Bænavikan - 17.11.1956, Blaðsíða 2

— 2 —
ir miklu hæfileikar standa öllum til boða.
Kristur dó fyrir hverja sál, og Guð fullvissar
okkur um í orði sínu, að hann sé fúsari til að
gefa þeim Heilagan anda, sem biðja hann,
heldur en foreldrar til að gefa börnum sínum
góðar gjafir. Þegar við eigum að sinna skyldu-
störfum hins daglega lífs, getum við gert þau
heilög með einfaldri og einlægri trú og þol-
góðri bæn. Guði er heiður sýndur með ráð-
vendni, helgaðri hegðun og tali fólks síns, þótt
staða þess sé meðal hinna lægst settu í þjóð-
félaginu.
Postularnir, spámennirnir og helgir menn
til forna fullkomnuðu ekki lunderni sitt með
kraftaverkum. Þeir notuðu þá hæfileika, sem
Guð hafði gefið þeim og reiddu sig aðeins á
réttlæti Krists; allir, sem vilja fara eins að,
munu ná sama árangri. Það eru forréttindi
okkar að eignast mikla andlega hæfileika, því
að orð Guðs heitir því. En þetta útheimtir trú
og starf af okkar hálfu. Við verðum að hafa
einlæga löngun til að öðlast sífellt háleitari
hæfileika í hinu kristna lífi. Páll hvetur okkur
til að „vaxa í náð og þekkingunni á Drottni
Jesú Kristi.“ Þetta útheimtir náið samfélag
við Guð, sem mun veita okkur traust og trúnað
á hann, þar til við höfum öðlazt þekkingu á
guðlegu eðli hans af eigin raun og umbreyt-
umst í hans mynd. Þá getum við gert Guð
dýrðlegan með því að opinbera þeim, sem við
umgöngumst, árangur hinna umbreytandi á-
hrifa náðar hans.
Trúarbrögð margra eru kennisetningin tóm.
Fyrir þeim er hamingjukennd guðdómleikur-
inn. Þeir segja: „Komdu til Jesú og trú þú á
hann. Það skiptir engu máli, hverju þú trúir,
sértu aðeins heiðarlegur í trú þinni.“ Þeir leit-
ast ekki við að gera syndaranum skiljanlegt
eðli syndarinnar og hvetja hann ekki til að
rannsaka ritningarnar í bæn, svo að hann geti
vitað, hvað sé sannleikur, hann er ekki heldur
hvattur til að biðja, svo að augu hans verði
smurð með augnsmyrslum, er gera honum
mögulegt að sjá náð Krists.
Þegar lögvitringurinn kom til Krists og
sagði: „Meistari, hvað á ég að gjöra, til þess
að eignast eilíft líf?“ svaraði Frelsarinn ekki:
„Trúðu, trúðu aðeins og þú munt hólpinn
verða,“ heldur sagði hann: „Hvað er skrifað í
lögmálinu? Hvernig les þú?“ Lögvitringurinn
svaraði: „Elsku skalt þú Drottinn, Guð þinn,
af öllu hjarta þínu og af allri sálu þinni eins
og sjálfan þig.“ En Jesús sagði við hann: „Þú
svaraðir rétt; gjör þetta og þá muntu lifa.“
Hér er falskenningunum um það, að maðurinn
þurfi ekkert að gera nema trúa, svift í burtu.
Við hljótum eilíft líf með því skilyrði, að við
hlýðum boðorðum Guðs.s
Ef að sannleikurinn, sem við segjumst trúa,
breytir ekki hjartanu og umskapar ekki lynd-
iseinkunnina, hefur hann ekkert gildi fyrir
okkur. Ef að sömu lundernisgallarnir verða
eftir, þegar við öðlumst þekkingu á sannleik-
anum; ef að hroki, sjálfsálit, sjálfsánægja,
illar hugsanir og illt umtal vara við; ef við
dæmum þá, sem við umgöngumst, helgumst
við ekki með sannleikanum og munum ekki
eiga neina hlutdeild með Kristi í ríki hans.5
Sá sem stöðugur heldur sér að meginreglum
sannleikans, er fullvissaður um að veikustu
þættirnir í skaphöfn hans geti orðið hinir
sterkustu. Himneskir englar eru nálægt þeim,
sem keppast eftir því að samræma líf sitt Guði
og lögmáli hans. Guð er með honum, þegar
hann segir: „Ég verð að yfirvinna freisting-
arnar, sem umkringja mig, annars munu þær
hrekja Krist út úr hjarta mínu.“ Hann berst
við allar freistingar og andstöðu. Fyrir styrk
frá hæðum temur hann þær ástríður og til-
finningar, sem ella myndu leiða hana afvega.0
Máttur fyrir bæn.
Margir hafa þá hugmynd, að þeir verði að
vinna einhvern hluta starfsins einir. Þeir trúa
því að Kristur hafi fyrirgefið synd þeirra, en
samt reyna þeir að breyta rétt í eigin mætti.
En slíkar tilraunir mistakast. „Án mín getið
þér alls ekkert gjört,“ segir Jesús. Vöxtur
okkar í náð, gleði okkar og notagildi — allt
byggist þetta á samfélagi okkar við Krist.
Það er vegna hins daglega samfélags við hann
— vegna þess að við dveljum í honum — að
við vöxum í náð.7
Meðan við önnumst okkar daglegu störf,
ættum við að lyfta huganum í bæn til himins.
Þessar hljóðu bænir stíga upp sem reykelsis-
ilmur að hásæti náðarinnar og óvinurinn er
gerður óvirkur. Ef að hjarta hins kristna dvel-
ur þannig með Guði, er hann ósigrandi. Engin