Heima er bezt - 01.03.2002, Blaðsíða 42

Draumamaður
Skipstjóri nokkur átti sér
draumamann. Sagði sá honum fyrir
um veður og aflabrögð og varaði
hann einnig við ef snögga hættu
bar að höndum. Furðaði skipverja
oftlega á því að skipstórinn var
stundum með lokuð augun eins og
hann væri í leiðslu en hrökk svo
upp og tók þá oft ákvarðanir, sem
urðu til heilla fyrir þá og aðra.
Eitt sinn lágu þeir í óðafiski á
Halamiðum, þegar skipstjóri brá
við hart og sagði þeim að hífa inn
trollið og gera klárt. Hlýddu háset-
arnir því og þegar því var lokið
skipaði hann að setja á fulla ferð
og stýra vestur. Komu þeir þá að
sökkvandi skipi og gátu bjargað
allri áhöfninni.
Skipstjórinn sagði síðar frá að
hann hefði átt sama draumamann-
inn frá bernsku. Kæmi fyrir að sig
sækti svefn við vinnu, þá væri það
draumamaðurinn, sem væri að
koma og segja sér fyrir um hluti,
sem enga bið þyldu. Gætti hann
þess því vandlega að fara að fyrir-
mælum hans, hversu fáránlega,
sem það liti út í augum þeirra, sem
við væru.
Skipstjórinn andaðist í hárri elli
og hafði alla ævina búið við vin-
sældir og lífsgæfu.
Andaglasið
Reykvísk hjón voru kvöld nokk-
urt ásamt kunningjahjónum sínum
að fara í andaglas. Voru andarnir
vel við og glasið þeyttist frá einum
staf til annars. Höfðu þau af þessu
hina mestu skemmtun, auk þess
sem margt kom fram, sem þeim
þótti athyglisvert.
Þegar svo hafði fram farið um
hríð, var dyrabjöllunni hringt og
stóð þar úti fyrir hósbóndinn á
næstu hæð fyrir neðan þau. Var
hann hinn reiðasti og spurði hver
déskotinn gengi á hjá þeim þar
efra. Hann hefði verið háttaður hjá
eiginkonu sinni í rúmi þeirra beint
niður af stofunni efra, þegar allt í
einu hefði rúmið tekið að lyftast og
hoppa eins og skip í ólgusjó.
- Þið hafið þó ekki verið með
eitthvert gárans andabraskið,
spurði hann vonskulega.
Jú, þau urðu að viðurkenna að
þau höfðu farið í andaglas, en hétu
að hætta því á stundinni.
Hinn reiði eiginmaður fór aftur
niður til konu sinnar, og hefur þeim
vonandi sofnast betur á eftir.
Augun
„Augun eru spegill sálarinnar,“
segir gamalt máltæki og mun það
satt vera. Þau eru líka skáldum
yrkisefni og eru oft það fyrsta, sem
ungt, ástfangið fólk, sér fyrir sér,
þegar það hugsar til þess, sem það
elskar. Augu lýsa ást, gleði, sorg,
örvæntingu og hatri, allt eftir því
hvað inni fyrir býr.
Vinur þess, er hér ritar, sagði eitt
sinn að augu föður síns hefðu oft
birst sér eftir dauða hans. Eg sé
aldrei neitt af honum nema augun,
sagði hann, en þau eru alveg eins
sterk og lifandi eins og þau voru
meðan hann var á meðal okkar.
Ef ég hef verið að hugsa um að
leggja út í einhverja tvísýnu, hafa
þau stundum skyndilega birst mér.
Eg hef þá ævinlega hætt við ætlun
mína og hefur það sýnt sig að vera
rétt ráðið.
Gamla manninum hefur aðeins
verið leyft að sýna mér augun sín,
en það er nóg, þau vaka yfir mér,
sagði þessi vinur sögumanns að
lokum.
Eggbitnir
Eggbitnir voru þeir menn sagðir,
sem hlutu sár af völdum
höggvopna, sem ekki var fátítt
meðan land byggðist og alllengi
eftir það meðan þjóðfélagið var í
mótun.
Nú er önnur öldin og menn veg-
ast á með vopnum tungunnar og
svíður suma undan, þótt með öðr-
um hætti sé. Stjórnmálamaður, nú
látinn, sagði svo frá, að eitt sinn
hefði hann lent á óvenjuhörðum
fundi í kjördæmi sínu og verið
uppgefinn og andlega beygður um
kvöldið, þegar hann gekk til náða.
Honum gekk illa að festa svefn,
en lokst tókst það, og þá dreymdi
hann að hann væri kominn í forn-
mannabúning og væri staddur úti á
túni bæjar þess, sem hann gisti á.
Þar voru og komnir andstæðingar
hans af fundinum, svo og íylgis-
menn. Allir voru þeir í klæðum
fornmanna og skiptust í fjórar fylk-
ingar, jafn margar og flokkar þeir
sem þá buðu fram í héraðinu.
Sigu fýlkingar brátt saman og
varð mikill gnýr sverða og þytur
spjóta og féllu ófáir óvígir í valinn.
Gekk svo lengi uns fáir einir stóðu
uppi. Sóttu þá þrír að dramamann-
inum og vissi hann sig brátt verða
ofurliði borinn. Tók hann þá undir
sig stökk og hljóp yfir fjandmenn
sína og kom niður utarlega á vell-
inum. Sá hann óvini sína horfa
undrandi á sig, en i því vaknaði
hann og var því næst feginn að
þetta var bara draumur.
En oft kom honum draumurinn í
hug, þegar hann síðar átti í harðri
orðasennu, og var honum þá gjarnt
að brosa, því lítt hetjulegir voru
sumir er við stjórnmálin fengust.