Heima er bezt - 01.02.2009, Qupperneq 35

var lítt hrifinn af að fá ekki lengur að bíta
grænkuna í hlaðvarpanum og þijóskaðist
við, en þá rak tíkin upp bofs og Gustur
hrökk í kút, og við hlupum öll þrjú í einum
spretti upp að hliði.
Þær voru blautar og framlágar
tjamarrollumar, en mikið var ég fegin
að sjá þær á lífí.
* * *
Næstu daga og vikur leit ég eftir fénu í
haganum, því meir sem gróðri fór almennt
fram minnkuðu hættur frá tjömum og
flám. Féð sótti einna mest í valllendisgeira
meðfram Svertingsstaðaánni. Sumir
nágranna kölluðu hana Steinsstaðaá og
aðrir Sveðjustaðaá. Ain var, við venjulegar
aðstæður, ósköp meinlaus spræna, en gat
nánast orðið að skaðræðisfljóti í miklum
og ömm leysingum á vorin. Meðfram
bökkum hennar vom valllendisteigar
sem sauðfé hafði mikla löngun í, ekki
síst í byrjun gróðurs á vorin. Það kom
líka stundum fyrir að kindur drukknuðu í
þessari ársprænu, jafnvel þar sem hún var
mjóst, ámóta og læna á breiddina og rann í
stokkum, eins og við sögðum, því að vatnið
hafði grafíð hol undir bakkana. Þama
var á köflum talsvert dýpi sem bakkamir
leyndu. Og þegar æmar reyndu að stökkva
yfir lænuna á bakkann hinum megin, þar
sem þeim hefur vafalaust sýnst grasið
grænna og lystugra, kom íyrir að þeim
förlaðist stökkið og lentu ofan í - á milli
bakka - og þá var leiðin upp á bakkann
aftur - úr djúpi og þröng - þeim að ofurefli
og lá beint í dauðann.
Svo var það eitthvert sinn um
aftansleytið að pabbi kom til mín dálítið
kyndugur á svipinn eins og hann væri
eitthvað feiminn og hikandi og segir:
„Komdu nú með mér héma suður íyrir
hólinn, ég þarf að tala við þig.“
„Ha, hvað, eitthvert leyndarmál,“
segi ég.
„Já, kannski. Að minnsta kosti svona
í bili,“ sagði pabbi og kímdi. „Ég skal
segja þér, drengurinn minn, að það hafa
ýmsir hér á bæjunum verið að spyrja mig
hvort ég geti ekki léð þeim snúningastrák
í sumar. Mér er nú tregt að láta ykkur
drengina frá mér. En svo kom hreppstjórinn
að máli við mig eftir messu á Melstað á
sunnudaginn og sagði að sig bráðvantaði
strák til snúninga í sumar og bað mig
endilega að ljá sér einhvem af mínum
strákum fram á haustið."
„Ég er nú búinn að tala um þetta við
hana mömmu þína og við emm sammála
um að þú komir helst til greina. Hvað
segir þú um þetta?“
„Þið mamma ráðið þessu bara, pabbi,“
sagði ég, og svo var það ekki meira.
Eitthvað fór svo pabbi að tala um
fólkið þama á bæ hreppstjórans, en ég
tók lítið eftir því, mér fannst þetta óvænt
og eitthvað skrítið, hlakkaði þó hvorki til
né kveið fyrir. Við pabbi gengum heim
og inn í eldhúskjallarann til mömmu,
borðuðum skyrhræm með mjólk út á,
en krakkamir vom búnir að borða og sum
komin í háttinn. Þegar ég hafði tínt af
mér spjarimar og breitt yfir mig sængina,
stökk kötturinn upp í til mín; ég bauð hann
velkomin með klappi og hann hringaði
sig við hlið mína, latur og makráður, og
malaði okkur báða inn í svefftinn.
