Heimili og skóli - 01.02.1959, Page 9

HEIMILI OG SKÓLI
3
ast. Þar eru styrjaldir efst á blaði með
allri sinni viðurstyggð og manndráp-
um, og er þar lítið dregið af í fréttum
útvarpsins. Þá koma slysin, sjúkdóm-
arnir, meiri háttar glæpir, alls konar
náttúruhamfarir óhöpp og ógæfa alls
konar. Ég er ekki að segja að hægt sé
um vik að sneiða hjá þessu í fréttum
útvarpsins. En það lítur oft svo út sem
heimurinn sé barmafullur af alls kon-
ar óhamingju og grimmd. Það geta
komið tímar þegar meiri hluti frétt-
anna eru af þessum neikvæða toga.
Eréttum um vísindaafrek er að vísu
ekki gleymt, en sjaldan heyrir maður
fréttir af kærleiksverkum, mannúðar-
starfi og manngöfgi. En af öllu þessu
er þó til miklu meira af í heiminum
en hinu illa. Þessar neikvæðu fréttir
eru ekki til þess fallnar að vekja traust
og bræðralag milli þjóða.
Börn hlusta allmikið á fréttir út-
varpsins. Hvaða áhrif hafa þessar stöð-
ugu neikvæðu fréttir á þau? Munu
ekki einhverjar spurningar vakna í sál
þeirra, sem geta haft alvarleg áhrif á
sálarlífið? Læðist þar ekki stundum
inn tortryggni gagnvart mönnum og
þjóðum, sem erfitt er að þurrka út?
Já, tortryggni gagnvart heiminum og
samfélaginu? Útvarpið hefur marga
nemendur á heimilum landsins. — En
umfram allt. Það má aldrei sýna okk-
ur ranghverfuna á heiminum og
mannlífinu.
Þá er ég kominn að öðru grund-
vallaratriði í starfi útvarpsins. Venur
það ekki almenning af því að lesa?
Venur það ekki menn af að hugsa?
Það hefur ætlað sér það mikla hlut-
verk, að dvelja fyrir heilli þjóð mik-
inn hluta dagsins allt árið um kring.
Velja eitthvað handa öllum, svo að
engum þurfi að leiðast. Það gerir þetta
efalaust af mikilli samvizkusemi og
góðum hug. Þetta er rökrétt afleiðing
af því ofskipulagi, sem við höfum búið
við á síðustu árum. Það á að skipu-
leggja okkur á þennan hátt. Þú átt að
fá þeta í dag, góði minn, en hitt á
morgun.
Útvarpið er að gera alla að þiggj-
endum. Það skammtar okkur hverjum
og einum sína ögnina af hvoru. Það er
að taka allt frumkvæði af okkur. Allt-
af er dagskráin að lengjast, og þeir,
sem af engu vilja missa, eru þarna í
mestri hættu staddir. Þeir eru bókstaf-
lega að verða þrælar útvarpsins.
Annars er þetta engu minni sök
hlustenda, ef um sök er að ræða. Það
þarf kunnáttu og vissan þroska til að
nota útvarpið á réttan hátt. En þeir,
sem skki eiga þá kunnáttu og þann
þroska, eru að drekkja sjálfum sér í
útvarpsefninu, bæði lélegu og góðu.
Ég vildi ekki missa útvarpið fyrir
nokkurn mun af heimili mínu, en mér
er samt Ijóst, að það felst mikil hætta
á ofnotkun þess. í fyrsta lagi leggur
það undir sig heimilið, svo að hvergi er
friður. Börn og unglingar, sem stunda
skólanám, verða þarna fyrir miklum
truflunum, og það bókstaflega sljófgar
hvern mann að hafa útvarpið opið all-
an útvarpstímann. Slík venja venur
mann af að hlusta. Með slíkri notkun
er útvarpið ekki lengur menningar-
tæki. Það getur jafnvel orðið for-
heimskandi harðstjóri. Ég hef engin
skilyrði til að dæma um, hve slík not-
kun er almenn, en það er grunur
minn, að hún sé ekki svo sjaldgæf.
Það er sérstök list að kunna að