Heima er bezt - 01.03.2002, Blaðsíða 50

þetta nýtti hún sér. Kjell ber nafn fyrri manns Solveigar
en Anne heitir efitir móður hennar. Hún bar því ekki
skarðan hlut frá borði í þeim skiptum, svarar afi Jensen
festulega.
Svo situr hann hugsi um stund. En Asbjörgu langar til
þess að skyggnast örlítið frekar inn í fortíð afa Jensen, án
þess að verða of nærgöngul, fyrst hún er komin á sporið
og hún spyr ofur blátt áfram:
- Var Solveig ættuð héðan úr firðinum, afi Jensen?
- Nei, hún var ættuð frá Stavangri, svarar hann með
hægð.
- Sóttir þú hana alla leið þangað, spyr Asbjörg og bros-
ir hlýtt til tengdaföður síns.
- Ja, fundum okkar bar fyrst saman þar en erindi mitt
þangað upphaflega var allt annað en konuleit. Ég tók að
mér að reisa stóra skólabyggingu í Stavangri. A þeim
árum fór ég víða og reisti margar byggingar af ýmsum
stærðum og gerðum og annaði varla þeim beiðnum sem
mér bárust. En með tímanum tók ég að þreytast á þessum
landshorna flækingi árið um kring og fór að velta því fyr-
ir mér að eignast fastan samastað, þar sem ég gæti að
mestu stundað iðn mína á heimaslóðum og næsta ná-
grenni. Ég var kominn á miðjan aldur og nokkuð vel efn-
um búinn en til hvers var að safna í sjóði ef enginn yrði
afkomandinn til þess að njóta afraksturs erfiðis míns. Frá
andláti Ljósbjargar unnustu minnar hafði engri konu tek-
ist að vekja karleðli mitt til kvenna, þótt ýmsar gerðu til-
raunir í þá átt, á starfsferli mínum vítt og breitt um land-
ið. Líkast var því að eitthvað af sjálfi mínu hefði dáið
með Ljósbjörgu minni og yrði ekki endurvakið af öðrum
konum. En ég hef alla tíð haft yndi af börnum og eignað-
ist marga vini í hópi þeirra þar sem ég starfaði og mér
fannst að ég hlyti að fara á mis við mikið í lífinu ef ég
eignaðist ekki eigið barn. En til þess varð ég að festa mér
konu og þar stóð lengi hnífurinn í kúnni.
Sumarið, sem ég fyllti íjórða áratug ævinnar, tók ég að
mér að reisa fyrrnefnda skólabyggingu í Stavangri. Mat-
selja okkar starfsmanna var ekkja á aldur við mig, Sol-
veig Bondevik. Hún var frekar snotur í útliti, dagfarsprúð
og leysti störf sín vel af hendi og mér féll konan þægilega
í geð.
Er líða tók að verklokum við skólabygginguna, spurði
ég Solveigu hvert hún færi að þessu ráðskonustarfi
loknu. Hún kvað það óráðið og spurði að bragði hvort
mig vantaði bústýru. Ég svaraði því til að málið væri í at-
hugun.
- En þú veist að ég er á lausu við brottförina héðan,
sagði hún með þeirri áherslu sem ekki varð misskilin og
kom mér reyndar ekki á óvart.
En þessi orðaskipti vöktu enga spennu í brjósti mér,
ekki frekar en þegar ég var að ráða til mín menn í vinnu-
flokka og reyndi að vanda valið. Ég vildi i alvöru fara að
hægja ögn á mér og njóta góðrar hvíldar á eigin heimili,
milli stórra verkefna, sem ég átti von á að biðu mín næstu
árin.
Um haustið tók ég á leigu einbýlishús hérna í firðinum
en byrjaði jafnframt að leggja fyrstu grunnlínurnar að
framtíðarbústað mínum og Solveig gerðist ráðskona hjá
mér veturinn sem í hönd fór.
Ég var ekki tilbúinn að binda mig en Solveig kom mér
brátt í skilning um það að hún væri ekki hingað komin í
þeim tilgangi að vera ráðskona ævilangt. Hún hefði aldrei
eignast barn og nálgaðist senn það aldurstakmark sem
útilokaði barneignir, svo ekki var seinna vænna í þessum
efnum. Fyrir mig var því annað hvort að hrökkva eða
stökkva og ég valdi að stökkva. Ég gekk í hjónaband með
ráðskonunni og tæpu árið síðar fæddist lítil Ljósbjörg,
systir hennar og bróðir komu svo í heiminn á næstu
tveimur árum og þar með var barneignum á mínum bæ
lokið.
Börnin veittu mér ómælt yndi á uppvaxtarárunum og
hjónabandið fór friðsamlega fram, uns yfir lauk.
Afi Jensen þagnar og varpar öndinni djúpt. Hann er
óvanur því að ausa svona hömlulaust af sjóði minning-
anna.
En Asbjörgu langaði til þess að mega skyggnast örlítið
aftur til fortíðar, þar sem hann átti annan stærsta hlutann í
ljúfsárum drama eilífrar ástar og í augum hans er hún alls
góðs verðug. Hann sjálfur fékk líka þægilega útrás, efitir
margra áratuga innibyrgðan harm, sem hann hefur borið
einn í hjarta og ber til grafar. En á meðan hann fýlgdi
tengdadóttur sinni um fornar lendur helgustu minninga,
hefur nútíminn liðið hratt hjá, ungbarnahjal berst fram í
eldhúsið, tvíburarnir hafa lokið miðdegisblundi sínum.
Asbjörg lítur á klukkuna.
- Hvað, er orðið svona áliðið dags, verður henni fyrst
að orði. - Við höfum gleymt tímanum, afi Jensen, segir
hún og brosir hlýtt til tengdaföðrur síns. - Tvíburamir
eru vaknaðir heyri ég, eigum við ekki að líta inn til
þeirra?
- Jú, þakka þér fyrir, það var nú hápunkturinn á erindi
mínu hingað að fá að sjá þá vakandi, svarar afi Jensen
glaður í bragði.
Þau rísa bæði úr sæti og ganga saman inn í svefnher-
bergið. Afi Jensen nemur staðar á miðju gólfi og horfir
hugfanginn á tvo litla drengi í vöggu, sem sprikla hraust-
lega og hjala í sakleysi bemskunnar, hlið við hlið.
Hvílík guðsgjöf í ellinni, þessir dregnir, hugsar hann og
næstum klökknar af þakklæti.
Asbjörg vísar afa Jensen til sætis og hann sest. Hún
snýr sér þegar að drengjunum, skiptir fyrst um bleyju á
litla Jensen og að því loknu leggur hún drenginn í faðm
nafna síns, sem tekur vel á móti. Svo skiptir hún á Lars
og leggur hann einnig í stóra faðminn hans afa Jensen og
þar er nóg rými fyrir báða.
Asbjörg nýtur þess að sjá gleðina og ástúðina sem
ljómar á andliti afa Jensen á meðan hann umvefur sonar-
syni sína og gælir við þá, en þeir hjala og brosa á móti,
hver í kapp við við annan, auðsjáanlega ánægðir með
verustaðinn.
En afi Jensen vill ekki þreyta drengina með of langri
setu í fangi sínu og hann áætlar stundina af reynslu og
142 Heima er bezt