Úrval - 01.04.1973, Síða 39

PÉTURSKIRKJAN ER DÝRÐLEG
37
„Palla” eða hnettinum, sem táknar
heiminn og að siðustu til ljómandi
bronzkrossins, sem er um 5 metra hár.
,,Tu es Petrus”
Siðan fór ég að feta mig upp þessi
hundruð þrepa, sem byggð eru inn i
hvolfþakið og fór mér vissulega mjög
hægt, þvi stiginn verður mjórri og
brattari þvi hærra sem komið er. Loks
komst ég að lampanum og stóð á
öndinni af fleiri en einni ástæðu. í þau
15 ár, sem ég hef búið hér i Róm, hef ég
aldrei séð annað eins útsýni yfir
borgina. En útsýnið niður i Vatikanið
og yfir staði, sem almenningur litur
sjaldnast augum, var jafnvel ennþá
merkilegra. Mig hafði aldrei dreymt
um að þessir háu steinveggir skýldu
svo viðáttumiklum grænum grundum,
slikum fjölda skrúðgarða, fögrum
smáhýsum og jafnvel viðáttumiklu
flæmi, sem virtist sprottið ósnortnum
skógi. Stundum erhægt að koma auga
á páfann á gönguferð langt niðri.
Þegar ég kom niður, fór ég inn i
Péturskirkjuna og þá á ég við inn.
Innfyrir sjálfa hina sýnilegu veggi og
hafði reyndan kirkjuverkmann mér til
leiðsagnar. Hann fylgdi mér um hin
löngu og þröngu göng, sem eru meira
en hálfur annar kllómetri á lengd og
liggja i ótal sveigjum og beygjum upp
of niður og sem verkmennirnir nota
við vinnu sina. Hann klappaði á hina
voldugu múrsteinsveggi, sem komu i
ljós þarna, og sagði: „Það eru i
rauninni múrsteinarnir, sem halda
Péturskirkjunni uppi, en ekki sléttur
steinninn eins og hann sést utanfrá. Og
þetta eru lika frábærir múrsteinar, þó
þeir séu ekki eins góðir og þeir, sem
gerðir voru á dögum Nerós. Þeir voru
langbestir.”
Sólin var nærri gengin undir, þegar
ég kom aftur niður i aðalkirkjuna. t
hinu mikilfenglega kirkjuskipi
rökkvaði óðum. Ég gat ekki lengur
greint smáatriðin i útskurðinum, á-
letranirnar, mósaikmynstrin. Ég
dokaði við undir siðustu messum þessa
dags. Ég stóð I umvefjandi skuggum,
meðan ákallandi raddir og hljómsterk
tónlist helltist yfir mig. Og helltist yfir
viðkvæman og sorgmæddan svip
Madonnunnar á höggmynd
Michelangelos, Pieta, endurómaði
hátt upp um dásemdir hvolfþaksins
mikla, sem nú var skyggt og þar sem
þessi latnesku orð eru greypt I gullið
mósaik: „Tu es Petrus et super hanc
petram aedificabo Ecclesiam
meam/Et tibi dabo claves regni
coelorum.” (Þú ert Pétur og á þessum
kletti mun ég reisa kirkju mina og þér
mun ég fá lyklana að hinu himneska
konungsriki).
Svo var komið að lokunartima og
þegar ég fór sfðastur út, smullu hin
þungu hlið i lás að baki mér. Brátt var
ég i fylgd með Vacchini og við gengum
út á hið stórkostlega, myrka torg sem
nú var næstum mannlaust og horfðum
á hina mikilfenglegu skuggamynd
Péturskirkjunnar, hvernig myrkar út-
linur hennar, stórar i sniðum, gnæfðu
við himin Rómar:
„Sjálfstraustið, sem þeir höfðu i þá
daga!” sagði hann lágt og með aðdáun
I röddinni: „Hver myndi þora að
leggja I slika kirkjusmið nú á
dögum?”