Fylkir - 01.12.2022, Síða 23

23FYLKIR - jólin 2022
°
°
en ekki of mikils auðs því að af
honum kviknaði ágirndin sem
væri verst allra lasta! Ég man hve
tengdamóðir mín, sem var mikill
félagsmálafrömuður, var hrifin af
mælskusnilld Guðlaugs.“
„Óli minn“.
Ólafur Helgi Frímannsson var
jafnaldri konu sinnar, fæddur í
ársbyrjun 1931. Hann var Reykvík-
ingur og uppalinn þar á vel stæðu
heimili sem stóð á Barónsstíg 80.
Faðir hans, Frímann Ólafsson, var
forstjóri Hampiðjunnar en móð-
irin var Jónína Guðmundsdóttir,
ættuð frá Flatey á Breiðafirði. „Jón-
ína tengdamóðir mín var mikill
kvenskörungur og í forustusveit
reykvískra kvenna, m.a. formaður
Húsmæðrafélagsins og Mæðra-
styrksnefndar, og sat í stjórn
margra annarra félaga kvenna í
borginni. Þau áttu fimm börn.“
Ólafur réðst til Útvegsbankans
seint á árinu 1950, skömmu eftir
verslunarprófið, og þar var hann
alla starfsævi sína, „40 ár og 40
daga“.
„Óli gekk auðvitað strax í Akóges
í Reykjavík eftir að við giftum okk-
ur, hvað annað?
Við höfðum ágæta afkomu og
vorum reglusöm, já og nægjusöm,
svo að allt blessaðist með fimm
börn. Þau eru auðvitað mesta lán
mitt í lífinu, öll hraust og öllum
hefur gengið vel að fóta sig og
búa sér og sínum fjölskyldum gott
og hamingjuríkt líf. Getur nokkur
beðið um meira?“
Það var mikil samheldni með
bankamönnum og þeir stóðu að
byggingu fjölbýlishúsa handa fé-
lagsmönnum. Þannig gátu Lauga
og Óli eignast íbúðina á Hagamel
37 þar sem þau bjuggu alla tíð og
Lauga ein eftir að Ólafur dó 2010.
„Það hefur farið vel um mig hérna
og hér vil ég vera.“
Þau eignuðust fimm börn á 10
árum, Frímann (f. 1953), hann var
verslunarmaður, Kristínu (f. 1954),
hún rekur veisluþjónustu, Runólf
(f. 1959) sem er framkvæmdastjóri
Félags íslenskra bifreiðaeigenda,
Ólaf Hauk (f. 1962) sem vinnur hjá
flutningafyrirtæki og loks Kjartan
(f. 1963) sem er framreiðslumað-
ur og rekur veisluþjónustu. Ólafur
Haukur er mikill KR-ingur og vann
fimm sinnum titilinn „Glímukóng-
ur Íslands“ á árunum 1985-1991.
„Börnin bera mig á höndum sér. Ég
held að barnalán sé mesta lán sem
hverjum og einum getur hlotnast.
Og svo barnabörnin og barna-
barnabörnin. Þetta er orðinn mikill
hópur, stórfjölskyldan telur orðið
60 manns.“
Lauga segir að Ólafur hafi verið
alvörumaður. „En hann var glaður
á góðum stund-
um og spilaði þá
á píanó. Hann var
fremur heimakær
en tók þó þátt í
félagslífi banka-
manna.“ Óli var
á togurum sem
strákur og í sumar-
fríum í bankanum
fór hann alltaf á
sjóinn til að drýgja
tekjurnar sem
ekki voru miklar
hjá þeim hjónum.
„Hann hafði gam-
an af sjómennsku.“
Það var Laugu
auðvitað mikið
áfall þegar Ólafur
dó 2010, aðeins 79
ára gamall. „Við átt-
um svo vel saman
og leið svo vel saman. Og svo
þegar börnin voru komin á legg
ferðuðumst við heilmikið, bæði
innan lands og utan. En svona er
lífið, maður fær ekki allt. Ekki get
ég kvartað, 91 árs, á tíræðisaldri,
hugsaðu þér, og alveg ágætlega
hraust og óklikkuð leyfi ég mér
að segja. Það er mikil gæfa. Ég hef
alltaf verið minnug og minni mínu
held ég enn þá, - að mestu!
