Röst - 01.04.1944, Blaðsíða 9

R Ö S T
9
Og nú er hann kominn aftur í Eyjar og bú
inn að koma sér upp sjálfstæðu bakaríi á
Sandi við mesta iðnaðarhv'erfi bæjarins og
hefir þar innréttað sér snotra brauðsölubúð
ásamt bökunar og geymsluherbergi.
Brosleitur bakarinn býður mér inn fyrir, er
ég ber upp erindi mitt, og kynnir mér húsa-
kynni sín og starfsháttu.
Húsrúm er lítið, en öllu virðist haganlega
fvrir komið. Sex kílóvatta rafmagnsofn ann-
ast baksturinn, þegar aðstoðarstúlkan hef-
ir hrært deigið og bakarinn gefið því hina
réttu lögun og gerð.
“Jæja, hvernig gengur?“ spyr ég, er ég
hefi svipazt nokkuð um.
“Ágætlega, finnst mér,“ svarar Friðrik;
“antiars er stutt af sagt, mánaðarafmæli á
fÖstudaginn! Ég hefi tæpast við að baka, þótí
ég hafi ýmis hentug áhöld, s\'0 sem þessa
hrærivél, sem ég var svo heppinn að fá hjá
Magnúsi Bergssyni.“
“En var þetta ekki aiar dýrt?“
“Ekki blöskrar mér það svo mjög. Aðal
kostnaðurinn liggur í vélum og afgreiðslu- og
geymsluborðinu frammi, sem mig iangaði að
hafa svo, að kökurnar væru sem mest lokaðar
inrii, því að skammt er til rvks og dyra.“
“En ef þú vildir nú stækka fyrirtækið?“
“þá er það auðvelt,“ segir hinn bjartsýni
bakari og opnar dyr innúr innra brauðgerð-
arherberginu. “Hér get ég hæglega aukið hús
rúmið eftir þörfum og aðstæðum.“
þegar ég hefi svo kvatt bakarann og ungu
bakarastúlkuna, sem er sú eina, sem vinnur
í brauðgerð hér í bæ, en á margar starfs-
systur í Reykjavík — þá skýzt ég inn í búð-
arholuna, til að fá mér nesti úr nýja ba'. arí-
inu. Já, þröngt er þar en snoturt og þrifa-
legt eins og vera ber, þar sem matvörur eru
seldar. Megi litl'a Sandsbakaríið ásamt þeirrt
þremur, sem fyrir eru í þessum bæ, jafnan
bera þau einkenni.
Hjá „Heími“
í júlt í fyrra var hafin bygging verzlunar-
húss neðst við Hleiðaveg, hjá Sandi, gegnt
hinu mvndarlega verzlunarstórhýsi Hefga
Benediktssonar. Um það bil 8 mánuðum síð-
ar var þar kömið tveggja hæða hús, 18x111/2
m. að flatarmáli og búið að opna búðir á
neðri hæð. þar eru ætlaðar tvær deildir, önn-
ur fyrir nýlendu- og matvörur allskonar, en
hin íyrir vejðarfæri, áhöld ýmiskonar o. ff.
Hílutafélagið “Heimir“ er eigandi þessa fyr
irtækis. Formaður er Magnús Guðbjörnsson
íshússforstjóri, en Magnús Ölafsson er fram-
kfvæmdastjóri hlutaféíagsins.
Ég hitti framkvæmdastjórann á skrifstof-
unni, sem til bráðabirgða er klefi úr annarri
búðinni. Hann sýnir mér húsakynni öll og
afsakar að enn er mörgu ólókið. Auðséð er
að salarkynni öll verða Vistleg og góð þegajr
marka má.
“Við eigum auðvitað við ýmsa byrjunarörð
ugleika að etja, og gengur verst að fá þær
vörur, sem með þarf. þú sérð líka að hér æg
ir öllu saman, en okkur íangar að hafa eit't-
hvað fyrir alla, qg verður það vonandi auð-
’veldara eftir stríð.“
þetta er gamla sagan, sem alltaf endur-
tekur sig. Allir vona að hverskonar erfiðíeikar
hverfi, þegar vargöldinni finnir. þetta er von
seljendanna og kaupendanna en hinir síðar-
nefndu hafa átt erfitt með að skilja “stríðs-
nauðsyn“ þess, að heimsendingu vara var
jhætt hér í ífyrra, einmitt þegar húsmæðurnar
eru víðast vinnukonulausar — af styrjaldar-
orisökum!
Mér kæmi því ekki á óvart, þótt húsmæð
urnar létu sendilinn í “Hiejmi“ fá það mikiSl
að jgera, áð hin eldri verzlunarfyrirtæki færu
að íhuga, hvort sendillinn sé ónauðsynfegri
starfsmaður en einhver innan búðarborðs—
ins.
þökk sé Heimi fyrir forgöngu þessa.
Fiskbúðín
það eru ekki margir dagar síðan ég gekk
eftir Bárugötunni og sá Sigurjón Sigurðsson,
skipstjóra, standa þar uppi á steinvegg öðru
Framháld á 15. síðu.