Skemmtisögur - 01.07.1949, Blaðsíða 7

nótt! Þér hafið líka rekið fyrirtaks auglýs-
ingaherferð fyrir hana.“
„Henni er nú lokið,“ sagði Jim. „Ég verð
að fá eitthvert annað verkefni. Það er svona
álíka taugasefandi að umgangast hana og
tígrisdýr, og hún er langtum torskildari en
Messalína Rómverjadrottning. Get ég feng-
ið eitthvað að gera í einhverri annarri
deild?“
Næstu viku sat hann við að raða mynd-
um af yndislegum stúlkum, myndarlegum
karlmönnum og hæfileikaríkum börnum.
En einhver annar af starfsmönnum félags-
ins hafði fengið það hlutverk að sjá um
Önnu. Við og við leit hann í dagblöðin og
sá þá, að almenningur var svikalaust lát-
inn fylgjast með háttum og hegðun Önnu
— og alveg sérstaklega með daðri hennar
við Carlyle.
Sumir ábyrgðarlausir blaðamenn voru
annað slagið að spá því, að það myndi
enda með brúðkaupi, en slíkum fregnum
trúði Jim aðeins varlega. Gamli veiðihólk-
urinn myndi láta sér nægja alhliða yfirlit
yfir hin ýmsu fríðindi Önnu — þegar því
væri lokið, rnyndi hann færa sig yfir á aðr-
ar veiðilendur.
Dag nokkurn sat Jim og hafði fæturna
uppi á skrifborðinu og reykti hádegisverðar-
pípuna sína. Hann var í reglulega slæmu
skapi og óánægður með allt, án þess þó að
geta gert sér grein fyrir ástæðunum.
Og þá kom Anna allt í einu inn úr dyr-
unum. Þegar hún var í tveggja skrefa fjar-
lægð frá skrifborðinu, uppgötvaði Jim
hvaða hlutverk hún lék um þessar mundir.
Hún var hin einbeitta, veraldarvana stúlka
úr barnum og danssölunum, stúlkan með
gullhjartað undir hrjúfu yfirborðinu. Hann
sá hana greinilega fyrir sér í frumbyggja-
kvikmynd, umkringda af ruddalegum karl-
mönnurn í spilaknæpum gullgrafarabæjar-
ins — og þrátt fyrir það, einkennilega ó-
spillta. „Friður sé með þér,“ sagði hún.
SKEMMTISÖGUR
Hún settist á skrifborðsbrrinina og hall-
aði sér fram. „Jim,“ sagði hún. „Komdu
aftur til mín! Ég get ekki gengið í gegnum
þetta alein. Nei, vertu ekki að setja upp
reiðisvip, ég er ekki að gera að gamni mínu.
Ég veit vel, að ég er ekki ærleg, en ég er
ærleg gagnvart þér.“
Jim tottaði pípu sína.
„Ég er í raun og veru ofurlítið einkenni-
leg,“ hélt hún áfram. „Nótt eftir nótt ligg
ég vakandi í rúminu og sný mér viðstöðu-
laust. Þú getur ekki verið svona harð-
brjósta, Jim. Komdu til mín aftur!“
„Farðu þína leið!“ sagði hann. „Ég er
nógu gamall til að geta verið faðir þinn, og
ég þoli ekki ungar stúlkur, sem ætla sér að
verða leikkonur. Þú vilt tæplega gera pabba
þínum á móti skapi?“
Hún stóð upp og leit á hann, stundar-
korn. „Já, þannig endar það alltaf fyrir
okkur kvenfólkinu," sagði hún og brosti
napurlega. „En ég aðvara þig. Þú skalt ekki
láta þér detta í hug að þú getir kastað mér
frá þér eins og uppslitinni rós. Einn góð-
an veðurdag skal ég koma fram hefndum.
Ég skal auðmýkja þig jafn gaumgæfilega
og þú hefur auðmýkt mig. Vertu sæll!“
Hún snerist á hæli, og gekk út. Jim starði
gapandi á eftir lienni.
NOKRUM DÖGUM síðar hitti hann
Carlyle á bar nokkrum. „Ég hefi aldrei
kynnst stúlku eins og Önnu,“ sagði Carlyle.
„Það er eins og að þekkja margar stúlkur
samankomnar í einni og sömu persónu, og
vera svo með öllum hópnum, hér og þar.
Voruð þér í stríðinu?"
„Stríðsfréttaritari í flotanum. Ég særðist
við Guadalcanal og var sendur heim.“
„Hafið þér gengið með hjartaslátt, síðan
þér komuð heim?“
„Það er borgaralegur veikleiki," svaraði
Jim, „og stafar af því að umgangast Önnu.“
„Mér datt það í hug,“ sagði Carlyle og
5