Ég er búin að vera hér á Hagamel
37 í 66 ár, hugsa sér. Já, ég er engin
flökkukerling. Hér er gott að vera,
stutt í alla þjónustu og heilmikið
líf í kringum mig. Melabúðin er
hinum megin við götuna og Vest-
urbæjarlaugin, kaffihús, skólar og
ég veit ekki hvað. Ég er ekki nema
10 mín. eða kortér að ganga niður
í bæ. Æ, já, ég held ég fari ekki héð-
an fyrr en minn tími kemur.“
Hugurinn alltaf í Eyjum.
Lauga segir að Vestmannaeyj-
ar skipi alltaf mikilvægan sess í
lífi sínu. „Það líður varla sá dagur
að ég hugsi ekki til Eyja, rifji upp
gamlar minningar.“ Efst í blaða-
bunkanum í ganginum hjá henni
eru Eyjafréttir sem systurdóttirin
Erna Olsen kemur með. Jóla-Fylki
sendir Arnar, frændi hennar, skil-
víslega á hverju ári. Á borði við
hægindastólinn í stofunni liggur
bók Kristínar Ástgeirsdóttur um
Oddgeir Kristjánsson.
„Ég er líka svo stolt af mínu fólki.
Myndarskapurinn hjá henni móð-
ur minni er mér sífelld fyrirmynd.
Það var alltaf létt yfir öllu í kring-
um hana þótt ýmislegt andstreymi
hafi mætt henni á lífsleiðinni. Hún
slasaðist t.d. sem barn, brotnaði
illa og átti erfitt með gang, sér-
staklega á efri árum. Samt fannst
mér hún létt á fæti, „kríkafix“ eins
og hún kallaði það sjálf; þetta er
sennilega skaftfellska. En ég sá
hana aldrei skipta skapi, ekki nema
einu sinni þegar ég varð veður-
teppt úti í Stafnesi; þá skammaði
hún mig! Hún var líka svo hjálpfús
við fólk og reyndist systrum mín-
um vel í veikindum þeirra. Pabbi
var alvörugefnari en alltaf nota-
legur heima, blíður og góður við
okkur krakkana og gestrisinn. Þau
voru samtaka í öllu.
Pabbi var mikið á bryggjunum að
skoða skip. Eitt sinn féll hann ofan
í lest á dönsku skipi og þríhrygg-
brotnaði. Hann náði sér aldrei al-
mennilega eftir það. En aldrei var
kvartað og ekkert slegið af í vinnu.
Þannig var þessi kynslóð, mikill
dugnaður, orðheldni og heiðar-
leiki. Pabbi hreyfði sig mikið og
fór gangandi allra sinna ferða þar
til eftir slysið. Þá fór hann að hjóla,
hjólaði um allt. Það þótti sumum
skrýtið.
Það var mikil gestagangur
heima, opinn faðmur og allir
voru velkomnir á Hilmisgötuna.
Mamma, og seinna Bubba, voru
alltaf að baka. Þangað komu bæði
vinir og frændfólk og var tekið vel
á móti öllum. Fastagestir voru Tóta
í Uppsölum, Gunna í Fjósum, Ólöf
í Berjanesi, Kalla í Kofanum, Jónína
á Háeyri og fleiri. Já, og ég má ekki
gleyma henni Matthildi í Stakka-
gerði. Hún kom yfirleitt daglega,
var afskaplega skemmtileg mann-
eskja og bar með sér gleði og
birtu.
Mamma var góð við þá sem
stóðu höllum fæti eins og t.d. Tóta
í Berjanesi. Hann var yndislegur
karl þótt hann væri dálítið skrýt-
inn.
Kristni á Mosfelli, sem var póstur,
var alltaf boðið inn í kaffi þegar
hann bar út til
okkar. Það hef-
ur nú verið meiri
lúxusinn að vera
póstur á þessum
árum, kaffi og með
því í hverju húsi.
Samt var Kristinn
grannur og flottur
karl.
