Mímir - 01.06.1989, Side 26

istunum að því leyti að framan af leitast hann
við að hafa ljóðmyndir sínar einfaldar og skýr-
ar.
Eftirlætislitur hans er rauði liturinn, sterkur
og myndríkur. Grár litur er einnig algengur og
myndar eins konar mótvægi við rauða litinn.
Snorri notar liti bæði hlutlægt og huglægt, oft-
ast til að skerpa náttúrumyndirnar en einnig til
þess að lýsa innsta eðli mannsins. Hvítur litur er
tákn sakleysis og fegurðar, grár litur táknar
auðn og tómleika og rauður litur ofsa og lífs-
orku. Eldur er algeng uppistaða myndanna:
„Litir haustsins í lynginu brenna;“ segir í ljóð-
muÁ heiðinni (S.H. 1981:23). Andstæður nátt-
úrunnar, haust og vor, sumar og vetur, rökkur
og dögun, líf og dauði, æska og elli eru honum
kærkomin yrkisefni. Hann dýrkar sólina og
vorið, en veturinn er honum tákn dauðans og
hins illa. Myndefni Snorra er mjög fastmótað.
Sólin, fuglarnir og heiðin eru mest áberandi.
Vængir ríkja yfir ljóðunum í Kvœðum, vængir
og flug eru sú allsherjartáknmynd sem skáldið
finnur draumum sínum og þrám.
Bráðum kemur rökkrið
undir brúnum seglunr
og vitjar um aflann.
(S.H. 1981: 126).
Yfirborðsmynd þessa ljóðs er tvöföld, annars
vegar nakið tré sem veiðir ljósið en hins vegar
net sem veiðir fiskana, undir niðri tjallar ljóðið
svo um dauðann.
í Hauströkkrið yfir mér eru ljóðin orðin enn
innhverfari og ljóðmyndirnar hnitmiðaðri.
Baráttuandinn og draumalandið eru með öllu
horfin og Ijóðin einkennast af æðruleysi. Flest-
ar myndanna tengjast haustinu og hugsunin um
dauðann sækir á Snorra. Hann tákngerir ellina
og dauðann í hinum mýmörgu haustmyndum
og náttúran endurspreglar hugarástand hans.
Allt lauffallið hefur skírskotun til dauðans og
andstæðan æska og elli sýnir hverfulleika lífs-
ins. í kvæðunum er sáttatónn en ekki beiskja.
Skáldið flýr oft í faðm náttúrunnar, upp til
fjalla, til þess að endurnærast og snýr svo aftur
með nýjan kraft og visku.
Úr átt af fjallsins hlöðnu hamrabogum
til hafs, í öldufang og kvika gljá
fer már með hvítum hægum vængjatogum,
hugar míns fleyga vökudreymna þrá.
(S.H. 1981:21).
Sömu orð geta einnig átt við um bókina A
Gnitaheiði en vængi má annars finna í öllum
bókum Snorra og hugtökin þrá, draumur,
minning og endurlausn ganga einnig eins og
rauður þráður gegnum kvæðin og eru uppi-
staða myndanna.
Málarinn Snorri, skáld hinna litríku og
hljómmiklu mynda er ekki jafn áberandi í Laufi
og stjörnum, en hann er síður en svo hættur að
mála þótt landslagsmálarinn hafi á köflum
breyst í impressjónista sem er meira í mun að
lýsa innri heimi en hinum sýnilega. Náttúran er
ennþá rammi kvæðanna og svo bundið er skáld-
ið því að hugsa í litum að það getur ekki stillt
sig.
A grunnsævi kvölds
flæðir gullinn straumur
um þéttriðin net
nakinna trjánna
og fyllir þau ljóskvikum fiskum
og sit þar á tröppunum, ekki
barn ekki lítill drengur
sem sér himininn opinn
og engla stíga niður til jarðar
nei þreyttur maður
kominn langan veg
dyrnar að baki mér luktar
og ljós leyndardómsins
brennur á fjarlægri hæð
utan sjónmáls, ég veit ekki hvar.
(S.H. 1979: 57).
Snorri leitar víða fanga í náttúrunni en eins
og áður sagði eru vissar myndir mest áberandi
og einkenni hverrar bókar. í Kvœðum eru
vængir tákn drauma og vona, í Á Gnitaheiði er
heiðin tákn lífsins, í Hauströkkrið yfir mér er
haustið tákn ellinnar og hverfulleikans en allar
þessar táknmyndir má finna í Laufi og stjörn-
um.
Hægt flýgur hrafn yfir mó
lyngið rautt í gráum mosa
Hljóður fer treginn um hug manns
frá liðnum haustkvöldum
Rætur í túni
vængir við ský
26