Freyja - 01.03.1899, Blaðsíða 19

FREYJA, MARZ OG APRÍL 1899.
19
Það var enn skemmtilegra þarna úti
á vatninu en á landi, bátnrinn barst
áfram fyrir liægum vindi, og Gasper
stýrdi.
,Stefndu bátnum á vatna liljurnar
þarna þær eru svo fallegar,1 sagði Beat*.
rice.
Meðan báturinn leið yfrum svo létti-
lega á brjóstum vatnsins, sveifiiugnr
Beatrice til baka til Hugb Fernlys. Þá
langaði hana eftir iífsins gleði og gæð-
um. Nú voru öli líf'sins gæði liennar
eign. Og bún sjálf var blessuð með lifs-
ins heigustu gjöf, ártinni. En hún
fölnaði upp. Hún var bundin öðrum
manni. ,Hvað gengur að þér ungfru,
Égmanekki til að hafa séð þig svo
hrædda fyr.
Hún leit til hans rétt sem snöggvast
Ef hún mætti segja hotium allt, ef hanu
gæti frelsað liana. Nei, það dvgði ekki.
Allt í einu fór Gasper að se.ja þeim
sögn af manni sem iiann hefdi þekkt
sem einusinni hefði náð ást á stúlku
sem að auð og ættgöfúi »tód 1 ngt fyrir
neðati hann. En eftir skamma stund
yfirgaf hann hana með öllu, og gaf
heuni það að sök, að hafa logið að sér
einhverju, logið viljandi áður en þau
áttust. Gasper þótti hún sárt le kin.
En Lionel og Airlie kváðu það mak
legt.
,Ég vildi heldnr fyritgefa hvern ann-
ann glæp en iygar. Allt lágt kvikindis-
íegt og ógöfugt innibyndst í þessu eina
orði lygi.‘ Verði ég þess var að muður
eða kona hafi einusinni logið að mér
viljandi mundi ég aidrei fyrirgefa þeim,
og ég viidi ekki þurfa að sjá þau aftur.1
,Sama segi ég,' svaraði Lionei. Sú
koua sem ég elska verður að vera sak-
leysiðjOg hreinskilnin sjálf/
Slík ósköp af gæðum mundi sökkva
hrtiium bát,‘ aagðt Btatric kuldtle a.
En orð lávarðarins nístu Ujarta lieunar
biturlega. Ef bann vissi allt, uei Itann
skyldi aldrei vita það,‘ tingsaði húu
Euíhjarta sínu óskaði húu að hún
h.efði sigt föður sínum allt.
Nokkru Sftinna hafði Lilliatt ástæðu
til að minnast áorð Lionels.
Beatrice tók af sér vetlinginn og
Itlauf bárurnar á vatninu með littlu
höndtnni sinni. Hintr léttu skýjaliókar
og trén með blaktandi laufskrúði sínu
spegluðu sigí vatninu. Allt í etnu rak
Beatrice upp óguriegt bljóð, seru gekk
liv. Airlie svo til bjarta að bann
gleymdi því aidrei. Hauu leit til henu-
ar. Hún var föl eins og liðið iík,
,ílvað gengur að þér ungfrú Earle?
sx»urði liann.
,Ekkert,‘ svaraði hún og reyndt að
herða sig og hlæja.1 ,Ekkert, það var
eingöngu heimska og hugarburður, ,Ég
sá mtna eigin inynd í vatninu, en svo
kuldalega og háðslega, að það skelfdi
mig.‘
,Það var endurskin,1 sagði Lionel Dac-
ra.‘ Ég sé sjálfann mig. Gjörðu ekki
nema líttu aí’tur ungfrú Earle.1
,Nei, nei.‘ sagði tiún, og fór um hana
hrollur. ,Ég veit að það var bara
heintska. En mér sýndist þetta andlit
koma upp úr djúpinu, og það glottisvo
neyðarlwg. Hvernig get ég gleymt því?‘
,Það voru aðeins gárurnar á vatninu
sent lirófluðu við myndinni,1 sagði
Airlie.
,Mér er illa við vatnið.Ég er æfinlega
hræddí nærveru þess. Mr. Lawrence
viltu gjöra svo vel og lenda, ég skal
aldrei koma út á þetta vatn framar.1
Gasper hló. En Lionei kvað Beatrice
hafa fengið of Stóra inntöku af TJndínu,
og vatna öndunum. lávarðnr Airlie
reyndi að fá liana til að gleyma þessu
atviki með því aötala nm dansinn og
8Ítthvað annað, Hún talaði og hló, en
við og við sá hantt þó óttabundið
alvöruský svífa yfir andliti bennar. Og
hún skalf eins og hún helði köldu
Þegar þau koitut heim.snöri hún sér
til þeirra og sagði í sínum vanaletra
glettnis róm.
,Ekkert j'kkar má segja pabba. Ég
vildi ekki að h-inn frétti það að kona
af Earles ættinni væri raggeit eða
ímyndunarveik. Ég er nógu hugrökk á
Þær systur voru þreyttar eftir ferða-
lagið, og lady Helen lét Beatrice legga
sig fyrir svo hún yrði hressari fyrir
dansinn. Og svo sat hún þar hjá henni,
uns hún sofnaði, en svipnr heunar var
órólegur. Hún tautadi eitthvað um dýx»i
vatnsns, Joksins hljóðaði hún upx>, og
vaknaði við það.Hún var heitog sveitt.
