Jökull - 01.01.2017, Blaðsíða 81

Halldór Ólafsson
fyrir hátíðirnar. Um kvöldið áttum við notalega stund
á hótelbarnum áður en gengið var til náða.
Á Þorláksmessu fórum við snemma á fætur og
strax að loknum morgunverði ókum við upp í Leir-
botna, en gengum þaðan á skíðum til eldstöðvanna.
Þangað var komið í birtingu en ekki var staldrað lengi
við, því allt var þar með kyrrum kjörum. Við héldum
því til baka í Reynihlíðarhótel, tókum saman farang-
ur okkar og lögðum af stað áleiðis til Reykjavíkur um
hádegi. Á leiðinni til Akureyrar hætti rafall bílsins
að hlaða svo ekki var um annað að ræða en fara með
bílinn á verkstæði þar. Viðgerðinni lauk ekki fyrr en
undir kvöld því einnig þurfti að gera við leku vatns-
dæluna.
Þegar við lögðum af stað frá Akureyri kl. 19:30
var kominn norðan kafaldsbylur og fljótlega tók færið
að þyngjast. Sæmilega gekk þó yfir Öxnadalsheiði og
Vatnsskarð þar sem hvergi hafði dregið í langa skafla.
Þegar komið var niður að Bólstaðarhlíð voru allir fé-
lagar mínir steinsofnaðir svo ég keyrði bílinn út í kant
og lagði mig líka. Ég vaknaði um hálftíma síðar og
ók af stað, en þá var snjókoman orðin svo dimm að
varla grillti milli stika. Til að stytta mér leið, ákvað
ég að keyra Svínvetningabraut sunnan Svínavatns og
allt gekk það vel í fyrstu þótt skyggni væri harla lít-
ið. Þegar ég var búinn að keyra í um klukkutíma
og alltaf þyngdist færið, fór mig að gruna að ég væri
ekki á réttri leið, hefði með réttu átt að vera kominn
að Stóru-Giljá. Ég sá nú glitta í ljóstýru framundan
til vinstri, stoppaði bílinn, vakti Guðmund og sagði
mínar farir ekki sléttar, ég væri orðinn villtur í fyrsta
sinn á ævinni. Þetta fannst honum afskaplega fynd-
ið, en mér aldeilis ekki. Er Guðmundur hafði strítt
mér nægjanlega að hans dómi, gölluðum við okkur í
rauða anórakka stofnunarinnar og keifuðum í hunds-
lappadrífu gegnum skafla í átt að ljósinu framundan.
Er við nálguðumst sáum við að það kom frá glugg-
um í nýlegu íbúðarhúsi sem stóð á dálitlum hól. Þar
sem við stóðum þarna á hlaðinu barst að vitum okk-
ar þessi indælis hangikjötsilmur sem minnti okkur á
nálægð jólanna. Ég bankaði þrjú högg á hurðina að
gömlum og góðum sið en enginn ansaði. Eftir drykk-
langa stund og fleiri högg kom til dyra smá snáði og
horfði stórum augum á þessar rauðklæddu verur sem
birtust þarna fyrir framan hann. Áður en við gátum
borið upp erindið þaut drengurinn inn í húsið óðamála
og æpandi um jólasveina sem komnir væru og kallaði
á pabba sinn. Bóndi kom að vörmu spori og þegar við
höfðum kynnt okkur sagði ég honum hvernig komið
væri fyrir okkur, við værum á leið til Reykjavíkur en
greinilega ekki á réttum vegi. Bóndinn brosti góðlát-
lega og sagði að við værum að vísu á stystu leiðinni
til Reykjavíkur frá bænum hans, en töluvert væri hún
torfær á þessum tíma árs. Hann sagði okkur nú að við
værum staddir hjá bænum Hrafnabjörgum og það væri
fremsta býlið í Svínadal. Við skyldum því snúa til
baka og taka aðeins vinstri beygjur við gatnamót, eins
og við hefðum greinilega gert hingað til, þar til við
kæmum á þjóðveginn við Stóru-Giljá. Á meðan þessu
fór fram sváfu Axel, Gestur og Karl svefni hinna rétt-
látu úti í bíl og rétt rumskuðu þegar við Guðmundur
komum til baka. Auðvitað fór ég að ráðleggingum
bónda, tók vinstri beygju við næstu gatnamót, sá villu
míns vegar, og við komumst heilu og höldnu á þjóð-
veginn við Stóru-Giljá. Það sem eftir lifði leiðar gekk
allt eins og í sögu, enda slotaði snjókomunni þegar
komið var í Víðidal og heiðríkt þegar Holtavörðuheiði
var að baki. Við komum loks til Reykjavíkur kl. 04:30
á stjörnuprýddum morgni aðfangadags undir bragandi
norðurljósum.
76 JÖKULL No. 67, 2017