Ný menning - 15.01.1946, Síða 38

38
0MIMM3H ÁM
HEWLETT JOHNSON:
Lýðræðislegasta stjórnarskrá í heimi
(Þessi kafli er úr bókinni UNDIR RÁÐ-
STJORN, er kom út hjá Máli og menn-
ingu 1942, og SigurSur Nordal prófessor
ritaði formála fyrir. Höfundurinn, Hew-
lett Johnson, dómprófastur í Kanfaraborg,
hefur ferðazt margsinnis til Ráðstjórnar-
ríkjanna og kynnt sér fyrirkomulag
þeirra betur en flestir aðrir. Ráðvendni
hans og sannsögli hefur enginn vogað
að draga í efa.
Menn ættu að rifja upp aftur hina frá-
bæru bók hans, Undir ráðstjórn, og bera
saman frásagnarhátt hennar og sannfær-
ingargildi við ritmennsku Arthurs Koestl-
ers, átrúnaðargoðs Morgunblaðsins í
Sovjetníði þetta árið.)
Hinn 5. des. 1936 skapaðist ný teg-
und lýðræðis á tímum. þegar ofbeldið í
mynd fasismans reyndi opinberlega að
uppræta allar lýðræðishugsjónir og ógn-
aði lýðræðisríkjunum.
Lýðræðið, sem verið var að slíta upp
með rótum í svonefndum lýðræðislönd-
um, fullkomnaði nú sú þjóð, sem okkur
hafði verið kennt, að setti traust sitt á
einræðið.
Þetta hljómar sem fjarstæða, en þó
aðeins í eyrum þeirra, sem aðhyllast þá
tilhæfulausu fullyrðingu, að fasismi og
sinni hafa skrifaS af jafn-fjálglegri
hrifningu um nazismann?
Og til þess að taka af allan vafa,
tekur alþingismaðurinn það skýrt
fram, að þessi nazíska „þjóðernis-
hreyfing“ hinna ungu manna sé
„HLUTI AF SJÁLFSTÆÐISFLOKKN-
UM.“
Þurfum vér frekar vitnanna við?
-k
Menn sem svona hafa skrifað, eru
nú nefndir kvislingar í öðrum lönd-
um álfunnar utan Spánar og Portú-
kommúnismi séu hvort tveggja hin sama
hættulega einræðisstefna. En þessar
stefnur eru, eins og staðreyndirnar sýna,
ýtrustu andstæður.
Diktatúr próletariatsins er alræði
stéttar, en ekki einræði einstaklings, og
stendur aðeins takmarkað tímabil,
Diktatúr próletariatsins felur í sér al-
ræði verkalýðsstéttarinnar, sem skipt
hefur um hlutverk við yfirráðastéttina,
sem áður var. Þar sem minnihlutinn
fór áður með vcldin, eru þau nú í hönd-
um meirihlutans. Verkalýðurinn vann
sigur sinn undir forystu Kommúnista-
flokksins, hins trausta og fastskipulagða
félagsskapar, þar sem verklýðsstéttin
fékk meðvitund um eigin óskir sínar og
bar fram kröfur sínar.
Kommúnistaflokkurinn heldur áfram
að fara með völdin og mun gera svo,
þangað til verkalýðurinn er fær um —
eins og nú er í rauninni orðið — að
taka sjálfur meira og meira af þeim í
sínar hendur. „Hver eldabuska“, sagði
Lenín, „verður að læra að stjórna rík-
inu.“ Og þessi grundvallarregla er enn
í gildi. Kommúnistaflokkurinn leitast við
hvar og hvenær sem er að vekja hjá
fjöldanum ábyrgðartilfinningu og gera
hann hæfan til að rækja skyldu sína.
gals, og þeir skríða í felur og láta
sem minnst á sér bæra. En hér vaSa
slíkir menn uppi, aldrei frakkari en
nú, prédika hinar gömlu nazistahug-
sjónir Rússlandsníðs og sósíalisma-
fjandskapar og gefa út blöð og bæk-
ur þessum hugsjónum sínum til efl-
ingar. Þeir hafa að vísu breytt um
orðalag, en andinn er óbreyttur.
Hversu lengi ætla íslenzkir kjós-
endur að una því, að flokkur þessara
manna fari með æðstu völd í höfuð-
borg Iandsins?
Auk þess er alræði verkalýðsstéttar-
innar aðeins millistig, leið að marki.
Einræði fasismans er ekki breytilegt.
Fasistaforinginn er tignaður sem guð.
Hann heyrir eilífri ráðstöfun. Hann er
takmark, en ekki tæki. Einræðisherra
fasismans reynir með öllu móti að festa
vald sitt. Alræði verklýðsstéttarinnar
bíður þess og,vinnur að því, að sá dag-
ur renni upp, að allt ríkisvald verði af-
numið.
Hið fullkomna sósíalíska þjóðskipulag
skapar af sjálfu sér stéttlaust þjóðfélag,
og með afnámi stéttaskiptingar hverfur
ástæða þess, að ein stétt þurfi að ráða.
Á ekki lengri tíma en tuttugu árum
eru Ráðstj órnarríkin komin vel á veg
að ná þessu marki.
Þar með er ekki komið að lokatak-
markinu. Hið sósíalíska þjóðfélag er að-
eins stig á leiðinni að stjórnskipulagi
koinmúnismans, þegar samkvæmt orð-
um Engels „í stað yfirráða yfir mönn-
um kemur stjórn á hlutum og eftirlit
með framleiðslustarfinu. Ríkið verður
ekki afnumið. Það mun leggjast niður
af sjálfu sér.“
Þetta er það þjóðskipulag í gagngert
æðri mynd, sem kommúnistar stefna að.
Þegar fullnægt er skilyrðum — gnægð
auðlegða handa öllum ■— því til íram-
kvæmda, þá er tímabært fyrir hið nýja
þjóðfélag að taka sér í munn hin göf-
ugu orð Karls Marx í bók hans „Gagn-
rýni Gothastefnuskrárinnar“: „Hver
leggur það fram, sem hann er hæfur til,
og hverjum veitist það, sem hann þarfn-
ast.“
Þannig er í grundvallaratriðum kenn-
ing kommúnista, og í riti sínu „Ríki og
bylting“ setur Lenín þetta fram sem
takmark hins fullkomna frelsis og sanna
lýðræðis:
4
J