,Hvað tiefur þ g drermt barn,‘ spurði
frúin. ,Ungar stúlkur ættu að sofa eins
rólega og blóntin.1
,Blómin loka ekki ætíð augunum,1
svaraði Beatrice brosandi. Mig var að
dreyma vatnið, það vnr und"rlegur
draumur. Ernokkuðað markadrauma?1
,Ég bef beyit einn draúm sem var
sanndreymi,* svaraði frúin. Þegar ég
varu>’gátti ég eina vinsfúiku Laura
Reardon. Ilún fékkást á n anni—cap-
tain Letuuel. Hún elskaði eius og fáar
stúlkur elska. Hann gjörði allt sem
einn maður getur gjört til að vinna
lijaita hennar, og vantt það lika. Loks-
ins fór bann bnrt og kvaddi liana rétt
einsog aðra og sagðist koma aftur inn-
an skamms.
Einu n orgun kom Laura til mín og
sagði mér draum sinn. Hún þtittist
vera dáin, Og stödd í kyrkjuieinni þar
sem bún var ókur.nng. tJún’varö vör við
einliverja breyfingujólk dreif að kyrkj-
unni ríðandi og gangandi, það kotn inn
og búit varð þess brrtt vör að það var
i jönavígsla. Því presturinn sagði.‘
,George Victor Lemuel, viltu taka
þessa stúlku þér fyrir eigin konu?‘
,Og röddin sem liútt elskaði og
þekkti svo vel, sagði já.
,Alece Fertir8. V Itutaka þenna mann
þér fyrir eigin mann? Hélt presturinn
áfram.
,Já,‘ svaraði kvennrödd hrein ogskær.
Svo beyrði bún að athöfninni var
lokið. Það undailegasta er, að þenna
sama dag giftist Lemuel Alece Ferars.
Stúlka sem Laura liafði hvorki heyrt
né séð fyr en í draumnum, þetta var
berdreymi Beatrice.
,Dó vinstúlka þín?‘ spurði Beatrice.
,Nei, en hamingjusól bennar gekk
þarna til viðar/ svaraði frúin.
,Ég liefði sannarlega dáið,‘ svaraði
Beatrice Ég gæti ekki liíað slíkan
missir.*
Þ tð var ekki talað um annað en dans-
inn á Earlescourt. Ekkert því líkt liafði
sést svo ríkmannlegt var allt titan tníss
cg 'nnan. Lávarður Earle var ánaegður.
Salirnir stórir og skrauflegir, ilmuðu af
angan blómanna, og fjö'bieitni litanna
töfraði augað. Ilér og þar glitraði í
kristals tært vatnið í gosbrunnunum,
og útböggnar marmara myndir stóðu
víðsvegar inn á tnilli blóma bekkjanna.
,Hún elsk-ar allt fagurt og einkenrt-
ilegt, litta fallega stúlK an mín, og hún
verður drottning samkvæmisins hér í
kvöld,1 bugsaði lávarðurinn. Litlu
seinna kom Beatrice inn og sagði:
,Amma vildi vita hvernig þér litist
nú á dóttur þína, og sérstklegademant-
ana mína,‘
Lívarðurinn stóð sem steini lostinn.
Gat þettað verið dóttirDoru—Doru sem
einusinni hafði rauðfiekkóttar hendur
af jarðberjalegi. Hann tók ekki eftir
kjólnnm, bann sá atign tindrandi af ást
eg fegurð og fjöri. Hann sá liárid liðast
í fögrum bylgjum niðttr inn fanuhvítan
háls og lierdar. I»arna lijá honum stóð
kona 8vo yndisleg seiti liitninborin
hugsjón, íklædd Ijósrauðnm atla-
silki kjól skrevttum silkiblúndum, og
og demnntarnir í hári hennar voru ei
fegurri eu augu liennar, svo bjartii sem
þeir voru, en þeir áttu þar aðdáauiega
heima.
Jivarer Lillian? sp-trði lávarðurinn
og rödd bans lýsti fullkotninui ánægju.
,Ég er hérna faðir minn, ég vildi að
þú sæir Beatrice fyrst,' sagði hin þýða
kvennlega tödd,og Lillian kom iun.
Lávárðúrinn vissi ekki hveruig iiann
gæti gjört þeirra mun. Lillian varin
upp með nettleika sínum þaösem Bea-
trice var atkvæðameiri.
,Ég vona að þetta verði y k kur ánægj-
ulegur dagur böruin míi:,‘ sagði lávarð-
urinn blíðlega.
,ÉgervÍ8sum að það verður,‘ svar-
aði Beatrice.1 En ætiar þú að dansa í
kvöld x>ab bií‘ sptirði bún giettnisltga.
,Nei, ekki býst ég við því,‘ svaraði
haun; og hugur lians fiaug altur í tíui-
ann þ utaað sem liatin dansaði síðasta
dansmn sinn, þá dansnði hann við Val-
entineCliaitens. Nú voru þeir gleði-
dagar lötigu liðutr.
Sky Idi sorgin eiga eftir að formyrkva
þeuna glaðlega svtp, liugsaði lávarður-
iun og liorfði eftir Beatticeer hún gekk
út.
(Framh. í næsta númeri.)