Bænavikan - 17.11.1956, Blaðsíða 30

— 30 —
pilturinn í uppreistarham við foreldra sína,
að hann gæti ekki lengur afborið guðhræðslu
móður sinnar eða strangleika föður síns, og
að þess vegna ætlaði hann sér að fara að
heiman. Foreldrarnir heyrðu fótatak sonar
síns, sem var að ferðbúast fyrir dögun næsta
morgun. Faðirinn reis á fætur og gekk í veg
fyrir piltinn frammi í anddyrinu. ,,Sonur,“
sagði hann, „við móðir þín höfum ekki getað
sofið í alla nótt. Við höfum talað saman og
komizt að þeirri niðurstöðu að það hljóti að
vera eitthvað ábótavert í fari okkar. Við biðj-
um þið að fyrirgefa okkur að við höfum
brugðizt skyldu okkar sem foreldrar þínir.“
Pilturinn stóð hræringarlaus í nokkur
augnablik, þá brast hann í grát. „Pabbi, það
er ekki þú eða mamma, það er ég. Ég hef á
röngu að standa. Viltu fyrirgefa mér?“
Gagnkvæm fyrirgefning fyllti upp í skörðin
á þessu heimili. En takið eftir því, að játning
bæði foreldra og sonar var fyrsta sporið í
framfaraátt. Það var, þegar pilturinn varpaði
skuldinni á þann, sem átti hana skilið, á sjálf-
an sig, að umbreytingin hófst.
Einmitt þannig mun umbreytingin hefjast
eða halda áfram í þínu og mínu lífi á hvaða
stigi þess sem er, þegar við erum fús til að
skella skuldinni fyrir veiklyndi okkar þar sem
vera ber, þegar við erum fús til að segja
hreinskilnislega: „Ég er hinn seki. Það er
engan annan hægt að áfella.“ Þetta spor er
svo þýðingarmikið — svo bráðnauðsynlegt —
að óvinurinn kemur mönnunum til að skella
skuldinni á fyrsta og bezta sektarlambið.
Hve mannleg eru ekki þessi viðbrögð! Sum-
ir, sem ekki eru kristnir, saka hreyfingar og
stöðu himinhnattanna um vandræði sín, eins og
efnisbrot úti í geimnum gætu verkað á líf
frjálsra skyni gæddra vera. Austurlandabúinn
getur sakað ímyndaða fortilveru. Sumir kenna
um erfðum. Jafnvel hinir kristnu koma stund-
um með fráleitar viðbárur í stað þess að vinna
sigur með því að iðrast og gera játningu. Það
er hættulegt framferði að ganga framhjá þess-
um dýrmætu möguleikum til frelsis.
Nei, vinir, hinn umbreytandi, styrkjandi og
hreinsandi máttur Guðs kemur í ljós, þegar
við segjum: „Það hryggir mig, en sökin er
mín. Guð, hjálpa þú mér.“ Það er þá, að hin
lífgandi umbreytandi guðlegu öfl fá tækifæri
til að starfa fyrir okkur. Ósamræmdir þættir
sálarinnar verða bræddir saman með brenn-
andi eldi Anda Guðs. Þá, og aðeins þá, finnum
við til viðurkenningar guðlegrar fyrirgefning-
ar. Við eigum kost á fullkomnum friði, en
gleymum því aldrei, að það er andi sannrar
auðmýkingar og ávaxta hennar, — iðrunar og
játningar, — sem opnar leiðina fyrir okkur.
Hlýðið á þessi látlausu og markvissu orð,
sem standa í „Early Writings“, bls. 113:
„Margir, sem kenna sig við Krist og segjast
bíða bráðrar endurkomu hans, vita ekki hvað
það er að líða fyrir Krist sakir. Hjörtu þeirra
eru ekki á valdi náðarinnar og þeir hafa ekki
dáið sjálfum sér, eins og svo oft kemur fram
á ýmsan hátt. Á sama tíma tala þeir um, að
þeir verði fyrir reynslum. En aðalástæðan
fyrir reynslum þeirra er hið mótþróafulla
hjarta þeirra, sem gerir sjálfið svo viðkvæmt
að því er oft misboðið. Ef að slíkir gætu skilið
hvað það er að vera auðmjúkur fylgjandi
Krists, . .. myndu þeir fyrst deyja sjálfum
sér, síðan vera stöðugir í bæninni, og prófa
vandlega hverja kennd hjartans. Varpið frá
ykkur sjálfstrausti ykkar og sjálfsbirgings-
hætti ... hafið Jesúm stöðugt í huga og for-
dæmi hans, svo að þið getið fetað í hans fót-
spor. Horfið á Jesúm, höfund og fullkomnara
trúar vorrar.“
Þetta er sannarlega einkennileg forskrift
fyrir okkar tíma, þegar vinsælar raddir halda
því fram, að eina leiðin til að leysa úr persónu-
legum vandamálum sé að reyna braut sjálfs-
uppgötvunar, sjálfsvarnar og sjálfstjórnar.
Þessi ,,sjálfs-hjálpar“-braut til friðar er samt
sem áður ekki allskostar ný af nálinni. Þessar
hugmyndir má finna í mörgum heiðnum trú-
arbrögðum og heimspekikenningum heimsins.
Séu þær teknar til rækilegrar rannsóknar,
uppgötvum við tvær frumhugmyndir. Fylgj-
andi annarar segir: „Ég er Guð.“ Hinn stað-
hæfir blátt áfram: „Það er enginn dauði.“ Og
við trúum því og vitum að báðir hafa á röngu
að standa.
Á sama hátt getur hinn kristni á okkar dög-
um séð hættuna, sem felst í þessum svokölluðu
kristnu forskriftum að skjótum og auðveldum
friði og mætti.
Hvert það ráð, sem hvetur þig til að upp-
götva leyndan guðdómleik hið innra með
sjálfum þér, er rangt, hættulega rangt. Sönn
sjálfsþekking leiðir til krossins, til iðrunar og