Veiðimaðurinn - 01.11.1970, Side 43

una, og hún var tuttugu mínútur gengin í eitt.
Þá var mér orðið Ijóst, að aðstoðarmaðurinn minn
kunni ekki með sporðsnöru að fara, svo að ég fór
alveg fram á bakkann, dró andstæðinginn smám
saman nær og nær, unz — eftir að hann hafði
tekið nokkrar smárokur — mér tókst að ná hon-
um það nálægt, að girnið eitt stóð fram úr topp-
lykkjunni. Síðan tók ég stöngina í aðra höndina,
en snöruna í hina, og augnabliki síðar sat laxinn
fastur í henni. Eg bar spriklandi fiskinn spotta-
korn, unz hann var kominn hæfilega langt frá
frá ánni, sleppti þá bæði stöng og snöru; enn leit
ég á úrið. Klukkan var nú hálf eitt. Tvær stundir
voru liðnar frá því, að ég setti í hann. Þetta var
óþarflega langur tími, og ég veit, að ekki hefði
tekið svo langan tíma að þreyta hann, ef piltinum
hefðu ekki orðið á mistök, í upphafi. Þetta reynd-
ist vera tuttugu og tveggja punda hængur, þriðji
stærsti fiskurinn á þessu svæði, það sem af var
sumrinu.
Næstu fjóra og hálfan dag var veðrið ekki
skemmtilegt. Þann tíma veiddi ég heldur ekkert,
en mér var sagt, að slík deyfð væri aðeins óum-
flýjanlegur hluti laxveiði. Á þessum tíma missti
ég þó einn lax, sem var mun stærri en tuttugu og
tveggja pundarinn; flugan datt úr kjafti hans,
eftir fjögurra eða fimm mínútna viðureign, en á
þessum tíma gafst mér þó gott tækifæri til þess
að virða hann fyrir mér, og gera mér grein fyrir
stærð hans; þá missti ég einnig annan lax, senni-
lega um fimmtán punda. Hann fór af í fimmta
stökki, eftir langan sprett fyrir bugðu á ánni.
Þetta voru þó ekki gleðisnauðir dagar; oft
fannst mér gaman að sitja á bakkanum, í skjóli,
og virða fvrir mér umhverfið. Einnig að njóta
kyrrðarinnar. Stundum heyrðist vængjaþytur í
lofti; yfir flugu endur, gæsir og álftir auk sjó-
fugla, og farfuglamir virtust vera farnir að búa
sig undir ferðina löngu suður á bóginn.
Ekki var þó eingöngu um vængjaþyt í lofti að
ræða. Nokkrum sinnum kom það fyrir, einkum,
ef ég var nokkuð frá bakkanum, og lítið bar á
mér, að ég sá andamömmur með hópinn sinn í
halarófu. Þær voru enn að kenna ungunum leynd-
ardóma lífsins. Ein æfingin var sú að synda út
á miðja ána, andæfa móti straumi og stinga nefinu
í vatnið, sennilega til þess að grípa úr vatninu
fæðuna, sem með því berst. Einu sinni, er ég sat
og tíndi ber, sá ég aðra andafjölskyldu við svipaða
iðju, alveg fram á fossbrúninni Ég sá, hve litlu
mátti muna, að ungarnir stevptust fram af.
Skyndilega tók andamamma stefnuna niður ána,
og allir ungarnir fylgdu á eftir — niður fossinn.
Ég stóð upp, og aðgætti, hvort einhver hefði lifað
fallið af; og þarna var allur hópurinn, heill á húfi.
Fisklausa tímabilinu lauk, er ég náði að landa
fimm löxum, á einum og sama deginum, þar á
meðal einum fjórtán punda, og öðrum tuttugu
punda. Á meðan þessi ágæta veiði hélzt, bættist
nýr, bandarískur veiðimaður í hópinn: Nicholas
Ritz, listmálarinn, frá New York. Wanda, kona
hans, var með í ferðinni. Mér þótti félagskapur
þeirra góður, og í ljós kom, að hann hafði oft veitt
í Chimehuin, í Patagóníu, þá með Bebe Aneho-
rena (reyndar held ég, að ég hafi séð þá saman í
Chimehuinkránni, þegar ég var þar, 1968). Við
ætlum að reyna að hittast þar næsta ár (1970), og
síðar aftur á íslandi. Nick setti í stóran lax, senni-
lega 21—23 pund, að dómi Vollandurs, en missti
hann. (Það var í hylnum, þar sem ég fékk stóra
laxinn minn, og missti annan stærri). Næstu daga
fékk ég daglega lax, unz fellibylurinn Kamilla
(leifar hans) náði til okkar. Þá hvessti svo, að tók
fyrir alla veiði. Nú var tekið að líða að lokum
dvalar minnar, en þótt vatn væri mikið, og enn
hvasst, hélt ég áfram að veiða, þótt árangurinn
vrði enginn. Mjög frægur laxveiðimaður (þekktur
víða um lönd), sem komið hafði nokkrum dögum
áður, fékk engan lax; hann fór sama daginn og
ég. íslenzku veiðimennirnir töldu vonlaust að setja
í fisk.
En ég hafði komið til þess að veiða, svo að ég
var enn að, er síðasti morguninn rann upp. Vol-
landur hafði komið með skektuna, svo að ég gæti
rennt undir bakkann hinum megin, en ekkert
dugði. Laxveiðimaðurinn frægi, og félagar hans,
voru á næsta svæði. Við höfðum engan fisk séð,
svo að Vollandur, sem var orðinn jafn vondaufur
og ég, gekk á fund þeirra félaga efra. Klukkan
var fimmtán mínútur í eitt, aðeins stundarfjórð-
ungur til stefnu, en ég ákvað að halda áfram,
fram á síðustu mínútu.
VEIÐIMAÐURIKN
41