Veiðimaðurinn - 01.06.2005, Blaðsíða 36

Skammt neðan við eyðibýlið komu saman Ámá og
Fjarðará. í ármótunum hugðumst við hefja veiðar. Þangað
stefndum við og var fljótfarið fyrsta spölinn, um 200 m
langur snjóskafl lá í skálinni neðan við brúnina, snjórinn
var mátulega meir og brattinn nógu mikill til að við fengjum
bráðgott rennsli á botnslitnum stígvélunum, rétt eins og við
værum á bestu svigskíðum.
Þegar niður á jafnsléttu kom settumst við á árbakkann
og sömdum hernaðaráætlun. Áin var stríð og grýtt, hvergi
eiginlegir hyljir nema helst í ármótunum, annars aðeins
pollar og hlé við stóra steina. Þetta voru greinilega engin
fluguveiðisvæði og ekki var heldur álitlegt að reyna spæni,
siglfirski maðkurinn myndi duga okkur best. Við vorum þó
ekki alltof vissir um að hér væri fiskur en reynslan í Flókadalsá
hafði kennt okkur að bleikja gat leynst á ótrúlegustu stöðum,
sums staðar lá hún svo grunnt að rétt vatnaði yfir hrygginn á
henni. Hvað sem veiðilíkum leið vorum við sáttir við að vera
komnir í þennan friðsæla fjallafaðm handan við heiminn,
fjarri skarkala byggðalífsins.
Félagi minn renndi í ármótahylinn en ég leitaði að
álitlegum stað litlu neðar. Ég hafði ekki fyrr snúið í hann
bakinu en hann kallaði: "Hann er á! Nei, hann fór af." Jæja,
bleikjan var þá örugglega komin hingað inn eftir en það er
segin saga þegar veitt er með maðki þá þarf að gefa henni
góðan tíma til að gleypa beituna, hún á það til að leika sér
með matinn, narta í orminn og sleppa honum síðan. Því má
ekki bregða við fyrr en hún kippir í færið. Þá fyrst má gefa
henni slag til að festa í henni.
Stöngin mín var nokkuð stíf, 7 fet að lengd, hafði eitt
sinn verið 8 fet en toppbrotnað. Ég slæmdi maðkinum milli
steina og brátt var farið að fikta við öngulinn. Ég andaði
rólega og hélt aftur af mér. Aftur var tekið í en ég beið eftir
þungum, frekjulegum rykkjum og þegar að því kom hafði
ég tannlæknislagið á því, bremsan var vel hert, taumurinn
10 pund, og dró fiskinn viðstöðulaust á land. Þetta var
heljarinnar hnallur, stóð vel þrjú pundin, silfurgljáandi.
" Ég er með aðra," heyri ég félaga minn kalla fyrir ofan mig
og sé hann hampa fiski af sömu stærð. Hann hafði líka verið
fljótur að landa enda borgar sig ekki að láta bleikjurnar busla
of lengi í vatninu, það veldur styggð og minnkar líkurnar
á því að fleiri taki á sama stað. Jæja, við höfðum þá haft
hingað erindi sem erfiði. Hefðum mátt búast við aðhlátri
kæmum við fisklausir heim í bústað eftir að hafa arkað yfir
fjöll og firnindi með maðka í vösunum.
Aftur reyndum við fyrir okkur og fengum fleiri bleikjur
af svipaðri stærð í ármótunum, gerðum að þeim, settum
í plast og stungum í bakpokana okkar, röltum síðan niður
með ánni - og ekki vantaði fiskinn. Við beygjur hafði áin
víða grafið hylji, þar lágu fiskar, misstórir að vísu en þeir
stærstu vógu allt að fjórum pundum. Þegar komið var fram
yfir miðjan dag var fengurinn orðinn rúmar 20 bleikjur,
slægðar og hausaðar um 20 kíló.
Við höfðum farið snemma á fætur og lagt að baki drjúga
leið, áttum aðra eins vegalengd eftir og aftur upp í um
600 m hæð. Enn var sama blíðan, breyskjuhiti, sólskin og
stillilogn. Héðinsfjarðardalur er dæmigerður jökulsorfinn U-
dalur, eftir dalbotninum liðast tær áin eins og silfurtaumur
milli valllendisbakka út í spegilslétt vatnið, mýrarflákar í
brekkurótum og hlíðarnar víða kjarri vaxnar. Rif er norðan
við vatnið sem skilur það frá sjónum.
Komnir að suðurenda vatnsins þóttumst við hafa veitt nóg
og fannst við vel að því komnir að hvílast stundarkorn, j afnvel
fá okkur kríu, áður en við legðum í Hestskarðið og hölluðum
okkur í mjúkri lautu undir birkihríslum. Þótt við værum
vissulega orðnir dálítið slæptir lét langþráður blundur á sér
standa. Fyrirbæri náttúrunnar eru ekki öll jafn unaðsleg. Þar
sem er silungur eru venjulega líka litlar, svartar flugur - og
sumar þeirra stinga. Um leið og við lögðumst niður byrjuðu
þær að angra okkur, sama þótt við drægjum húfurnar niður
fyrir augu og vefðum flíkum um höfuð okkar, alls staðar
smugu þær inn og beittu broddinum. Enginn svefnfriður.
Því var sá kostur vænstur að rísa á fætur og búast til
heimferðar. Leiðin lá norður vesturbakka vatnsins að enda
slóðarinnar sem liggur upp í skarðið. Við köstuðum spæni af
og til í vatnið en urðum ekki varir, vorum reyndar hálffegnir,
höfðum ekkert að gera með meiri fisk. Gönguleiðin yfir í
Skútudal var auðrötuð en við vorum bleikjunum þyngri á
okkur en um morguninn og hraus hugur við að ganga alla leið
að bílnum inn í Hólsdal, settum því stefnuna á flugvöllinn
þar sem verið var að búa kvöldvélina til brottferðar. Þangað
náðum við í þann mund sem síðasti bíllinn var að renna
úr hlaði og báðum bílstjórann blessaðan að skjóta okkur
inn í dal. Hann brást vel við og heim í bústað komum við
klukkan að ganga ellefu. Höfðum þá verið á ferli í sautján
klukkustundir.
Segja má með sanni að mikið sé á sig lagt til að ná í
nokkrar bleikjur sem eins hefði mátt veiða á mölinni neðan
við bústaðinn. En það er annað og meira en fiskur sem
vinnst með svona ferð. Minningin um seiðmagnað umhverfi,
óviðjafnanlega náttúrufegurð, friðsæld og fuglasöng geymist
í huganum æ síðan. Líkamlegt erfiðið skerpir aðeins áhrifin.
Ég þarf ekki annað en að loka augunum til að endurlifa
ferðina og allt sem fyrir augu bar. Það er ómetanlegt að eiga
slíkt griðland bak við fjöllin.
Því tek ég heils hugar undir orð Trausta Sveinssonar
á Bjarnargili: "Það má ekki rjúfa dulúð Héðinsfjarðar."
Samgöngubætur á Tröllaskaga gætu falist í veggöngum
milli Skarðsdals í Siglufirði og Hrauna í Fljótum og síðan
upphækkuðum vegi yfir Lágheiði eða jafnvel göngum milli
Holtsdals í Austurfljótum og Kvíabekks í Ólafsfirði.
Gylfi Pálsson
Á leiö upp í Hestskarð.
36 Veiðimaðurinn Júni 2005