Bænavikan - 17.11.1956, Blaðsíða 34

isborgararétturinn var mikils virði, eftirsókn-
arverður heiður og mikils metin forréttindi.
Hersveitarforinginn í Jerúsalem sagði við
Pál: „Fyrir ærið fé keypti ég þennan þegn-
rétt.“ Og Páll svaraði fullur hreykni: „Eg er
meira að segja með honum fæddur.“ Síðar
meir, þegar skrælingjar, þrælar og aðrir af
lítilfjörlegum uppruna fengu rómverskan rík-
isborgararétt, hættir sagan að greina frá því,
að „gleðikennd" hafi farið um borgarana. Það,
að ríkisborgararétturinn hætti að vera svo
mikilsverð forrétindi að dómi þegnanna, er
álitið að hafi átt drjúgan þátt í hruni hins
mikla Rómaveldis.
Svipaðri þróun, sem leiðir til upplausnar,
er lýst í hinum sjö innsiglum 6. kap. Opinber-
unarbókarinnar, hjá meginhluta hins kristna
stofns á ýmsum tímabilum sögunnar. Hrein-
lyndi og trúmennska safnaðarins á fyrsta
tímabilinu eru táknuð með hvítklæddum ridd-
ara, sem situr á hvítum hesti og fer út „sigr-
andi og til þess að sigra.“ Hinn fyrsti kristni
söfnuður, sem þetta tákn á við, fann vissu-
lega til gleðikenndar yfir því að vera nefndur
söfnuður Guðs, útvalinn vottur Guðs á jörðu.
Hinir kristnu sýndu honum og meginreglum
hans fyllstu hollustu. Þeir lifðu með gleði
samkvæmt hugsjónum hans og létu fúslega
líf sitt fyrir hann, þegar svo bar við. Sagan
geymir margar hetjusagnir um menn, konur
og jafnvel böm, sem elskuðu ekki líf sitt meira
en svo, að þau kusu fremur dauðann en að
afneita trú sinni. Til er saga um aldraða
kristna konu, sem neitaði hiklaust, þegar
henni var heitið lífi, ef hún vildi aðeins fórna
hinum rómversku guðum reykelsi, og sagði
við kvalara sinn: „Ég er þess fullviss, að
meðan ég lifi ber ég hærri hlut í viðureign
minni við ykkur, og ef þið látið taka mig af
lífi, mun ég samt vera sigurvegari." Early
Christianity and Paganism, bls. 193.
Okkur er sagt að það hafi verið raunveru-
leiki trúar þeirra, sem hóf þá upp yfir þján-
ingar og gaf þeim þrek til að horfast í augu
við dauðann, sem venjulegast var grimmileg-
ur.
Þörf okkar í dag.
Þörf okkar nú er innileg og raunveruleg
trú — trú, sem við lifum fyrir og deyjum
jafnvel fyrir, ef það er nauðsynlegt. Aukin
kirkjusókn og hærri meðlimatala á okkar
dögum er talið bera vott um almenna kristi-
lega trúarvakningu. Rithöfundur nokkur
bendir á, að meðlimatala safnaðarins og
kirkjusókn séu ekki alltaf merki um guð-
hræðslu. Fólk getur verið áhugasamt í kirkju-
sókn sinni, en skort sannan guðsótta.
Bezti votturinn um trú manna sést í dag-
legu lífi þeirra; í heimilum þeirra og í því
hvernig þeir hegða sér gagnvart hinum mis-
munandi vandamálum lífsins. Eitthvað af
himneskum uppruna er sýnilegt í lífi hins
sanna fylgjanda Krists.
„Andlit þeirra manna og kvenna, sem ganga
með Guði og starfa með honum, tjá himnesk-
an frið. Þau eru umkringd himnesku andrúms-
lofti.“ — Desire of Ages, bls. 312.
Slíkir menn og konur eru „auðug af rétt-
lætis ávexti, þeim, er fæst fyrir Jesúm Krist,
til dýrðar og lofs Guði.“ Fil. 1, 11.
Við verðum aldrei þreytt á að lesa um trú
hinna kristnu á fyrstu árum timatals okkar.
Með látleysi og í einlægni lifðu þeir trú sína
og hefur einn höfundur þeirra tíma ritað
eftirfarandi um þá: „Þeir eru í holdi, en lifa
þó ekki eftir holdinu. Þeir eyða ævi sinni hér
á jörðunni, en eru borgarar himinsins. Þeir
hlýða fyrirskipuðum lögum, en skara þó fram
úr lögunum með lífi sínu. Þeir elska alla og
eru ofsóttir af öllum; þeir eru óþekktir og
fordæmdir; þeir eru líflátnir en lifa samt;
þeir eru fátækir, en augra þó marga; þá skort-
ir alla hluti, en hafa þó gnægð alls; þeir eru
vanvirtir, en með vanvirðingunni hljóta þeir
samt heiður; þeir gera gott, en er þó hegnt
sem óbótamönnum; þeir fagna, þegar þeim er
hegnt. Þeir eru útlægir gjörðir meðal Gyð-
inga og þeir eru ofsóttir af Grikkjum, þó geta
þeir, sem ofsækja þá, ekki fært nokkra ástæðu
fyrir hatri sínu.“ — Conflict of Christianity
with Heathenism, bls. 167.
Aðaleinkenni lyndiseinkunnar þessara
barna Guðs var kærleikur.
„Líf hins kristna safnaðar er aðalsönnunin.
Kærleikurinn gegnsýrði allt lífið. Ekkert furð-
aði heiðingjana meira, ekkert var þeim eins
óskiljanlegt. — „Sjá,“ sögðu þeir, „hve þeir
elska hver annan!“ Sín á meðal kölluðu hinir
kristnu hver aðra bræður, og þetta var ekki