Goðasteinn - 01.09.2016, Page 42

40
Goðasteinn 2016
að hann fengi að vera með. Þá settist hann fyrstur inn í bílinn og sat sem fast-
ast, þá var hann líka vinur allra. Mér er varla ljóst hvernig hann vissi að hann
mætti fara með, það var helst ef farið var í berjamó á sunnudegi, þá ætlaðist
hann til að fá að vera með. Hann hlýtur að hafa heyrt fólkið tala um hvert ætti
að fara. Ef til dæmis fólk var sparibúið reyndi hann aldrei að vera með. Ef ég
ætlaði eitthvað að nota hann þá bara kallaði ég á hann. Ein ferð er í minni sem
hann taldi að hann fengi að vera með, en var rekinn úr bílnum. Þegar komið
var heim aftur var hann í svo mikilli fýlu að hann fékkst ekki til að láta vel að
neinum í langan tíma.
Hann átti sér eina kærustu á ævinni en fór samt aldrei alveg heim til hennar,
heldur svo nærri að hún sæi til hans. Og líklega einu sinni varð ávöxtur þeirra
kynna. Eftir að hún dó fór hann aldrei af bæ í þeim erindum.
Allt fullorðið sauðfé á bænum vandist Lappa og lærði að hlýða honum. Það
var ekkert vandamál að smala með hann til hjálpar. Hann átti aftur á móti í
vanda um sauðburðinn, því ærnar báru út á túni og réðust á hann eins grimmt
og þær gátu. Honum var aftur á móti bannað að verja sig, það gat spillt fyrir
þeirri ró sem þær urðu að njóta. Þess vegna var hann á vakt heima og tiltækur
ef þurfti að kalla í hann. Á haustin voru lömbin tekin frá ánum í byrjun septem-
ber og sett á tún. Svo þegar átti að reka þau í rétt vildu þau hlaupa sitt í hverja
áttina, þá þurfti margt fólk til að smala þeim. Þá lærðum við að fara með Lappa
út á tún, bara tvær manneskjur, og segja við hann: ,,Núna átt þú að smala lömb-
unum”. Best var þá að skipta sér ekkert af honum allan tímann meðan smölun
stóð yfir. Bara elta og hjálpa honum að reka þau einn hring um girðinguna sem
þau voru í, þá voru þau búin að hlaupa og læra að alstaðar var hann. Hópuðu
sig saman og vissu að ekki var hægt að sleppa.
Sögumaður fékk að smala á Þórsmörk sér til gamans með Lappa, og við fór-
um á bílnum þar sem hans staður var aftan við sætin. Fyrstu nóttina voru hund-
arnir flestir hafðir úti, þar á meðal Lappi. Einhvern tíman um nóttina heyrð-
ist að deilur urðu á milli þeirra. Um morguninn var Lappi hvergi sjáanlegur,
eigandi hans leitaði undir bílnum og alstaðar í kring, og brá verulega. Ekkert
annað kom til greina en leita hans, hann gat verið illa staddur og ferðin var
of dýr ef hann tapaðist. Svo var enn leitað við bílinn sem var oft búið að gera
áður og kíkt inn, þá kom andlit hans á móti. Hann hafði gert það sem hann átti
ekki að geta, þó hann opnaði hurðir heima, opnað bílhurðina og farið inn. Bíll-
inn ber þess merki enn af rispum við hurðarhúninn, og sýnir að ekki var það
auðvelt hjá honum. Slagur við hunda var ekki að hans skapi. Þessi ferð er ekki
síst eftirminnileg fyrir samveruna við hann, því eins og alltaf áður vorum við
í miklu sambandi og hann gerði allt sem húsbóndi hans bað um, enginn annar