Heimili og skóli - 01.02.1960, Síða 19

HEIMILI OG SKÓLI
13
anlegu og dýrmætu stundirnar, sem
við höfðum verið saman.
Ég ætla að byrja svona: „Pabbi,
manstu eftir, hvernig ég leit á heim-
inn, þegar ég var sjö ára, eins og Jón
er nú? Hann var þá bókstaflega full-
skapaður. Þar var hver hlutur, þar
sem hann átti að vera. Já, allt var gott,
þegar þú varst hjá mér, jafnvel þótt
þú værir sofandi. Lá þurfti ekkert að
óttast. Ekki einu sinni skuggana af
trégirðingunni okkar, sem þutu eftir
múrvegginum á húsinu. Mér þótti
þá sem öllu væri stjórnað með ör-
uggri hendi, af því að það var rnaður
eins og þú, sem fyrir öllu sást.“
Og ég ætla að minna hann á þá tíma,
þegar yið systkinin veiddum ljósorma
í rökkrinu, stungum þeim síðan í
flösku og sýndum honum, eða þegar
við fórum í knattleik við hann á ljós-
um sumarkvöldum. En þó er það
einkum einn ákveðinn dagur, sem ég
ætla að tala um við hann. Mundi það
ekki gleðja hann að komast að því,
að ég gleymi honum aldrei, þótt nú
séu liðin 30 ár síðan þetta gerðist!
Morguninn hafði verið dimmur, og
allt í einu vaknaði ég við eitthvert
einkennilegt hljóð. Pabbi var að
kveikja upp í arninum i svefnher-
berginu. Þegar ég reis upp í rúmi
mínu og neri augun, var allt her-
bergið uppljómað af gulu, flöktandi
ljósi, og þessi þægilega lykt af brenn-
andi dagblöðum og furuviði barst að
vitum mínum.
Pabbi hafði haft þann sið að kalla
mig alls konar kjánalegum gælunöfn-
um: „Jæja, litli kútur. — Jæja, gamli
kubbur minn,“ sagði hann stundum,
og með þessum gælunöfnum skapaði
hann umhverfis mig alveg sérstakt
andrúmsloft — áhyggjulausa veröld,
sem hvert barn að hans áliti átti
heimtingu á að fá að lifa í.
,,Jæja, gamli,“ sagði hann þennan
umrædda morgun, ,,þá rísum við á
fætur og förum á veiðar í dag. Þú og
ég — við tveir aleinir.“ Pabbi hafði
alltaf lag á því að varpa ævintýra-
bjarma á allar sínar fyrirætlanir, en
þennan morgun sló hann öll sín fyrri
met.
„Upp með vettlingana!" sagði hann.
„í dag er það dagurinn okkar. Nú
steiki ég nokkrar pylsur yfir glóðinni.
Þær geta áreiðanlega haldið lífinu í
tveimur köldum körlum í nokkrar
klukkustundir. Við getum verið
komnir heim fyrir morgunverð."
Pylsurnar brunnu auðvitað dálítið,
þannig fór ætíð, þegar pabbi steikti
þær, Og steiktu eggin urðu alltaf of
dökk. En alla tíð síðan minnist ég
bernskuára minna hverju sinni er ég
sé brenndar pylsur og steikt egg.
,,Ja, pabbi minn,“ ætla ég að segja
við þennan hálfáttræða mann, er sat
nú við hlið mína á svölunum. „Það
var svo sem ekki mikil veiði, sem við
fengum í þessari fyrstu veiðiferð okk-
ar, ekkert í samanburði við það, sem
við fengum oft síðar .En það var eins
og allt byrjaði þennan dag — trúnað-
ur okkar og þörfin á að láta eitt yfir
báða ganga. Auðvitað hefur einnig
ilmiirinn af brennandi furuviði fyllt
mig öryggi og sælutilfinningu — og
þetta öryggi streymdi út frá þér,
pabbi, þegar þú stóðst og kveiktir
upp á arninum þennan morgun.“
En maður um fertugt getur ekki
sagt svona hluti, að minnsta kosti