Heima er bezt - 01.03.2002, Blaðsíða 48

Þetta sumar hvarf síldin með fyrra móti af íslandsmið-
um en starfsemin á bræðslustöðinni var algerlega háð at-
ferli hennar og því styttist brátt í heimför okkar Norð-
mannanna.
Og dagarnir siluðust áfram. Knut frændi var vanur að
sækja guðsþjónustu síðasta messudaginn sem hann dvaldi
á stöðinni og kveðja um leið kunningja sína á prestsetrinu
og kirkjugesti úr sveitinni. Hann ætlaði ekki að bregða út
af þeirri venju við þessi starfslok.
* * *
Síðasti messudagurinn á dvalartíma okkar stöðvarbúa
rann upp, regnþrunginn og sólarvana. Ég slóst í för með
Knut frænda til kirkjunnar. Sporin voru þung heim á
prestssetrið og messugjörðin fór að mestu framhjá mér í
þetta skipti. Að kirkjuathöfn lokinni var öllum viðstödd-
um boðið, að venju, til stofu á prestsetrinu. Ég sagði
Knut frænda að ég ætlaði að fara í kirkjugarðinn á meðan
hann þægi veitingar með kunningjum sínum.
- Já, vinur, ég skil það, svaraði hann þýðlega. - Við
hittumst á eftir.
Knut gekk heim á prestssetrið en ég inn um sáluhliðið.
Leiði Ljósbjargar minnar var auðfundið, líkt og flakandi
sár í grónum reit.
Ég veit ekki hve lengi ég dvaldi við gröfina en ég átti
þar harmsára, heilaga kveðjustund. Ég sá að kirkjugestir
voru byrjaðir að tínast á brott frá prestsetrinu og það vakti
tímaskyn mitt að nýju. Ég signdi í hinsta sinn yfir legstað
Ljósbjargar minnar og gekk út úr kirkjugarðinum. Ég
bjóst við því að Knut frændi, samferðarmaður minn, væri
farinn að bíða eftir mér og hraðaði för minni heim á
prestsetrið til fundar við hann. Prestsfrúin stóð úti á var-
inhellunni og var að enda við að kveðja organistann og
konu hans. Hún bauð mér strax til stofu og lét þess getið
að frændi minn biði mín þar og við fylgdumst að inn í
gestastofuna. Þeir sátu þar tveir á tali, Knut frændi og
séra Finnbogi. Frúin bauð mér að þiggja veitingar en ég
afþakkaði þær. Ég hafði ekki lyst á slíku.
Knut frændi sýndi þegar á sér fararsnið en séra Finn-
bogi ávarpaði mig að bragði og mælti með þunga í rómi:
- Ég þarf að tala við yður nokkur orð undir fjögur
augu, ungi maður. Komið þér með mér héma inn á skrif-
stofu mína.
- Já, eins og þér óskið, svaraði ég ósmeykur og gekk
með sálusorgaranum inn í skrifstofukytru við hlið gesta-
stofunnar.
Hann bauð mér ekki sæti, hvessti á mig augum og tók
þegar til máls.
- Að Ljósbjörgu dóttur minni látinni, fann ég í fórum
hennar allmörg útlend sendibréf frá síðastliðnum vetri,
undirrituð af yður, sem kom mér meira en lítið á óvart.
En eftir að hafa kynnt mér innihald þessara bréfa til hlít-
140 Heima er bezt