Freyja - 01.01.1901, Blaðsíða 10

fll&YJA
231
„Til að lít;t eftir gjíirðain npprcistíinnanna, sem hafa j'ru' vapn og
mnan herbúnað.“
„Vcrðurðu |lcngi?“
,,Nei, ég k(‘inst þangað í kviild, Jief lo!<ið erindi mínu kl. 2 í nótt.og
kem aftur um hádegi á morgun. ‘
„Gott, gifringin þarf að fara frain á íiðruin degi hór frá. Eg vona
þft látir ekki bregðast að vera til taks.“
„Nei, ég gjöri það ekki (>tilnoyddur.“
„Þú sör Rosaliu áður en þú fer,“ sagði Rieliard.
Elroy játti því og fór svo npp. Ilann var 28 ára gamall, li'&r ogall-
ve! að manni, liann var dökkuiVi brún og brá. Svipurinn var þótta-
fnllur og næstum illmannlegur, og sýndi, að tilfinningarleysi, undir
liyggja og ágirnd voru honum meðfæddir eiginlegleikar, og sást það
bestt áhinum köldu, glittandi höggormsaugum hans, augum,sem myndi
skelfa liverja þá skepnu sem yrði fyrir þvi óláni að verða á valdi eig-
enda þeirra. Saint sem áður gat hann verið fjörugur og skenuntilegur
(ölagsbróðir er liann vildi það við hafa.
Rosalia sat við eldinn og hugsaði um móðtir slna. Hún starði á
reykinn sem hringaðist upp frá hálfhrunnum viðnuni og leið hljóðlaust
út um reykh&finn og hvarf eftir litla stund út i goyrninn, alvog oins og
vonir mannanna barna gjöra svp oft. Hún vissi ekki fyr en einhver
klapp<iði á dyrnar að horborgi lionnar, og sagði þoim hinum sama að
koina inn,
Hún starðiá Elroy og lagði hendurnar ósj&lfráttá lijartað og henni
fannst kalt vatn renna sór á milli skinns og hörunds.
„Rosalia, ástin mín, þetta er stærri sæla en ég gat vonast eftir,“
sagði hann og rétti honni hönd sina.
Hann þagnaði, on úr augum hans logaði girndareldur, hún sá það
og hryllti við, og liikaði við að taka hina útréttu hönd hans.en þó gjörði
hún það af ótta við hann. Hönd hans var ískölk, svo köld, að hrollur
fórum hatta.
„Eg jtCyrði þú værir komin og gat okki stilt mig um að sjá þig. Ó,
Rosalia! vtð eigum bráðuin að uppskera ávexti vona okkar.“
Vesalings Rosalia nötraði oins og hrfsla en þorði ekkert að sogja.
„Þú veizt að við eiguin að giftast á timmtudaginn," hélt Elroy á-
fram hálf stygglega, er hútt svaraði ekki.
„Jú,“ sagði hún en leit ekki upp.
„Þú syrgir móðurmissi þinn, lijartað mitt. Eg skal gefa þér tirna
til að útenda sorgar&r þitt. Þnð er að segja, ég ætlast ekki til að þú
takir þátt í munaði heimsins og lystisemdum, en þú verður glöð í nær-
veru minni; lieldurðu það ekkiV"
Hvcrju átti hún að svara? Ekki samþykki, því það yrði skoðað