Heima er bezt - 01.09.2007, Blaðsíða 34

Bryggjulíf fyrri daga í Vestmannaeyjum, þ.e. um 1920.
heldur varði titilinn 1951 og aftur árið 1952. Það ár fiskaði
Óskar 719 smálestir í 77 róðrum, sem var álitið eindæma
aflamagn í Eyjum miðað við slægðan fisk með haus. Menn
væntu mikils af þessum unga, dugmikla formanni, en næstu
vertíð fórst hann, sem kunnugt er, með mb. Guðrúnu, Ve.
163,23.febr. 1953, aðeins 36 ára gamall.
Óskar Eyjólfsson varð aflakóngur þrisvar í röð, annar eftir
Jóhanni Pálssyni sem náð hafði þeim frama. Þegar Benóný
Friðriksson varð aflakóngur Eyjanna þriðju vertíðina í röð,
samfögnuðu Eyjamenn honum og dáðu að verðleikum.
Vertíðin 1957 byrjaði líkt og fyrri ár. Nýir bátar, hvers
konar ný veiðitæki, nýjar áætlanir og fyrirheit, sem allt
stefndi til aukins afla, sóknar og öryggis. Strax um áramótin
hófst þessi árlegi darradans bátaflotans, sem samanstóð af
um 100 vélbátum. Benóný lét ekki standa á sér til vertíðar,
en hóf róðra 2. janúar ásamt fleirum.
Ekki var langt liðið á vertíð, þegar menn fóru að leiða
getum að, hver myndi verða aflakóngur, eða hvort Binna frá
Gröf tækist að verja sætið fyrir ágengni annarra það árið.
Meö febrúarmánuði jókst fiskur nokkuð, og mun Binni þá
hafa fiskað um 200 smálestir. Fleiri voru með líkt aflamagn.
En er leið á marzmánuð, hækkaði smálestatala Gullborgar
mjög ört. Á tímabilinu frá 23. marz til 17. apríl fiskaði hann
t. d. rúmar 320 smálestir. Nokkrir bátar fylgdu fast eftir,
svo sem Stígandi, Ve., Freyja, Ve., og Kristbjörg, Ve., auk
AustQarðabátanna, sem fiskuðu mjög vel og voru harðir
keppinautar Eyjabátanna. Almenningur var orðinn mjög
spenntur og fylgdist af ákafa með aílamagninu, sem stóðugt
jókst. Skömmu fyrir mánaðamótin apríl—maí kom Binni með
lokasprettinn, og stóðst þá ekkert við honum fremur venju.
Síðustu íjóra róðrana kom hann með 51.210 kg, 61.200 kg,
41.970 kg og 43.150 kg. Þetta réði úrslitum. Hann varð þar
með aflakóngur Eyjanna þessa vertíð með 1017 smálestir
upp úr bát eða 806.305 kg miðað við slægðan fisk með haus.
Hann varð um 100 smálestum hærri en næsti bátur, sem
var mb. Víðir frá Eskifirði. Hinir garpamir á Eyjabátunum
hæstu fengu: Stígandi 619.903 kg, Freyja 642.680 kg og
Kristbjörg 604.680 kg.
Þannig lauk þessari vertíð. Binni hafði orðið aflakóngur
Eyjanna í ljórða sinn í röð, með meira en helmingi hærri
meðalafla, og slegið öll met um tignarstöðuna. Enginn hafði
haldið tignarsætinu ljögur ár í röð. Eyjamenn dáðu Binna
fyrir afrekið, og sjómannastéttin heiðraði hann að verðleikum.
„Undraverður fiskimaöur er Binni frá Gröf,“ sagði fólkið
og skálaði fvrir honum á sjómannadaginn.
Vertíðin 1958 hófst í Eyjum strax upp úr áramótum. Er
það einhver sú stærsta í sögu þeirra með tilliti til þess, að
130 vélbátar voru að veiðum þaðan, auk fjölda trillubáta.
Af þessum 130 bátum voru 38 aðkomubátar, stórir og smáir.
Gert var út á línu, net og handfæri, og varð vertíðin einhver
sú bezta og aflamesta nema hjá handfærabátunum. Afli þeirra
varð yfirleitt mjög rýr og afkoman slæm ljárhagslega.
í byrjun vertíðar leit fremur illa út með afla. Þorskur sást
helzt ekki, hvar sem leitað var. Þá bjargaði það veiðunum
að mjög mikið gekk á miðin af ýsu, keilu og löngu og varð
af ágætur afli hjá mörgum bátum. Heldur lagaðist þetta er
á leið, en verulegur þorskafli varð þó ekki.
Fyrst í marzmánuði lögðu menn þorskanet vestan Eyja,
en afli varð fremur lítill. Þá lluttu menn netin „undir Sand",
og nú skeði það merkilega, að þar varð strax ágætur afli og
466 Heima er bezt