Tveimur dögum síðar kom pabbi til
mín og sagði:
„Hún mamma þín, blessunin, er búin að
taka til fötin sem þú átt að hafa í vistina;
ég held við ættum bara að skella okkur
yfír að Stóra-Ósi í dag og heilsa upp á
hreppstjórann. Eldri bræður þínir ætla
að hjálpa þeim á Heggstaðanesinu að
reka stóð fram á heiðar. Þeir ráku tömdu
hrossin inn í réttina í morgun svo að þau
blönduðu sér ekki saman við stóðið þegar
það kemur. Þar getum við gengið að
þeim Gust og Kmmma vísum þegar að
okkur kemur, lagt á þá hnakk og stytt í
ístöðunum fyrir þig. Við bíðum bara eftir
að Nesstóðið fari fram hjá og svo ríðum
við til hreppstjórans“
Það var liðið að nóni þegar stór og
mikil fylking marglitra stóðhrossa kom
skokkandi eftir sporaslóðinni milli Sanda
og Svertingsstaða og beygði niður götumar
í áttina að Melstað. Eldri bræður mínir
vom með í för eins og til stóð og mamma
fór út á hlað til að horfa á herlegheitin.
Það var talsverður hraði á rekstrinum og
það leið ekki á löngu þar til öll hersingin
var horfín bak við ása og mela og þá
fórum við pabbi að tygja okkur til ferðar
að Stóra-Ósi.
Við riðum vaðið upp Bröttugötuna og
hesturinn hnaut með mig á vaðinu og lá
við ég dytti af baki. Pabbi reið á eftir.
„Þetta hefði nú getað farið ver,
drengurinn minn, en bíddu nú við „Fall
er... fall er fararheill,“ sagði pabbi. Svo sló
hann í jarpa klárinn sinn, hann Gust, sem
tók sprettinn alla leið niður á Háamelinn.
Þar stönsuðu þeir og biðu eftir okkur
Krumma.
„Leiðin versnar héma neðan við
melinn,“ sagði pabbi, „Þar em keldur og
mýrardrög. Ég ætla bara að ríða fetið, þið
Krummi komið í humátt á eftir, og haltu
þér nú fast í hnakknum.“
Og ferðin gekk vel niður Buginn sem
við kölluðum svo. Þegar kom á Hofvöllinn
sunnan við bæinn Barð, stansaði pabbi,
leit aftur og segir:
„Hann er ekki nógu vel girtur, hann
Kmmmi, það verður að laga!“ Svo snaraðist
hann af baki og herti á hnakkgjörðinni sem
mest hann mátti. Klámum varð ekkert um
þessi umbrot og sparkaði hægra afturfæti
til kviðar.
„Þetta verður að vera í góðu standi
þegar þú ríður yfír Miðfjarðarána, Það
er nú talsvert vatn í henni núna, held ég,
enda heiðamar orðnar auðar í allri þessari
blessaðri tíð.“
„Ég hélt þú ætlaðir að sprengja klárinn,
pabbi, þú girtir hann svo fast!“ sagði ég.
Pabbi ansaði þessu engu, heldur sté í ístaðið
og hóf sig á bak og segir:
„Nú stefnum við út Melsnesið og yfír
vaðið á ósnum; ég vona þú getir sprett
úr spori þótt færleikurinn sé að vísu ekki
beysinn."
Og pabbi sló í Gust og þeir fóru nokkuð
geyst, og ég mátti hafa mig allan við að
halda mér á baki Krumma.
Ég var feginn þegar pabbi hægði ferðina
og saman með okkur dró.
„Sjáðu,“ sagði hann. „Þama er kumlið
hans Kormáks. Það er sagt að þar megi
engan stein hreyfa; og geri einhver það,
þá muni þeim sama sýnast kirkjan á
Melstað standa í björtu báli. Ég tek nú
ekki mikið mark á þessu, sagði pabbi,
þótt flestir óttist þetta svona innra með
sér.. Mér fmnst samt rétt að láta þessi
ummerki í friði, enda held ég eftir litlu sé
að slægjast. Mér fmnst hann Kormákur
hafa verið flysjungur í meira lagi. En þú
átt nú eftir að lesa söguna um hann og
fleiri fomar sögur sem gerst hafa hér í
Miðfirði; þú hefúr kannski aldrei heyrt
á hann minnst.“
Ég fann að pabbi haföi gaman af að
Heima er bezt 83