Freyja - 01.02.1900, Síða 12

12
FREYJA
finna sárt til þessa mótstöðu afls, og hversu mikið niður
drep ósamkomulag og rýgur er.fyrir kvennfélags hug-
mynd vora þarf víst ekki að eyða mörgum orðurn til að
sýna ykkur fram á.
En ekki er framtaksleysi það sem á sér stað hjá
okkur, eingöngu þessunr ákveðnu mótstöðu konunr að
kenna. Við mætum þeim að vísu hér og livar, og þær
draga vanalega engar dulur á skoðanir sínar. Orsökin
er áreiðanlega hjá fjöldanum, því það vantar ekki að
flest af kvennfólkinu talar kut'teislega um ntálin, og
segir að „eitthvað1- þrrrfl að gjöra. En ltvað þetta ,.eitt-
hvað“ eigi að vera, er þeint óljóst, endn er vanmáttar
tilttnningin oftast svo sterk, að ekki verður neitt úr
neinu. Orðiit liða aflvana af vörununt eins og dauða
fjúk í logndrífu. Vegna þess að kvennfélögin eru þau
einu samtök senr íslenskar konur hafa gjört hér vestan-
hafs, þá kemur þetta kvennlega ósjálfstæði mest fram
innan takmarka þeirra. Það keniur ekki ósjaldan fyrir
að konrrr sem nýlega hafa gengið í kvennfélag, þykjast
með þv(, hafa hlaupið nokkrrrskonar gönuskeið á braut
framfaranna í ltálfgjörðu gáleysi, og þurfa því endilega
að snúa aftur — ganga úr félaginu, oftast með þeim
ummælum, ,,að ckkert tnuni unr sig,“ og með þeinr á-
setningi, að konta ekki nærri slíkttm fölagsskap framar.
Þotta stafar rnest af vantrausti semkonurnar hafa liver
á annari. Þeim hættir svo við að horfa ttiður fyrir sig á
sitt eigið kynferði, en upp fyrir sig á karlmennina, og
þvíerþeim svo ciginlegt að skirskota til þeirra ogsegja
,,að ganran væri að heyra hvaðþessi segði um málið.“
En er það ekki hálf vandræðalegt, að ætlast tilað karl-
nrennirnir séu talsmenn okkar sérstöku málefna, fyrst
við errtm nokknð að fást við þau sjálfar? Eða því ætl-
um við þeim ekki nokkuð af húsverkunum líka,t. d. að
þvo upp leirtauið? Er það ekki af því að við vitum, að
það er okkar verk, en ekki þeirra? Sama mundi verða
nreð félags málin, ef við gerðunr okkur grein fvrir
verkahring okkar í þeim efnunr. Egtrúi ekki á framfar-
ir okkar nreðan karlmennirnir hugsa mest fyrir okkur,
fremur en ég trúi á frarnfarir þess barns, senr lætur
skólakennarann reikna reikningsdæmin sín, í stað þess
að gjöra það sjálft. Hafl karlmennirnir sett félagsskap-
ar sanrvinnu kvenna nokkrar skorður, þá ættuþeirauð-