Jólaklukkur - 01.12.1943, Side 8

6
JÓLAKLUKKUR
upp að húsi K. F. U. M. í Malaragötu.
Raunar hét félagið þá „Kristilega æsku-
manna félagið“. K. F. U. M. stafirnir komu
síðar.
Ég var málkunnugur framkvæmdastjór-
anum. Hann hét Kornelíus, og varð síðar
stiftprófastur. Enginn svaraði, er ég barði
að dyrum skrifstofu hans. En þar sem
ég heyrði mannamál inni, opnaði ég dyrn-
ar hljóðlega. Sá ég þá, að nálægt 20 ungir
menn voru að biðjast fyrir með fram-
kvæmdastjóranum. Ég hallaðj hurðinni
aftur og hugsaði um sálminn, sem ég hafði
iðulega heyrt sunginn undanfarna daga.
Viðlag hans endar svo á „landsmáli“:
„Det vænaste Syn, som eg fær sjaa, er
unge paa kne for Gud“.
Þegar piltarnir voru farnir, spurði ég
Kornelíus, hvernig á því stæði, að sam-
bænir færu fram um þetta leyti dags hjá
honum.
„Það er ávöxtur vakningarinnar“, svar-
aði hann. „Piltarnir borða í matsöludeild
vorri, og verja 15 mínútum af matmáls-
tímanum til sambænar, áður en þeir fara
til vinnu sinnar hér og hvar úti í bæ“.
Þótt Albert Lunde væri farinn, var sam-
komum haldið áfram á hverju kvöldi í
trúboðshúsinu mikla í Calmeyergötu. Dag-
inn, sem ég kom til Oslóar, átti að vera
þar samkoma fyrir karlmenn eina. Mo-
dalsli, þjóðkunnur leikprédikari, var þar
aðalræðumaður. Húsið, sem tekur 4 til 5
þúsund manns, var nærri fullskipað og
ungir menn í miklum meiri hluta. Ég
spurði nokkra þeirra, hverju það sætti, að
þeir væru með nýjar biblíur. ,Vér erum ný-
liðar Drottins“, var mér svarað. Albert
Lunde ætlaðist til, að menn kæmu
hver með sína Biblíu á samkomur, þá væri
hægra að kenna þeim að hagnýta hana
síðar. Sömu reglu fylgdu þeir, sem með
honum höfðu starfað og nú héldu starf-
inu áfram.
Kvöldið eftir fluttu tveir prestar ræður
í þessu sama húsi, séra Hansteen, síðar
stiftprófastur í Björgvin, og séra Larsen,
talinn bezti vakningaprédikari af Oslóar-
prestum um þær mundir. Hann dó nokkru
síðar á bezta aldri.
Það var húsfyllir og meir en það uppi
og niðri og hvar sem standa mátti eða sitja.
Ræðurnar og sálmarnir eru mér löngu
gleymdir. En það sem vel festist mér í
minni er á þessa leið:
Þegar útgönguversið var á enda, sagði
annar prestanna frá háum ræðupalli:
„Þeir, sem vilja leita leiðbeiningar um,
hvernig þeir geti öðlazt sálarfrið og trú-
arvissu, eru beðnir að ganga inn í annað -
hvort hliðarherbergið sinn hvorum megin
ræðupallsins. En að öðru leyti er samkoma
vor á enda“.
Gengu þá allmargir út, þótt fleiri sætu
kyrrir. Ég hafði ekki komizt nema rétt inn
fyrir dyrnar, og sá því ekki hvað margir
þáðu boð prestsins. En þegar kyrrð komst
á, kom hann aftur á ræðupall og mælti:
„Samtalsherbergin eru orðin full, en
margir fleiri óska persónulegra leiðbein-
inga. Ég treysti því, að hér í salnum og á
svölunum uppi séu margir trúaðir menn
fúsir til að tala við þá, sem óska leiðbein-
inga, og nálægt þeim sitja.“
Nú var orðið svo rúmt í salnum, að ég gat
gengið í hægðum mínum inn salinn til að
sjá sem bezt, hvað fram færi.
Sá ég hér og hvar smáhópa á knjám við
bænagerð, en sumir töluðu saman hljóð-
lega.
Allt í einu var hönd lögð mér á öxl, og
er ég leit við, sá ég unga konu, sem ég
hafði aldrei fyr séð. Hún sagði:
„Viljið þér ekki gera svo vel að tala við
hann bróður minn? Hann á engan sálar-
L