Jólakveðja til íslenzkra barna - 01.12.1947, Blaðsíða 12

(lTr skáldsögu eftir Anker Larsen)
Það átti að reisa hús. Múrararnir höfðu
tekið sér árbít, rlrukkið öl, mölvað eina flösk-
una, og horfðu í sólina í gegn um brotin.
Einn þeirra reyndi að horfa í sólina berum
augum.
„Nei, það tekst ekki“, sagði hann og neri
augun.
„Nei, við höfum ekki nógu góð augu til
þess“. sögðu hinir.
Hans litli stóð hjá og lieyrði á.
f raun og veru var hann of gamall til að
taka þetta öðruvísi en það var talað, en
hann hafði nýlega lesið sögu um mann, sem
liafði góð augu, og það var vegna þess, að
hann var góður sjálfur. Þetta olli honum
heilabrota, og þegar hann kom heim til
mömmu sinnar, spurði hann:
„Er það vegna þess, að við höfum ekki
nógu góð augu, að við getum ekki horft í
sólina?“
„Þú getur því nærri“, sagði hún.
„Ef við verðum góð sjálf, verða þá augun
í okkur líka góð?“
„Vafalaust“ sagði hún; hún átti annríkt,
var að þvo.
„Ef við værum nógu góð, gætum við þá
horft í sólina?“
„Það mundum við víst geta“, sagði hún.
Hún tók ekki vel eftir því, sem hann sagði,
en það var eitthvað um það að vera góður
og laun manns fyrir það, og hlaut því að
vera meinlaust að svara játandi.
Hans fór leiðar sinnar; en skömmu síðar
kom liann aftur.
„Ef ég geri aldrei neitt, sem ég má ekki,
er ég þá góður?“
„Það hef ég nú oft sagt þér“.
Svo fór liann, fastákveðinn. Hann ætlaði
að reyna það. I dag var fimmtudagur. f heila
viku skyhli hann ekki gera neitt, sem hann
mætti ekki — og næsta fimmtudag mundi
liann horfa í sólina án þess að hafa gler
fyrir augunum.'
Þetta varð löng vika og ströng. Sunnudagur-
inn var verstur, því að þá sá hann fullþroska
kirsiber á trénu.
Sá einn, sem hefur þroskað kirsiber fyrir
framan sig og þorir ekki almennilega að taka
það, veit, hve gómsætt það mundi vera.
Auðvitað gæti hann farið og spurt, hvort
hann mætti borða það, en svarið vissi hann
hér um bil fyrir: „Þetta eru sultukirsiber,
og þú veizt vel, að þú mátt ekki taka þau“.
En.ef hann tæki nú eitt umsvifalaust og yrði
gestum. Ég er ekki lengur einmana. Þreytan
hverfur — lundin léttist. — Ég nýt þess
að vera einn af kirkjugestunum. f hverju
öðru húsi hefði ég fundið til þess, að ég
var útlendingur meðal ókunnugra. Hér er
ég eins og heima hjá mér. — Ég er í kirkju.
Presturinn lýkur við ræðuna. — Sálmarnir
eru sungnir, en í lok guðsþjónustunnar eru
skírð fimm börn.
Fimm unglegar, glaðar mæður ganga upp
að altarinu og færa þau Jesú í skírninni. —
Ég gleymi regninu, þreytunni og einstæð-
ingsskapnum. — Athöfninni er lokið. Bros-
andi, með ljóma í augum, ganga hinar ungu
mæður til sætis méð börnin sín, og útgöngu-
sálmurinn er sunginn. -Ég er eins og nýr
maður eftir messuna. — Þessari kirkjuferð
gleymi ég ekki.
Eftir messu skoða ég hið sögufræga gamla
guðshús. Kirkjuvörðurinn fylgir mér um allt
eins og gömlum vini.---—
Ég hef skráð þessa stuttu sögu liér til að
minna börn á það, að ef þau eru einmana,
þá er gott að leita til kirkjunnar, og ef þau
vilja gleðjast með glöðum á jólunum, þá
er það líka bezt í kirkjunni.
GleSileg j ó l.
Stefán Jónsson.
JÓLAKVEÐJA
J2