Veiðimaðurinn - 01.11.1970, Blaðsíða 39

Vart hefur aukinn ferðamannastraumur farið
fram hjá nokkrum, og í þeim vaxandi hópi, sem
til íslands kemur nú árlega, eru laxveiðimenn.
Einn úr þeirra hópi er Bandaríkjamaður, Ralph
Lonius að nafni. Hann er mikill vinur Þorsteins
Jónssonar, flugstjóra. Lonius hefur ferðazt víða,
og á marga kunningja; reyndar svo marga, að
hann treystir sér ekki til þess að standa í bréfa-
skriftum við þá, hvern og einn. Þess vegna hefur
hann tekið upp þann sið að gefa út, á hverju ári
— rétt fyrir jólin — ferðasögu ársins, sem hann
sendir vinum sínum fjölritaða.
Þorsteinn kom að máli við mig, fyrr á árinu, og
sýndi mér „árbókina“ frá í fyrra, en þar fjallar
Lonius um fyrstu kynni sín af íslandi. Hann ræðir
um margt annað en laxveiðar, og er skemmtilega
opinskár um margt. Því fer hér á eftir hluti frá-
sagnarinnar, og hún hefst með nokkrum almenn-
um athugasemdum. Ritstj.
Margir hafa spurt mig að því, hvort ísland sé
„ferðamannaland". Því er erfitt að svara. Á meðan
á heimsókn minni þangað stóð, ræddi ég við fleiri
samferðamenn en vani minn er. Mér varð strax
ljóst, að þetta var spurning, sem þeir voru að
reyna að finna svar við.
Niðurstaðan var eftirfarandi (ég er henni ekki
að öllu leyti sammála): Þegar á heildina er litið,
er landslagið hvorki eins fallegt né stórbrotið og
í mörgum öðrum Evrópulöndum, sem hafa að
geyma fegurri fossa, ár, vötn, fjöll, strendur og
sveitir. Jöklarnir, þótt stórir séu, eru oft skýjum
huldir . . . . og benda má á, að athyglisverðir
jöklar eru til annars staðar. Fá lönd búa yfir gos-
hverum og heitu vatni, ef frá eru talin Bandaríkin
og Nýja-Sjáland, þar sem hverir eru stærri og
fleiri. Hraunin eru gífurlega stór, sennilega eru
þau hvergi stærri en á íslandi og Hawaiieyjum
(þótt sumum ferðamönnum finnist þau litlaus og
VEIÐIMAÐURIMN
37