Heima er bezt - 01.09.2007, Blaðsíða 44

tóman kristalsvasa á borðinu. Svo snýr hún sér að Hauki, og
viðkvæmt bros blikar í augum hennar. Hún segir:
- Þetta verða líklega síðustu rósimar frá þessu sumri, sem
anga héma í herberginu þínu, vinur minn.
- Það er sennilegt. Sumarið er á enda, og fegurstu blómin
eiga sér skamma ævi.
- En þau vakna á ný með hverju vori.
- Já, sum að vísu, en önnur vakna til lífsins aðeins einu
sinni.
Agnesi dylst ekki sorgin og vonleysið í rödd hans, og það
snertir hana óþægilega. Hún segir:
- Ég er komin til að segja þér gleðilegar fréttir. Pabbi hringdi
í morgun, hann er kominn til Reykjavíkur.
- Það em góð tíðindi.
- Já, en þá fer víst að styttast tíminn, sem þú verður
héma.
Agnes lítur á Hauk, og angurblíður saknaðarblær líður yfir
andlit hennar.
- Já, nú er ég á fömm héðan, fýrst faðir þinn hefur lokið
utanför sinni.
- Verður þú ekki í Reykjavík í vetur?
- Nei.
- Hvarþá?
- I Ameríku, vona ég.
- IAmeríku?
- Já, ég ætla þangað í haust til framhaldsnáms.
- Haukur!
- Já.
- Af hverju ætlar þú af landi burt?
- Mig langar til að sjá heiminn og læra meira.
- Hvað ætlar þú að verða lengi ytra?
- Það veit ég ekki nú, - ef til viil helga ég mig læknisstarfmu
í ffamandi landi og kem aldrei aftur.
- Haukur!
Nafn hans líður af vömm Agnesar eins og kvalastuna. Hún
hnígur niður á stólinn við borðið og grúfir andlitið í höndum
sér. Herðar hennar kippast .til af þungum ekka. Haukur horfir á
Agnesi, og undmn og skelfing gera hann orðiausan. Hvað hefur
hann gert henni? Af hverju grætur hún? Hálf gleymt atvik frá því
í vor rifjast upp í huga hans, skýrt og ásakandi. Getur það verið,
að hann hafí vakið svo taumlausa ást í brjósti þessarar stúlku
með gálausri framkomu sinni, nóttina sem þau komu tvö ein
saman af fyrsta dansleiknum? Getur einn koss af vömm hans
verið svo máttugur? Sárt andvarp líður frá brjósti hans. Vekja ást
hjá konu og hrinda henni svo ffá sér, nei, slíkan glæp getur hann
aldrei ffamið, samvizka hans er of viðkvæm til þess. Hamingja
hans er glötuð. Hann verðskuldaði ekki ást kaupakonunnar, hún
var of hrein og flekklaus fyrir hann. Kaldur sviti sprettur ffam á
enni unga læknisins. Hvað getur hann gert?
- Agnes, ég bið þig afsökunar, ég ætlaði ekki að særa þig,
segir hann.
- Ég veit það, Haukur. En ég gat ekki heyrt þig tala um að
fara af landi burt og koma kannski aldrei affur.
Agnes lítur á Hauk tárvotum augum.
- Ég hélt, að það skipti litlu máli fyrir þig, hvort ég væri á
Islandi eða Ameríku.
- Þar sem þú ert, Haukur, þar er hamingja mín. Ég verð að
segja þér eins og er, ég get ekki annað.
Haukur horfír á Agnesi, og augu þeirra mætast. Tárin, sem
glitra í augum hennar, snerta drenglynda sál unga læknisins
dýpra en hans eigin tilfinningar. Á þessu augnabliki stendur
hann á örlagaþyngstu krossgötu lífs síns, og hann á sjálfur
sökina á því, en með drengskap skal hann taka afleiðingum
gerða sinna.
- Hvað get ég gert fýrir þig, Agnes?
- Komið heim til mín að loknu ffamhaldsnámi.
- Ég lofa þér því.
- Ætlarðu að skrifa mér á meðan fjarlægðin aðskilur
okkur?
Bros hennar brýzt í gegnum tárin. Hún er að sigra.
- Efþú óskarþess.
- Þú veizt, hvers ég óska, Haukur.
- Nei, Agnes. Óskir þínar em mér að mestu leyti ókunnar,
en ég mun efna gefíð loforð. Hann vill ekki lengra samtal
að sinni, opnar dymar fram á svalimar og gengur út. Svalt
hressandi morgunloftið leikur um unga lækninn, og mesta
ólgan og sársaukinn í sál hans minnkar brátt í hinu dýrðlega
geislabrosi morgunsins.
Agnes finnur að Haukur vill vera einn, og hún getur vel
unnt honum þess um stund, en trúlofunarkossinn, sem hún
hefur beðið effir og þráð í allt sumar, ætlar hún að meðtaka af
vömm hans, áður en hún heldur á brott. Hún veit að Haukur
býður hann ekki fram að fyrra bragði, fyrst að hann fór strax
að samtali þeirra loknu út á svalir. Hún rís á fætur og gengur út
til læknisins, hallar sér að barmi hans og réttir fram rósrauðar
varir sínar.
- Kysstu mig, Haukur, heiti þínu til staðfestingar, hvíslar
hún.
Haukur lítur á Agnesi og virðir hana fyrir sér nokkur andartök,
töfrar augna hennar og kvenleg fegurð hafa aldrei átt meira vald
en nú. Þó getur hann ekki hrifíst af því. Helgustu vonir hans em
dánar, hann veit, hve þung þau örlög em. Hví skyldi hann þá
láta vonir Agnesar hljóta sama dóm, fyrst hún ber þessar heitu
kenndir í brjósti til hans, sem hún hefur látið í ljós. Hann er
víst líka heitbundinn henni. Það urðu örlög hans. Haukur lýtur
niður að Agnesi, og snertir varir hennar með léttum kossi.
- Þér er óhætt að treysta mér, Agnes, segir hann dapur-
lega.
- Ég geri það líka, Haukur.
Hún leggur armana um háls honum og þrýstir öðmm kossi
á varir hans, svo gengur hún brosandi burt af svölunum. í sál
hennar gnæfír sigurgleðin hæst. Haukur er hennar í framtíðinni,
honum er óhætt að treysta. Meðan hann dvelur ytra, getur
hún notið lífsins í fullu frelsi. Þegar hann kemur heim affur,
rætast fegurstu framtíðardraumar hennar. Enn sem fýrr er hún
óskabam hamingjunnar. Agnes hleypur létt í fögnuði sínum
niður í forstofúna og stígurdans í hvetju spori. Við eldhúsdymar
mætir hún móður sinni. Ragnhildur er á leið upp í herbergi
læknisins með morgunkaffið handa honum. Þær nema báðar
staðar, og Ragnhildur segir:
- Þaó var gott, að þú komst, Agnes mín, ég var lögð afstað
með morgunkaffið handa lækninum, upp í herbergið til hans.
476 Heima er bezt