Heimili og skóli - 01.04.1970, Síða 9

gleyma aldrei fermingarheiti sínu og halda
það dyggilega.
Viltu flytja okkur nokk'ur lokaorð?
Já. Ég vil þakkir færa: Fyrst föður hæða,
fyrir vernd og handleiðslu á farinni lífsleið.
Þá börnum öllum, sem ég hef kennt og
kynnzt, fyrir alla lífsgleðina, sem þau hafa
veitt mér. Einnig öllum mínum ágætu skóla-
stjórum, sem hafa auðsýnt mér traust og að-
stoð í starfi. Sömuleiðis samkennurum öll-
um, fyrir gáska og vingjarnlegt viðmót. Að
lokum öllum þeim mætu og mér kæru ein-
staklingum og stofnunum, sem mig hafa
upp frætt og stutt á lífsleið minni. En fyrst
og síðast: Guði sé lof og hjartans þökk!
Með þeim orðum lýkur viðtali okkar.
Jón er enn ern og daglega finnur hann
litlum lófum stungið í hendur sínar. Þetta
eru lófar íslenzkrar æsku, sem leitar þar
halds og trausts, því enn kennir Jón lestur,
og þó að orkan sé minni en áður var, mun
hann ætíð ganga fullshugar að kennslunni.
Þeir sem hafa séð þau tilþrif finna, að þar
fer saman leikni í meðferð málsins, öryggið
í framkvæmd kennslunnar, kappsemi, glað-
værð og gáski, en síðast en ekki sízt virðing
hans fyrir barnssálinni og ást á ungri vax-
andi kynslóð.
Sé kennslustarfið unnið af hugsjón eins
og margir vilja álíta að stundum sé gert, þá
er Jón Júl. Þorsteinsson einn þeirra manna,
sem þannig vinna.
(Sú villa var i fyrri grein, að Þorvaldur FriSfinnsson
var sagður Þorvaldur Friðriksson.)
TIL GAMANS
SÍÐA HÁRIÐ.
Sonur okkar vildi endilega hafa sítt hár, jafn-
vel þó að við foreldrarnir værum því andvíg. Oft
reyndum við að fá hann til þess að fara til rakar-
ans og að síðustu tókst það.
Þegar klippingunni var lokið, sagði drengur-
inn strax, að hann hefði verið klipptur alltof
stutt.
Daginn eftir, þegar hann kom heim úr skólan-
um, spurði ég hann, hvort að skólabræðrum hans
hefði ekki fundizt munur að sjá hann.
„Jú, það er ábyggilegt,“ sagði hann. „Þeir
dönsuðu í kringum mig og sögðu: Uh! Uh! Hver
hefur tekið höfuðleðrið þitt?“
EFTIR BRÚDKAUPSFERÐINA.
Þetta skeði fyrsta morguninn eftir brúðkaups-
ferðina, þegar brúðurin var að matreiða í nýja
eldhúsinu sínu. Brúðguminn beið spenntur eftir
að sjá hversu fær konan hans væri við matreiðsl-
una, en fram til þessa 'hafði hún komið sér undan
að segja nokkuð um það. Brúðgumanum létti því
mikið, þegar konan hans sagði: „Nú ætla ég að
fara að hugsa um morgunmatinn þinn. Hvað
langar þig í?“ Hann sagðist gjarnan vilja fá tvær
pressaðar appelsínur, beikon og spælegg, ristað
brauð og kaffi. í sama augnabliki komst hann að
hinu sanna. „Nei, elskan,“ svaraði hún. „Það var
ekki þetta, sem ég átti við, heldur hvort að þú vild-
ir fremur kornfleks eða hrá hafragrjón“.
GOTT RÁÐ.
Davíð, sem var sex ára gamall, fékk greifingja-
hvolp að gjöf frá félaga sínum, en þorði ekki að
koma með hann heim, því að foreldrar hans vildu
ekki hafa dýr í íbúðinni. Hann braut heilann um
það lengi, hvað hann ætti að gera, til þess að sigra
foreldra sína, og að síðustu datt honum ráð í
hug. Hann færði móður sinni hvolpinn í afmælis-
gjöf-
IIEIMILI OG SKÓLI
29