Veiðimaðurinn - 01.12.1950, Qupperneq 22

straumlitlum streng, langt úti í ánni.
Viðureignin var mjög æsandi, því að mér
var ómögulegt að varna því, að línan
þvældist utan í klettabeltin áður en ég
næði fiskinum nógu nálægt mér. Eg vav
að vissu leyti ansi hróðugur, m. a. vegna
þess, að nokkrir Norðmenn lágu í sól-
baði uppi á bakkanum og horfðu á mig.
Ég hætti mér því dálítið lengra út, rak
staf Englendingsins fast niður milli
stórra steina og rakti niður svo mikið
af línunni, að ég næði með kastinu út í
miðjan strenginn, þar sem veiðivonin
var mest. Og viti menn, það tók hjá mér
tveggja-pundari í fyrsta kasti.
En sagan er ekki öll — urriðinn strik-
aði undan straumnum, svo að línan varð
strax laus við klettana, sem hún hafði
fezt á áður, og ég náði fiskinum fyrir-
hafnarlítið niður á móts við þar sem
ég stóð. Ég vissi að ég mátti ekki halda
við hann þar og reyna að fikra mig til
hans, svo ég fór að smá-draga þennan
ólma urriða uppá móti stríðum straumn-
um. Ég hef leikið þennan leik áður og
hann hefur misheppnazt. Ég treysti á
veiðarfærin, sem öll voru ný, auk þess
sem ég vissi að vel stóð í honum. Það,
sem hér þurfti með var þolinmæði —
og ég uppskar launin. Ég leit sem
snöggvast til Norðmannanna á árbakk-
anum og sá að þeir voru staðnir upp og
höfðu engu minni áhuga fyrir viður-
eigninni en ég sjálfur. Það var því ekki
laust við að ég væri dálítið hreykinn
þegar ég renndi háfnum undir þennan
fallega tveggja punda fisk. Ég, meira að
segja, hálf snéri mér við — til þess að
þeir gætu dáðst ennþá betur að mér —
um leið og ég lyfti fiskinum upp úr
vatninu. En þá rann hann út um gat á
háfnum!
Háfurinn var eini hluturinn í öllum
útbúnaði mínum, sem ég hafði ekki
keypt nýjan fyrir Noregsferðina. Ég
hafði látið gera við hann í Frakklandi
og fékk nú að kenna á því.
í ákafanum sleppti ég stafnum, sem
ég studdist við, steig eitt skref áfrarn. til
þess að reyna að grípa fiskinn með hönd-
unum, en sökk þá niður í holuna rnilli
stóru steinanna. Og á sömu stundu lögð-
urn við allir af stað, fiskurinn, háfurinn
og ég, í Bjarmalandsferð okkar til At-
lantshafsins. Það flaug eins og elding
gegn um huga minn, að í vasa mínum
voru 100 pund í ferðaávísunum, sem ég
hafði fengið hjá útgefanda mínum, sem
fyrirframgreiðslu upp í bók mína um
Suður-Ameríku. Vatnið myndi afmá
undirskrift mína. Ég buslaði því upp að
klettarifi, fann að ég botnaði og að fisk-
urinn var á ennþá.
Ég býst við að Norðmennirnir hafi
haldið að ég væri brjálaður. Ég hélt
nefnilega áfram að fást við fiskinn, með
línuna gegnum gatið á háfnum — og nú
var urriðinn orðinn svo uppgefinn, að
ég gat blátt áfram vafið netinu utan um
hann. Því næst kraflaði ég mig upp að
bakkanum. Norðmennirnir, sem höfðu
brugðið við til þess að bjarga mér, sáu
Gísli J. Johnsen.
og gott nýtt ár.
20
Veiðimadurinn