Goðasteinn - 01.09.2016, Blaðsíða 202

200
Goðasteinn 2016
ætli þau hafi það ekki frá mér. Ég er bara svo skyldleikaræktaður að gáfurnar
komu aldrei fram í mér”.
Runi prjónaði talsvert alla sína tíð og eftir að hann flutti á Kirkjuhvol sat
hann gjarnan við prjónaskap og var ótrúlega afkastamikill í sokkaframleiðslu.
Einhverju sinni rakst ég þar inn og sá að hann sat auðum höndum, svo ég
spruði hvort hann væri hættur prjónaskap. Svarið var hvorki langt né flókið:
Ekkert band!
Á búskaparárum Margrétar og Runólfs í Fljótsdal dvöldu mörg börn sum-
arlangt á heimilinu, sum jafnvel mun lengur, börn sem öll eiga vafalaust ljúfar
og tærar minningar frá veru sinni hjá því góða fólki. Mér blandast ekki hugur
um að flest þeirra standa í mikilli þakkarskuld við þau hjón.
En það eru ekki aðeins börnin sem hjá þeim voru í sveit sem standa í þakka-
skuld við þau, því Íslenska þjóðkirkjan, hérðasbúar og söngfólk á þeim skuld
að gjalda. Þannig lýsti séra Sváfnir Sveinbjarnarson forveri minn því fyrir mér
hversu gott og átaklaust það hafi verið að starfa með Runa meðan hann var
organisti kirknanna hér í Hlíðinni og söngfólk hefur lýst því fyrir mér hvað
hafi verið gott að syngja undir hans stjórn, „hann var svo taktviss og taktfast-
ur“, lýsti einn. Og það má gjarnan koma fram að það var sama hversu stormar
blésu og snjó kingdi, alltaf mætti Runi á söngæfingar og til helgihalds. Fyrir
hönd ílensku þjóðkirkjunnar og allra þeirra sem nutu góðs af starfskröftum
Runa á þeim vettvangi, færi ég hér og nú innilegustu þakkir.
Að gefnu tilefni er rétt að fram komi að dag nokkurn fyrir 36 árum kom
maður að nafni Duncan í Fljótsdal í óboðna heimsókn. Hann mætti Runólfi á
tröppunum í sínu fínasta pússi. Duncan, eða Daði eins og hann heitir nú, spurði
Runa í græskuleysi en af gamansemi hvort hann væri að fara að gifta sig. Jú
reyndar! svaraði Runi. Daði var síðan tekinn með út á Breiðabólstað þar sem
hann spilaði brúðarmarsinn og passaði Önnu litlu á sama tíma. Í dag spilaði
Gunnhildur dóttir hans á fiðlu hér í upphafi útfarar. Hennar er reyndar ekki
getið í sálmaskrá, þar sem ekki var útséð um hvort hún á þessum tíma væri að
fæða af sér nýtt líf, eða hér að kveðja látinn vin.
Sem áður hefur komið fram átti Runi við vanheilsu að stríða frá ungum
aldri, fékk lungnabólgu barn að aldri sem án vafa hefur mótað hann talsvert,
enda var slíkur sjúkdómur oftar en ekki banvænn á þeim dögum. Eftir þetta
glímdi hann alla tíð við veikluð lungu. Árið 2008 flutti hann frá Fljótsdal á
dvalaheimilið Kirkjuhvol á Hvolsvelli og naut þar góðrar aðhlynningar hjúkr-
una- og starfsfólks alls. Fyrir þá umönnun vilja aðstandendur koma á framfæri
innilegasta þakklæti.