af bændum fyrir lítið sem ekkert — og
breytt ám þeirra í aflstöðvar. Nú yrði
því að bera allar sölur undir sveitar-
Verðandi.
Veiðimaðurinn
21