Heimili og skóli - 01.08.1953, Qupperneq 23

HEIMILI OG SKÓLI
67
kortið okkar á mitt salgólfið eftir rétt-
um áttum. Svo liöfum við metra-
kvarðann okkar og nokkur önnur
prik, jafnlöng, og hjálpumst að því, að
teikna á salgólfið umlínumynd af Is-
landi, þar sem allir firðir eru 10 sinn-
um lengri og breiðari en á kortinu,
eða réttara sagt, allar vegalengdir 10
sinnum lengri. Þetta á að geta tekið
stuttan tíma, ef enginn liggur á liði
sínu ,en fyrr getur leikurinn ekki haf-
izt en þetta hefur verið gert. Svo fáið
þið að leika skip, þar sem hvert heitir
sínu nafni, farið síðan milli liafnanna
og flytjið fólk og vörur.“
Nú rignir spurningum yfir kennar-
ann, því að enn er ekki allt full-ljóst,
og nokkurrar óþolinmæði verður vart.
Sumir eru ekki heldur orðnir sann-
færðir um, að þetta verði nógu
skemmtilegt. Aðrir óttast, að allur tím-
inn fari í undirbúning.
„Eigum við svo bara sjálf að vera
skipin?" spyr einhver, sem búinn var
að gera sér ljóst, að það yrði alls ekki
reglulega skemmtilegt þannig. Lausn
þess vandamáls er líka fyrir liendi, og
fær góðan byr.
„Hvert barn fær að hafa sinn stól,
ýta honum á undan sér, eins og í bíla-
leiknum. En svo er ekki öll sagan sögð
enn. Takið vel eftir því, að enginn má
fara neitt á sínu skipi, nema vita hvert
hann ætlar, og svo verður hver að eiga
eittvert skynsamlegt erindi milli hinna
ákveðnu staða. Þeir, sem ekki vita
þetta af sjálfsdáðum, verða að fá leið-
beiningar, gera ferðaáætlun í samráði
við mig, áður en af stað er farið.
Helztu hafnir landsins okkar verða
greinilega merktar á krítarkortið,
kaupstaðirnir rauðir, kauptúnin blá.
Engin nöfn verða skrifuð á gólfið.“
„En ætli krítarstrikin núist ekki öll
út um leið?“ spyr nú einhver athugull
snáði.
„Þið verðið að reyna að ganga sem
minnst á þeim, en annars mun ég stöð-
ugt bæta úr því, eins og unnt verður.
— Nú munum, við það fyrst og fremst,
að keppast við undirbúninginn, og því
næsþ að enginn má sigla skipi sínu,
nema í ákveðnum erindum milli staða,
sem víst er, að erindin eigi við. Við
flytjum fyrst. og fremst nauðsynjavör-
urnar og höfum viðkomustaði á aðal-
höfnunum okkar, en smærri staðir
mega þó alls ekki verða útundan, því
að þar er líka fólk, sem þarf að borða.“
Bjallan hringir. Röðin þokaðist út
úr kennslustofunni. Hópurinn dreifð-
ist ekki, fyrr en komið er í salardyrnar.
Kennarinn kemur síðastur með ís-
landskortið, prikin og krítina. Starfið
byrjar um leið, og flestir eru sæmilega
hæfir til verksins. Miðpunktur er
ákveðinn bæði á kortinu og svo merkt-
ur á gólfið. Fyrst er mælt fyrir stærstu
skögum og yztu nesjum. Fyrr en varir
sér maður Breiðafjörð, Vestmannaeyj-
ar, Hraunhafnartanga, Romshvalanes,
Eyjafjörð og svo hvern landshlutann
af öðrum, unz hringurinn hefur lok-
ast. Þá eru í hvelli merktar allar rnerk-
ustu hafnir og nokkrir smærri staðir.
Skipin eru tekin fram, höndum gripið
um stjórnvölinn (stólbakið) og nöfnin
ákveðin. „Fossarnir" og Ríkisskip
hrökkva ekki til. Þá eru teknir togarar
í það, sem vantar. Það er gaman að
heita Ingólfur Arnarson og Hallveig
Fróðadóttir, fara út Halamið og sækja