Skemmtisögur - 01.07.1949, Blaðsíða 19

Hún heyrði hann bjástra við tappann og
bölva honum. Þegar hann kom inn til henn-
ar aftur, var hann fölur.
„Mig langar til að tala alvarlega við þig,
ef þér er það ekki á móti skapi,“ sagði hann
með þreytulegri röddu.
„Alls ekki.“
Hann settist við hlið hennar og hóf þenn-
an venjulega barlóm um freistingar lífsins,
hvernig maður gæti villzt í þokunni. Hún
brosti og gaf honum til kynna, að hún
þekkti allar afsakanir hans og væri orðin
takmarkalaust leið á þeim.
Hann stirðnaði. Hann varð styggur, já,
meira en það, hann varð blátt áfram
skelfdur.
Irene stóð upp.
„John,“ sagði hún, „ef ég hefði ekki ver-
ið svona ung og óreynd, hefði ég strax séð
í gegnurn þig. En ég varð ástfangin af þér,
það var ólánið. Ég vildi óska, að ég hefði
aldrei hitt þig, en nú er of seint að tala
um það, og ég ætla að reyna að afbera það
þangað til börnin eru komin upp.“
Hún gekk frá honum - og hún hló. Hann
heyrði hana hlæja á leiðinni upp stigann.
Og upp frá þeirn degi nálgaðist hann hana
ekki. Þennan hlátur var hann hræddur við.
Dag einn milli jóla og nýárs bauð hann
ungri stúlku úr auglýsingaskrifstofunni til
kvöldverðar ásamt unnusta hennar. Þegar
hann hringdi heim og sagði Irene frá því,
sagði hún aðeins:
„Vesalings ungi maðurinn, þetta verður
erfitt kvöld fyrir hann.“
Þögn.------Þegar Irene kom með slíkar
háðglósur, var þögnin hans einasta vörn.
Annars var hún ætíð vingjarnleg við hann á
ytra borðinu — leikaraskapur, hugsaði
hann.
Lily Berg reýndist vera óvenjulega falleg
og innilega heimsk auglýsingafyrirmynd.
Hún reyndi að sýnast fáguð, en unnusti
hennar, sem hét Egon Svendsen, var merki-
SKEMMTISÖGUR
legur með sig, án þess að reyna að gera
sig til.
Strax fyrir kvöldverðinn, þegar þau
drukku vínblöndu, byrjaði John að horfa á
Lily, og þetta ákafa augnatillit hafði auð-
sjáanlega áhrif á Lily. Því næst sneri hann
sér undan, rétt eins og hann þyldi ekki að
horfa á slíka fegurð. Irene kannaðist við
þetta bragð, og liún sá glöggt, hversu heill-
uð stúlkutetrið varð.
Við kvöldverðinn var John töfrandi og
gerði hana enn þá ringlaðri. Hún flissaði
hrifin af öllu, sem hann sagði. En ungi
maðurinn hló ekki. Bæði hann og Irene
sáu allt, sem fram fór milli hinna. Þau urðu
brátt útlits eins og þau væru nýkomin út
úr járnbrautarjarðgöngum og hefðu kysstst
án afláts inni í myrkrinu.
Að lokum var kvöldið á enda. Irene hugs-
aði hve lengi þetta myndi halda áfram. En
hún lofaði sjálfri 'sér, að jafnskjótt og börn-
in væru orðin nógu stór, skyldi hún fá skiln-
að og taka aftur upp sitt fyrra starf, burt
frá þessu heimili, sem John hafði eyðilagt.
Kvöldið fyrir gamlársdag var John enn
einu sinni fjarverandi, hann þurfti að
„vinna“. Irene sat inni í setustofunni og
horfði á hríðina úti fyrir.
Dyrabjöllunni var. hringt, Irene fór og
lauk upp. Úti fyrir stóð ungi maðurinn,
Egon Svendsen.
„Gerið svo vel að koma inn, Svendsen."
Hvað skyldi hann vilja? hugsaði hún
gi'öm.
„Ég þarf að tala dálítið við yður og ég
vissi, að þér voruð ein,“ sagði hann og hristi
snjóinn af frakkanum sínum.
Þegar þau voru setzt, hélt hann máli sínu
áfram:
„Frú Hauch, yður finnst það vafalaust
óviðeigandi, að ég skuli koma hingað til yð-
ar og tala um mann yðar, en mér finnst
þetta allt yður að kenna. Hvernig stendur
á því, að þér látið manninn yður; þennan
17