Bænavikan - 17.11.1956, Blaðsíða 28

— 28 —
Lestur fyrir föstudaginn 23. nóvember 1956.
Ver viðbúinn að mæta Guði þínum.
EFTIR GEORGE E. WARDEMAN.
t meira en sex áratugi hafa skýrslur um
Bænavikuna birzt á ári hverju í „Review and
Herald“. Þegar ég les þessi gulnuðu blöð, sem
á er rituð hvatning til að biðja, kemur sama
hugsunin fram aftur og aftur. Og hún er sú,
að tíminn hefur orðið til þess að styrkja traust
okkar á hinni blessuðu von, í stað þess að
veikja trú okkar, því að hin hjartnæma yfir-
litsmynd af sögu Aðventista sýnir glöggt, að
það sem hinir fornu spámenn sáu fyrir — og
það sem hinir fyrstu Aðventistar trúðu svo
fastlega, — er nú að uppfyllast á skjótan og
undraverðan hátt. Augu spámannanna sáu það
í gær. í dag er flest af því orðið að veruleika.
Það er athyglisvert að taka eftir því í þess-
um sérstöku haustblöðum „Review“, að ekkert
efni né yfirskrift hefur verið notað eins oft og
einmitt það, sem mér finnst að við ættum að
taka til athugunar í kvöld, — „Ver viðbúinn
að mæta Guði þínum!“ Þessi orð, sem koma
frá spámanninum Amos, hafa hljómað um
allar aldir allt til okkar tíma og tala með mik-
illi innsýn um þörf nútímans.
Við skulum vera hljóð í nærveru þeirra —
gleyma annríki hins glepjandi heims —
gleyma amstri okkar og umstangi. Það getur
verið að þessi orð texta okkar „tali til ásig-
komulags okkar,“ eins og gamall kvekari
sagði eitt sinn. Ef svo er, mun þessu hvíldar-
dagskvöldi vel varið Nú skulum við athuga
allan textann: „Þér voruð eins og brandur úr
báli dreginn. Og þó hafið þér ekki snúið yður
til mín, segir Drottinn. Fyrir því . . . ver við-
búinn að mæta Guði þínum.“
Þessi orð eru þrungin persónulegu kalli. Þó
getur verið að þið spyrjið: „Hversvegna talar
Amos um brand úr báli dreginn í sambandi við
kall um viðbúnað?“ Við munum komast að
raun um að þessi líking lýsir ástandi hins
kristna fyllilega. Þegar John Wesley var að-
eins tveggja ára gamall, lögðu óróaseggir eld
að sveitabæ foreldra hans. Einhvernveginn
gleymdist John, þegar hin stóra fjölskylda
hraðaði sér út úr brunanum. Þá var það, þeg-
ar faðirinn leit hið brennandi hús, að hann
mundi eftir barninu. Lamaður af ótta vegna
þessarar gleymsku fór hann aftur inn í log-
ana til þess að bjarga litla syni sínum. Þegar
barnið komst loksins örugglega í arma móður
sinnar, hvíslaði þessi guðhrædda kona orðin
í textanum okkar í þakkarskyni: „Er ekki
John ,brandur úr báli dreginn‘?“
Já, það var hann bókstaflega. Honum var
bjargað frá sérstakri eyðileggingu og síðan
fengið mikið starf að vinna fyrir Guð. Einmitt
á þennan sama hátt erum við brunabrandar.
— Hvert okkar undantekningarlaust erum eins
og brandar úr báli dregin, — bjargað frá
eyðileggjandi eldi syndar, óhlýðni, heims-
hyggju, blekkingar og eilífðar tjóns. Það er til
okkar, sem Drottinn talar fyrir munn spá-
mannsins. Er hægt að segja það um okkur,
að við höfum ekki snúið okkur til hans? Við
sem erum þiggjendur svo mikils hjálpræðis?
Þessi áskorun kemur til hjartna okkar: „Ver
viðbúinn að mæta Guði þínum!“
Bæði ungum og gömlum — hvort sem þeir
eru andlega styrkir eða veikir, hvort sem þeir
eru einbeittir eða staðfestulausir í lund, hvort
sem þeir eru hugdjarfir eða ragir í anda —
langar mig að segja, að leið viðbúnaðarins er
glögglega lýst. Það þarf enginn misskilningur
að eiga sér stað. Drottinn er máttugur til að
bjarga og hann býður öllum að fá styrk hjá
sér. Um leið og við tökum á móti honum og
göngum með honum, gerist hann ábyrgðar-
maður fyrir framgangi okkar.
Fullkomins heiöarleika krafizt.
Lykillinn að reynslu okkar með Guði er
iðrun og játning, og í uppvexti okkar að vaxt-