Heimili og skóli - 01.04.1955, Qupperneq 13

HF.IMILI OG SKÓLI
33
eða nemendurnir. Að þessu sinni voru
það tveir drengir. Umræðuefnið átti
að vera: Björgunarstarfið á Vestur-
Jótlandi, en fyrri ræðumaðurinn fór
þó út fyrir efnið, því að liann flutti er-
indi um flaggskip Kólumbusar. Hann
Iiafði smíðað mjög fullkomið líkan af
skipinu, sem liann kom með í skólann
og útskýrði alla byggingu þess. Að
Pessu hafði hann unnið ailan veturinn
heima hjá sér. Hjá kennaranum hafði
hann ekki fengið neina fræðslu þar
um, hvorki um Kólumbus né skip
lians, en valið sér þetta efni sem auka-
starf, en heimilda, bæði um Kólumbus
og skipið, hafði hann sótt í bækur.
Kennarirnn sat aftast í stofunni og
skaut við og við fram spurningum, og
stóð þá aldrei á svörum hjá fyrirlesar-
anum.
Þá sagði drengurinn frá ferðum
Kólumbusar og skýrði þær með upp-
drætti á töflunni.
Meðan drengurinn flutti erindi sitt,
var dauðakyrrð í stofunni og hinn
ágætasti bragur, enda gerði þessi kenn-
ari miklar kröfur til kyrrðar og næðis.
Nemendur beindu einnig spurningum
til fyrirlesarans og fengu greið svör.
Þar var hvergi komið að tómum kof-
unum.
Hinn drengurinn, sem erindi flutti,
hélt sig betur við efnið, og talaði um
björgunarstarfið á Jótlandi. Hann
kom með líkan af vélbát, sem hann
liafði smíðað heima. Hann kom hon-
um lyrir á kennaraborðinu og skýrði
byggingu hans alla mjög nákvæmlega.
Enn sem fyrr bárust spurningar, bæði
frá kennara og nemendum, sem hann
svaraði mjög greiðlega. Var auðheyrt,
að drengurinn var þaulkunnugur
þessu efni.
í lok tímans var ég beðinn að segja
eitthvað frá Islandi og gerði ég það.
Daginn áður hafði verið þarna kenn-
ari frá Tékkó-Slóvakíu, sem sagði
börnunum frá sínu landi. Þarna var
gott að tala. Að lokum var sunginn
bekkjarsöngurinn. Á eftir átti ég langt
tal við þennan kennara, sem var ný-
kominn heim frá Bandaríkjunum,
fleytifullur af áhuga og nýjum hug-
myndum. Ég fékk einnig að sjá dag-
bók þessa kennara, sem skólastjórinn
lét sækja til skólasálfræðingsins.
Það, sem fyrst og fremst er lögð
áherzla á við þennan skóla, er að leit-
ast við að hafa alla kennslu í eins nánu
sambandi við hið daglega líf og unnt
er. Og í stað lestrar og lexíunáms er
starf. Það er reynt að láta börnin fifa
þekkinguna og fræðsfuna í stað þess að
nema hana af bókum. Takmörkin á
milli landafræði, nátúrufræði og sögu
eru nálega engin. Það er reynt að taka
þetta allt sem eina heild, gera þetta að
einni lifandi námsgrein. Við skulum t.
d. taka fræðslu um sykurrófuna. Það er
fylgst með vexti hennar frá byrjun.
Auðvitað verður að nota þar bækur að
einhverjn leyti. En þarna vinna svo
börnin sjálf að því í stofunni að breyta
rófunni í sykur, og hafa þau til þess
einföld áhöld. Kennarinn sýndi mér
sykurinn, sem börnin höfðu búið til.
Þá má ennfremur nefna hörinn.
Börnin fá hann eins og hann kemur af
akrinum og vinna úr honum að öllu
leyti þarna í kennslustofunni, allt þar
til að stúlkurnar hafa ofið úr honum
litla dúka í litlum vefstólum. Starfið
verður að vera brú á milli skólans og