Heimili og skóli - 01.08.1953, Qupperneq 5

Heimili og skóli
TIMARIT UM UPPELDISMÁL
/
12. árgangur Maí—Ágúst 1953 3.—4. hefti
Vangefnu börnin.
Þegar líða tekur að hausti og skóla-
starfið nálgast, taka að sækja á mann
spurningar við vandamálum síðustu
vetra, og þá kemur skjótt í hugann eitt
af viðkvæmustu vandamálunum, en
það er meðferð og kennsla vangefnu
barnanna. Það verður að viðurkenna,
að íslenzka ríkið býr allsæmilega að
skólunt sínum eftir ástæðum. Miklu
fé er varið til skólamála og flestum
landsins börnum er séð fyrir allgóðri
menntun, en þó má segja, að einn hóp-
ur barna verði útundan, en það eru
einmitt vangefnu börnin. Við drýgj-
um sem sagt þá miklu synd að ætla
þessum börnum að sitja við sama borð
og önnur börn, gáfuð eða meðal-
greind. Við ætlnm okkur það vonlausa
verk að kenna þessum börnum nálega
sama námsefni og hinum betur gefnu.
Þetta er líklega einltver stærsta synd
okkar í skólastarfinu.
Ég á hér ekki við börn, sem eru fá-
bjánar, heldur hin, sem ekki verður
séð að skeri sig neitt úr öðrum börnum
fljótt á litið, en skortir gáfur til að
geta lært allt það, sent barnaskólarnir
heimta af öllum venjulegum börnuin.
Jafnvel í stærri skólunum, þar sem
hægt er að skipta nemendum í fleiri
deildir eftir þroska, er þessum börn-
um ætlað nálega sama nám, og ber
fleira en eitt til þess. Meðal annars
það, að margir foreldrar vita ekki, hvar
barn þeirra er statt, og láta í ljós
óánægju sína, ef það hefur ekki sama
námsefni og önnur börn, og svo reka
prófin eítir. Þar þarf allt að falla í
sama farveg.
Við eigum enga sérskóla fyrir þessi
börn, varla sérbekki, enga sénnennt-
aða kennara til að kenna þeim og eng-
in hjálpartæki við kennslu þeirra.
Þarna erum við vissulega á eftir ná-
grannaþjóðunum.
Það er enginn vandi að tala um
þetta fullum hálsi almennt, en það er
viðkvæmt mál, þegar skólinn þarf að
ræða það við einstaka loreldra. Það er
erfitt að segja við foreldrana: Rarnið
þitt er svo illa gefið, að það getur ekki
lært og getur ekki fylgst með öðrurn
börnum. — Við íslendingar berum svo
ntikla virðingu fyrir gáfunum, að við
eigum erfitt með að sætta okkur við
það, ef eitthvert af börnum okkar eða
öll eru lítt gefin fyrir bóknám. En það
er ofmat á gáfunum, jicgar foreldrum
virðist allt tapað, ef barnið þeirra á
erfitt með bóklegt nám, en er að öðru
leyti heilbrigt og elskulegt barn. Það
getur, þrátt fyrir það, búið yfir ótelj-
andi öðrum góðum kostum og orðið
nýtur og góður jregn í þjóðfélaginu.