Mamma hafði
vinnukonu yfir
veturinn þegar við
vorum lítil, Guð-
rúnu Eyjólfsdóttur
frá Fjósum í Mýr-
dal. Hún var fín-
gerð kona, mjög
dugleg og alltaf
góð við okkur. Hún
var dálítið skotin í
Sigurjóni, bróður
mömmu, hann var
svo sætur. Og svo þegar mamma
sagði við hana eitt haustið að nú
þyrfti hún ekki vinnukonu lengur,
börnin væru að stálpast og farin
að hjálpa til, þá sagði Gunna bara:
„Ég kem nú eigi að síður.“ Gunna
fluttist síðar til Eyja og bjó í kjallar-
anum á Þingeyri, Skólavegi 37 sem
hún svo keypti.“

Mæðrastyrksnefnd.
„Ég var auðvitað rígbundin heima
meðan börnin voru ung en við Óli
fórum stundum út að skemmta
okkur eða í stuttar ferðir og þá
passaði Gréta, systir mín, börnin
okkar. Ó, já, þetta voru hamingju-
söm ár.“
Fyrir hvatningu tengdamóður
sinnar tók Lauga að sér rekstur
skrifstofu Mæðrastyrksnefndar, en
aðeins í hlutastarfi. „Ég fékk einn
fimmta af mánaðarlaunum, svo
sparlega er nú haldið á öllum mál-
um hjá Mæðrastyrksnefnd!“
Lauga vann hjá nefndinni í 26 ár
og kynntist í því starfi mörgu fólki,
bæði þeim konum sem hafa unnið
fórnfúst starf fyrir Mæðrastyrks-
nefnd og enn fremur því fólki sem
þurft hefur á aðstoð nefndarinnar
að halda, fátæku fólki og fólki sem
átt hefur í ýmsum erfiðleikum.
„Þetta átti vel við mig, en það tók
stundum á að kynnast aðstæðum
sumra þeirra sem til okkar þurftu
að leita. En starfið veitti mér líka
ótrúlega gleði, að geta aðstoðað
og hjálpað þessu fólki.“
„Þá fer allt vel.“
„Ég hef bara haft gaman af lífinu,
verið heppin og hamingjusöm og
fyrir það er ég skaparanum þakk-
lát. Ég raula oft með sjálfum mér
gamla húsganginn:
„Tíminn líður, trúðu mér,
taktu maður vara á þér,
heimurinn er sem hála gler.
Hugsaðu‘ um, hvað á eftir fer.“
Ég vona að mannlífið í Vest-
mannaeyjum blessist og andinn í
bænum minni helst pínulítið á það
sem var þegar ég var þar á æsku-
og unglingsárum. Þá fer allt vel“
segir hin síunga Vestmannaeyja-
mær.
Ég er búin að vera hér á Hagamel
37 í 66 ár, hugsa sér. Já, ég er
engin flökkukerling. Hér er gott
að vera, stutt í alla þjónustu
og heilmikið líf í kringum mig.
Melabúðin er hinum megin við
götuna og Vesturbæjarlaugin,
kaffihús, skólar og ég veit ekki
hvað. Ég er ekki nema 10 mín. eða
kortér að ganga niður í bæ. Æ, já,
ég held ég fari ekki héðan fyrr en
minn tími kemur.
Hjónin Guðlaug K. Runólfsdóttir og Ólafur H. Frímannsson. Sr. Hall-
dór Kolbeins gaf þau saman fyrir 70 árum í stofunni á Hilmisgötu 7,
6. júlí 1952. Ólafur Helgi, starfsmaður Útvegsbankans, var fæddur
sama ár og Lauga, 1931, en lést 2010. Þau bjuggu á Hagamel 37 í
Reykjavík og þar býr Lauga enn.
Eitt af mörgum skipslíkönum Runólfs Jóhannssonar. Það er nú í
vörslu Bergþóru Þorsteinsdóttur, ekkju Jóhanns Runólfssonar.
Lauga í ganginum heima hjá sér. Þar hefur hún raðað mörgum myndum af börnum sínum og barnabörnum. „Þetta er orðinn mikill hópur,
stórfjölskyldan telur orðið 60 manns.“