Hrafnista - 01.12.1948, Qupperneq 38

20
HRAFNISTA
Johannci Lowell oar dóttir sk.ipstj6.ra í Ameríku> en hann átti skonnortu. Sjálfsœvisaga hennar segir því frá
œvintýrum í tíÓ seglskipanna. — FaÓir Jóhönnu tók hana með sér í sjóferÖir sínar þegar hún var lítið harn
og á sjónum lifði hún öll sín œskvár, þar til hún var orðin fullþroska kona• FaÖir hennar sigldi um Kyr.ra-
hafið og kom °ft til Suðurhafseyja. Þau lentu í furðulegum cevintýrum, mörgum mjög hœttulegum en öðr-
um broslegum og skemmtilegum. — Jóhanna lýsir þessu öllu í sjálfsœvisögu sinni og þá fyrst og fremst lifinu
um horð og samhúð sinni við skipshöfnina. Uppeldi hennar var hart en heilbrigt og mikil voru umskiptin
hjá henni þegar hún kom i fyrsta sinn i land heim til móður sinnar og er sagt frá því í þeim kafl°> sem hér
fylgir, en hann er úr miðri sögunni. Sjálfsœvisagan i heild kemur út á nœsta ári hjá Hrafnistuútgáfunni og
fylgjo henni margar myndir. Nú hefur Johanna orðið.
Þegar við sigldum inn, spurði pabbi mig, hvers
vegna í fjáranum ég hefði tekið máfinn með mér,
og hvað ég væri með í pokanum.
„Þa-það er dótið mitt“, sagði ég, „bara mín eigin
eign svona“.
„Jæja, ég held ekki að mamma þín óski eftir
fleiri húsdýrum heim til sín, en hún á. Gættu að
því, Jóhanna litla, að nú átt þú að fara að eiga
heima á landi, og þar gilda aðrir siðir og reglur
en á sjónum“.
Það var allt og sumt og óg skildi ekkert í því,
hvað hann tók þessu góðlátlega, því var hann ekki
vanur. Ég bjóst við að hann mundi skammast og
rífast eins og vant var. Hann hlaut þó að vera af-
skaplega ánægður með að sleppa við mig, þar sem
ég hafði alltaf valdið óróa og vandræðum um borð.
Aldrei mun ég gleyma ferðinni þversum yfir
höfnina með ferjunni. Fólk flykktist um mig til að
skoða máfinn og kolkrabbann og kettlingarnir
mjálmuðu aumkunarlega í pokanum. Ég þorði alls
ekki að sleppa þeim úr pokanum, því að ég var
hrædd um að þá myndi mér ekki takast að hand-
sama þá aftur og það held ég að hafi verið skyn-
samlegt af mér. Fólk glápti á mig undrandi, en ég
tók alls ekkert eftir því, mér fannst bara að þetta
væri ágætt fólk, sem vildi sýna mér vinsemd, og
mér datt ekki annað í hug en að talá við það,
spyrja það og segja því frá. Ég sagði því frá Suð-
urhöfum. Ég skýrði frá því, hvernig mér hafði tek-
izt að handsama kolkrabbann og ég sagði því hvað
skipið okkar héti. En svo undarlega brá við, að
enginn sagði eitt einasta orð við mig. Allir þögðu,
Fólkið stóð bara svona og glápti á mig og hlustaði
á mig. Stundum leit það hvert á annað og stundum
brosti það um leið og það hristi höfuðið.
Við hafnarbakkann í Oakland stigum við upp í
brautarlest og þegar brautarþjónninn kom vildi
hann endilega taka af mér máfinn og kettlingana
og setja þá inn í farangursgeymsluna, en ég mót-
mælti því svo kröftuglega að hann lét undan og
lét mig halda hafurtaskinu. Pabbi náði í bifreið
þegar við komum til Berkeley, og meðan við ók-
um, gleypti ég allt sem ég sá með augunum, eins
og ég væri banhungruð, allt, hæðadrögin sem
bylgjuðust meðfram veginum, falleg lítil hús, sem
stóðu í yndælum görðum sem voru fullir af blóm-
um, öskrandi bifstrætisvagna og hrópandi og hlæj-
andi hópa af telpurn og drengjum sem komu á
harðaspretti eftir götunum. Allt í einu var ég búin
að gleyma skipinu, sjónum og öllum vinum mínum