Jólakveðja til íslenzkra barna - 01.12.1947, Blaðsíða 7

hennar saknaði enginn, — héldu þau í
skrúðgöngu til veitingaliússins með dóttur
gestgjafans í fararbroddi. Þau voru afskap-
lega feimin og hrædd. Þau vissu ekki vel,
hvað mamma barnsins myndi segja. Marta
kom aftur að fimm mínútum liðnum. Hún
liélt á venjulegum sóp. Hann var ekki sér-
lega góður. Það var liægt að sjá, að hann
hefði verið mikið notaður. Hún gat varla
valdið honum, því hann var svo stór. En hún
rogaðist áfram með hann eftir beztu getu.
Þegar bún nálgaðist veitingahúsið, sá hún
hin koma út masandi og blaðrandi. Þau skelli-
lilógu öll, þegar þau sáu vesalings Mörtu
með sópinn. „Þetta er nú fallega gjöfin handa
reifabarni“ heyrði liún eitt þeirra segja.
„Já“, kallaði annað, „liún hefði að minnsta
kosti getað fært honum nýjan sóp. Hafið þið
nokkurn tíma séð svona gamlan og ljótan
sóp?“ „Mamma barnsins þakkar henni ekki
fvrir svona gjöf“, sagði þriðja barnið. Marta
eldroðnaði, er hún heyrði þetta, og tárin
komu aftur fram, en hún sagði ekkert, hélt
því fastar á sópnum.
Á næsta augabragði stóð hún við hesthús-
dvrnar. Þær stóðu opnar, svo að hún gægð-
ist inn. Hún sá, að jatan var full af ilmandi
heyi, og í heyinu lá lítið barn, pínulítið og af-
skaplega fallegt. Einhver hafði breitt yfir það
fallegt teppi. Öðru megin við jötuna sat ung
kona, sem horfði ástúðaraugum á barnið. Hin-
um megin stóð stór og sterkur maður, en
hann horfði meir á móðurina en barnið. Inn-
ar í hesthúsinu sá húu nokkra hesta og kú,
og í skoti voru fáeinar hænur á priki. Gólfið
var afskaplega óhreint, eins og þið skiljið.
Marta gekk ofurhægt inn í hesthúsið og
sagði við móðurina: „Ég átti enga gjöf til
að færa barninu þínu eins og hin börnin,
af því að við mamma erum svo fátækar. En
má ég ekki sópa kringum vögguna hans?
Það er það eina, sem ég get gert fyrir hann“.
Áður en móðurinni vannst tími til svars,
var Marta byrjuð á verkinu. Sópurinn var
svo stór og þungur, en hún sópaði og sóp-
aöi, og loks var orðið tandurhreint í kring-
um litla barnið. Þá ætlaði Marta að fara og
Ieit því aftur á barnið, sem hún hafði þjón-
að með svona mikilli auðmýkt. Nú hafði hann
opnað augun og hann brosti, er hann horfði
á hana. Hann rétti fram litlu hendurnar
eins og hann vildi bjóða hana velkomna og
JÓLAKYEÐJA
Hún er mamma inín, sagði pilturinn, en
ég kalla hana barnið mitt. Gamalmennin líkj-
ast börnunum mjög, og við eigum að elska
þau, því slíkra er Guðs ríkið.
Ég lief þá hugmvnd, að lífið jafni allt. Þeg-
ar ég var lítill og bjargarlaus, annaðist
mamma um mig. Nú annast ég um hana.
Ég er að greiða skuld mína. Hún yfirgaf
mig aldrei, þegar ég var barn. Nú yfirgef
ég hana aldrei.
Hún var þolinmóð við mig. Nú er ég þolin-
móður. Hún fæddi og klædrli mig. Nú geri
ég eins við hana. Hún fórnaði hinu unga
lífi sínu fyrir mig. Nú gleðst ég yfir hverju
tækifæri, sem mér gefst til að færa fómir
fyrir hana.
Hún elskaði mig, þegar ég var óviti og
þurfti sífelldrar umönnunar. Þetta gerði hún
af því, að ég var hennar barn, liluti af hennar
líkama og hennar sál. Nú elska ég hana,
þegar hún þarf minnar hjálpar, aðeins af því
að hún er mamma mín.
Á dómsins degi mun elska mín reynast
jafnmikil elsku hennar.
Hún gætti mín í uppvextinum. Ég mun
gæta hennar, þingað til hún gengur inn
í himininn.
(Þýtt).
éyG Jli ULj rJLi ULi íJy ULi ijLl iJLj >Jli >Jli iJLi lAj yLj iAi iAj
kalla hana til sín. Og þegar Marta sá hann
svona, fannst henni undursamleg birta leika
um hann og að englarnir kæmu og syngju
þýtt og innilega: „Dýrð sé Guði í upphæðum,
og friður á jörðu með þeim mönnum, sem
liann liefur velþóknun á“.
En sýnin hvarf, og Marta fór út. Nú var
hún ekki lengur hrygg, heldur glöð í hjarta.
Hún hafði gert það, sem liún gat, og hún
liafði einnig fengið launin sín.
(Þýtt).
7