Hrafnista - 01.12.1948, Side 44

26
HRAFNISTA
heitri súpu. Það var aðeins einn maður af allri
skipshöfninni, sem ekki tók virkan Jþátt í því að
hjálpa mér til að dyljast og það var Daninn Fred
Nelson. Hann kom þó niður til mín, augsýnilega
til þess að tala við mig nokkur vel valin orð, en
þegar hann sá mig, gleymdi hann strax erindinu,
því að hann hristi bara höfuðið' og sagði: „Það er
bölvað að þú skulir þurfa að hýrast hér innan um
allar þessar rottur, skippari“. Og svo snerist hann
á hæii og hvarf.
Allan daginn var ég falin þarna niðri í lestinni
í myrkri, en ég vildi þúsund sinnum heldur vera
þar en í landi, þar sem allt var svo bölvanlega öf-
ugsnúið og vitlaust.
Um klukkan sex heyrði ég rödd pabba drynja
uppi á afturþilfarinu. „Ég skal brjóta hvert ein-
asta bein í skrokknum á ykkur bölvaðir ormarnir,
ef þið segið mér ekki hvar hún er“. — Ég heyrði
hvernig þeir Olesen, Stitches og Jamasita voru
yfirheyrðir og svo þrumaði pabbi aftur: „Ég veit
með vissu að hún er hérna einhvers staðar. Hvert
hefði hún svo sem annað átt að fara? Jæja, út með
það helvískir flugfiskarnir, eða ég. .. Hvar er
hún?“ Aftur heyrði ég hásetana muldra eitthvað.
Ég heyrði að þeir sóru við alla helga vætti, að þeir
hefðu ekki hugmynd um hvar ég væri. Svo heyrði
ég helvízk læti, eins og slegist væri og menn hlypu
fram og aftur um þilfarið. Það var bersýnilegt, að
pabbi var í þann veginn að gera alvöru úr þeirri
hótun sinni að hann skyldi brjóta hvert einasta
bein í skrokknum á þeim. Þá fannst mér að ég
gæti ekki lengur setið hjá aðgerðalaus. Ég varð
að gefa mig fram upp á náð eða ónáð. Ég skreið
því upp úr myrkrastofunni og upp á afturþilfarið.
Þar birtist ég allt í einu fyrir framan pabba, sem
stóð þar vígalegur og ófrýnilegur. Andlit hans var
eldrautt af yonzku,
„Hvað (og svo framvegis og svo framvegis og
svo framvegis) á þetta að þýða?“ öskraði hann,
en ég heyrði á raddblænum að þetta var að nokkru
leyti uppgerð.
Ég stamaði: „Ef.. . ef ég fæ að vera kyrr um
borð þá ... þá máttu flengja mig fyrst eins mik-
ið og þú vilt. Ég vil miklu heldur láta flengja mig
á hverjum degi en að ég sé aftur send í land“.
,,Snáfið þið í burtu bölvaðar hengilmænurnar. Á
hvern andskotann eruð þið eiginlega að glápa
marglitturnar ykkar?“ öskraði pabbi til hásetanna,
sem stóðu í fylkingu fyrir framan hann og gláptu
á hann og síðan á mig eins og þeir ætluðu að éta
mig með augunum af því að ég hafði gert full-
yrðingar þeirra að engu. Þeir hurfu hver af öðrum
undir eins og voru augsýnilega fegnir að sleppa
svo vel. Eftir að pabbi hafði svo barið mig duglega
með kaðalspotta, ja, það var áreiðanlega versta
flenging, sem þessi slitni spotti hafði verið notað-
ur til, fór hann aftur með mig 1 land og heim til
mömmu sem var, þegar við komum heim, útgrát-
in — og tók mér vægast sagt mjög þegjandalega.
Ég var látin borða í eldhúsinu. Og svo fór ég að
hátta án þess að segja við hana eitt einasta orð.
Um leið og sólin kom upp var ég komin á fætur,
en pabbi hafði þó sloppið á brott frá mér. Hann
hafði farið klukkutíma áður til skips. Það var á
góður aflandsvindur og byr því ágætur. Ég gat
séð höfnina greinilega og bláan haffletinn. Ég hljóp
að húsabaki, en þar var hátt og mikið tré. Ég var
vön að klifra upp siglutrén alla leið upp í topp og
mér veirtist því létt að klifra upp í trjákrónuna.
Ég gat, því hærra sem ég fór, betur séð höfnina
og hafnarkjaftinn, og að lokum, þegar ég var kom-
in alla leið upp, gat ég séð skipin — og þar á með-
al mitt eigið skip. Byrinn var hinn ákjósanlegasti
svo að það var enginn vafi á því, að pabbi mundi
þá og þegar setja öll segl upp og leggja af stað —
án þess að hafa mig með.
Og þegar mér datt það í hug, setti að mér óstjórn-
legan grát. Og hvað eftir annað hrópaði ég eins
hátt og ég gat: „Pabbi minn, elsku pabbi minn. Þú
mátt efcki skilja mig eftir hérna í landi, heyrir þú
það. Komdu aftur hingað og sæktu mig. Ég bið
þig um það. Taktu mig með þér, því annars dey
ég úr leiðindum hérna í landi“. Ég starði viðstöðu-
laust á höfnina og vindurinn blés framan í mig.
Mig sveið'svo í augun, en ég hélt samt áfram að
stara og stara.
Ég var viti mínu fjær af örvæntingu og ég hlýt