Skemmtisögur - 01.07.1949, Blaðsíða 21

AMERÍSKT SÖGUKORN
SAMVIZKAN
ÞEGAR Forbes kom út úr skrifstofu sinni,
um eftirirúðdaginn, varð honum litið á
á mann, með einkennilega fölt andlit, er
stóð á horninu hinum rnegin götunnar.
Skömmu síðar, er Forbes af tilviljun leit
um öxl, varð hann þess var að maðurinn
elti. Hann nam staðar og leit í búðarglugga.
Á sama augnabliki stanzaði maðurinn einn-
ig. Forbes rölti áfram í hægðum sínum. Vit-
anlega einskær tilviljun, hugsaði hann með
sér. Að vísu var andlit mannsins óvenju-
lega ljótt. Nokkrum mínútum síðar, er For-
bes gekk fyrir götuhorn, þá var maðurinn
kominn þar. Á gangstéttinni handan göt-
unnar. Litli, föli náunginn með kinnfiska-
sogna þjófsandlitið. Sýnishornið af þeim,
sem ekki eru sérlega vandir að verkefna-
vali. Forbes var stór, kraftalegur karlmaður,
sem ekki var vanur að kippa sér upp við
smámuni, en þetta var þó farið að fara í
taugarnar á honum. Hann steig upp í stræt-
isvagn, ók með honum stundarkorn, fór svo
út úr honum aftur og gekk lengra áfram.
Þótt hann hefði með sjálfum sér ákveðið að
stilla sig um að líta við, þá varð honum
sú þolraun um megn. Flann leit við, og —
jú, þarna var hann kominn aftur, þorpar-
inn. Forbes reyndi að stilla sig. En allt í
einu stanzaði hann, sneri sér við og gekk á
móti litla manninum, sem nálgaðist hann
án þess að á honum sæist hin minnsta svip-
breyting.
„H'eyrið þér, maður minn!“ hrópaði hann
byrstum rómi, „njósnið þér um mig? Segið
mér það!"
Hið sviplausa, föla andlit mannsins
starði skilningslausum og sljóum augum á
Forbes.
„Ha, ... Hvað er að ...?“
Forbes lagði enn meiri myndugleik í rödd
sína.
„Svona, ekkert slúður! Segið sannleik-
ann!“ Hann iðaði í skinninu af löngun til
þess að láta þennan litla púka fá ærlega
ráðningu.
„Ég ... ég njósna ekki um neinn ...“
„Hættið þessum þvættingi. Þér hafið veitt
mér eftirför, alveg frá því að ég fór úr skrif-
stofunni minni.“ Hann skalf af bræði. Gat
það verið að Helena væri svo ómerkileg að
láta njósna um ferðir hans? Grunaði hana
eitthvað? Gamalt, rússneskt máltæki segir,
að maður geti ekki keypt sannleikann, — en
það er um margt annað að ræða, sem pen-
ingarnir geta áorkað . ..
Forbes tók veski sitt í flýti upp úr vas-
anum.
„Lítið nú á,“ sagði liann, „hérna eru
fimmtíu dollarar. Og farið svo, — skiljið
þér? Farið!“ Sá stutti tók við peningunum
og liélt leiðar sinnar án þess að segja eitt
orð.
Forbes sá hann hverfa í mannþröngina,
neðar í götunni.
„Að Helena skuli gera þettal" tautaði
hann.
Litli mannræfillinn fór upp í sporvagn
við næsta götuhorn. Andspænis mikilli skrif-
stofubyggingu tók hann sér síðan stöðu, og
góndi á framhlið hússins. Miðaldra, prúð-
búinn maður kom út um aðaldyrnar. Kæru-
leysislegur á svipinn lagði sá stutti af stað
á eftir honum . .. í hæfilegri fjarlægð, eins
og fyrr. ...
ENDIR
SKEMMTISOGUR
19