Blysið : skólablað Gagnfræðaskóla Austurbæjar - 01.12.1958, Blaðsíða 8

8
Hrafn sagði, að ekkert væri því til fyrir-
stöðu, að fundurinn yrði límdur saman.
Fól hann Sveinbirni að sjá um það verk.
Varla hafði Hrafn sagt sitt síðasta orð,
er Sveinbjörn birtist á pallinum enn á
ný. Bað hann Hraf; um að koma með
lím, svo hann gæti límt saman fundinn.
Hrafn var ekki af baki dottinn frekar en
endranær, heldur hengslaðist upp á pall-
inn með límkrukku undir hendinni, og
sagði, áð nú væri ekkert því til fyrir-
stöðu að líma saman fundinn.
Upphófst nu forkostulegt og skellihlægi-
legt basl á pallinum ; Sveinbjörn reyndi
hvað eftir annað að líma saman fundinn,
en ekkert tjóaði.
Þegar her var komið sögu birtist Hrafn
enn á pallinum og gaf skýringu á kraft-
leysi límsins. "Þetta er nefnilega ekki
lím, vinur, " sagði hann, "þetta er þvotta-
lögur, ha, ha". Þá var Sveinbirni nóg boð-
ið, og gafst hann upp við frekari umleitan-
ir í þá átt að líma saman fundinn.
Áheyrendur skemmtu sér konunglega með-
an öllu þessu fór fram, og má til marks
um það geta þess, að Helgi Þorláksson
einn hló eins og sjö hundruð manns.
NÚ tók að sí ga á seinni hluta fundar-
ins. Þeir Hrafn og Tryggvi urðu að leggja
sig alla. fram til að hafa við mælsku kven-
fólksins. Hrafn sagðist heldur vilja sitja
á sprengjutunnu, heldur en að dansa við
stúlku í poka.
Elísabet "Lorelei" Guttormsdóttir svaraði
öllum ádeilum þeirra jafnóðum og lagði
fram óyggjandi rök máli sínu til stuðnings.
Margir fleiri tóku til máls, en hér er ekki
rúm til að telja þá upp.
Sérlega var áberandi, hve margar stúlkur
tóku til máls. Er þetta ánægjuleg tilbreyt-
ing að sjá stúlku í ræðustó'L; nokkuð, sem
gerist ekki allt of oft, og vonar karlþjóð
skólans, að framhald verði á þessari ný-
breytni sér og öLLum öðrum til augnayndis.
Á þessum málfundi bar lítið á því,
að rætt væri um æskuna, og var það að
vonum. Eins og Helgi Þorláksson benti
á, í ræðu sem hann hélt í lok fundarins,
þá er það fremur eldra fólkið en hið
unga, sem talar um æskuna.
Á þessum málfundi sást berlega, að
áhugi fyrir málfundum er mikill í skóla her,
og er vonandi, að margir og skemmtilegir
málfundir verði haldnir hér í skólanum
í vetur.
FRAMSÖGUPISTLAR
GUÐLAUGS TRYGGVA KARLSSONAR
Á MÁLFUNDI
I. Tízkan og kvenþjóðin
Orsakar kvenfatatízkunnar er fyrst
og fremst að leita í hverflyndi kven-
fólksins og tilhneigingu þess til að láta
bera á sér. Kvenfólkið virðist vera
með þeim ósköpum fætt að mega aldrei
sjá flík í líkingu við sína á neinni ann-
arri manneskju. Versta óhapp, sem
gæti hent kvenmann í nýrri flík, er að
mæta kynsystur sinni í eins fati.
Gleggst sést þetta, þegar kona fer að
velja sér föt, hatt, kápu eða kjól.
Þá er um að gera að hafa flíkina nógu
skræpótta og í sem allra mestri and-
stæðu við þá fyrri, hvað Ijót, sem hún
annars er. Ef þessi eiginleiki væri
ekki til staðar, gæti engin tízka þrifizt
og að sjálfsögðu engir tízkuteiknarar og
annað, sem henni fylgir. Tízkan hefur,
eins og annað, sína þróunarsögu, og
hefur sú þróun lengst af verið sú, að
fötin verði íburðarmeiri og litsterkari.
En nú þegar allt er komið á toppinn
með íburð og liti, er þá kvenfólkið af
baki dottið ? Nei, það er öðru nær.
NÚ byrja þær bara á öfugum enda og
fara að fækka fötum, og það svo mjög,
að með þrjú hundruð ára viðbótarþróun
ganga þær líklega allar saman allsnakt-
ar á götum bæjarins. En þetta tilheyrir
framtíðinni. Síðasta afbrigðið af öllu
þessu tízkuklúðri er svo pokatízkan.
Hún er blátt áfram ferleg. Það er
annars undarlegt með mig, að þegar ég
sé þennan poka dettur mér alltaf í hug,
hvort að það sé ekki hægt að nota hann
sem nokkurs konar beljuflík, þegar kalt
er.
II. fslenzk æska
Er æskan verri í dag en hún var
fyrir nokkrum árum ?
Margir, og einkum þeir eldri, telja að
svo sé. En það er mikil rökleysa og
vitleysa.
Þeir eldri segja ; Hann er kjaftfor,
óhlýðinn, latur o.s.frv. En þetta er
bara nákvæmlega það sama, sem ellin
sagði við þá í þeirra ungdæmi og við