Goðasteinn - 01.09.2016, Qupperneq 40

38
Goðasteinn 2016
og nú er Lappi stórt nafn í huga allra sem voru honum samferða. Hann var
strax dálítið mikill fyrir sér, hafði ákveðnar skoðanir á öllu og var óhræddur
við allt sem fyrir augu bar. En í byrjun var ekki gott að ná sambandi við hann
eftir söknuðinn frá móður hans, svo átti hann ekki aðra kosti en að vera með
fólkinu þar sem hann var kominn, og smám saman vandist hann því. Smám
saman lærði hann líka að hann fékk frekar að gera það sem hann langaði til,
með því að reyna að skilja og vera í sambandi við húsbóndann, annars var
kallað svo hátt til hans og það skildi hann þó. Hann var meðalstór en frekar
þrekvaxinn, liturinn eins og áður sagði svartstrútóttur sem kallað er, en seinni
árin var hann eins og gráleitur á skrokkinn.
Þannig hagaði til í fyrsta sinn sem húsbóndinn lærði að meta þetta óvenju-
lega dýr þá var hundurinn ársgamall, áður vissi ég ekkert hvað ég átti. Það
var einn dag að leiðin lá um nágrennið sem var jeppaslóð. Allt í einu hleypur
minkur yfir slóðina en hverfur strax í grasið sem var mjög mikið. Lappi var
heima á hlaði og ég freistaði þess að kalla í hann. Eftir örskotsstund var hann
kominn til mín, og ég prufaði að segja við hann að ná í minkinn. Lappi skildi
mig strax og stekkur snuðrandi þangað til hann finnur minkinn sem var stuttur
spölur. Þetta var í fyrsta sinn sem ég skyldi að hægt væri að tala við hann og
segja honum hvað hann ætti að gera, og ég sá hvaða gagn hægt var að hafa af
fljótum fótum hans. Ég gat gert hugsanir mínar að hugsunum hundsins með því
að segja ekki mörg orð en leggja áherslu á að kenna honum merkingu orðanna.
Og brátt fór Lappi að breyta ýmsu í sambandi við bústofninn. Hann varð valda-
mikill, eða öllu heldur varð bóndinn valdameiri við allt umstang skepnanna.
Honum dugði bara að segja: „Lappi viltu ná í hana fyrir mig“ Þannig gat ég nú
náð í hvaða kind sem var og hvenær sem var. Þá tók hann í bóginn á þeim, og
það var gaman að sjá til hans þegar hann var að taka allra frískustu kindurnar
því hann hljóp svo mikið hraðar en þær. Einu sinni í slíku tilfelli á bara einu
augnabliki þá snéru fæturnir á kindinni beint upp í loftið. Hann þekkti alltaf
hvaða kind hann átti að taka þó hún færi inn í stóran hóp. Svona mátti bóndinn
ekki segja honum að gera án þess að vita hvort hann skaðaði kindurnar. Því
var gerð tilraun með lömb sem fóru beint í sláturhús, og það kom ekkert lamb
með marblett. Þetta var fyrsti minkurinn sem Lappi tók en þeir urðu margir
síðar, mörgum sinnum sagði ég bara svona við hann þegar við fórum út í haga:
,,Jæja nú átt þú að leita að mink” Þá var Lappi að því allan tímann sem við
vorum í þeirri ferð.
Þegar fólkið á bænum var út í haga að smala, og sá hvernig gekk hjá hinum
sem voru langt frá, var stundum sagt við Lappa: “Hjálpaðu honum eða henni,,.
Hann virtist þekkja nöfnin á öllum þar sem hann átti heima, því hann fór alltaf