Freyja - 01.12.1906, Blaðsíða 21

ix. s.
FREYJa
ii 7
hann fýsti a'5 sjá þá falla
sem frömdu móöur rán.
En lukkusólin ljúfa
nú leiö und heldimm fjöll,
1 var rainmar nornir rjúfa
í reiöi virkin öli,
og báru frelsisblómin
á bál með gleöisöng,
j á þrumdi dauöadóminn
hin danska Li'kaböng.
m.
I vesfurátt til viðar
rann vetrarsólin hljótt
r eö björtu brosi friðar,
sem byöi góða nótt.
1-á lá und loga feldi
1 ert landsins blásiö svell
og brann í aftaneldi
ið alana Sauðafell.
A þessum dapra degi
\ardarra él þar háð,
o sína mestu megi
þar missti föðurláð,
vor forna trú og frelsi
þá fór í sömu gröf,
eu háðung, þrælahelsi
þaö 1 laut sem konungsgjöf.
Ef œttum vér þann Ara
á öld sem lifum nú,
1ann kynni kannske fara
með kóngsins myrkrahjú,
en fugl með slíkum fjöðrum
ei finnst hver tímamót,
en nœgð af eiturnöðrum
er naga lífs vors rót.
Því lævís Ulfur elt’ ’ann
og öll hans rakti för
svo fengiveitt og fellt ’ann
að fylkis náðarskör,
hann vissi’ að valdiöhóf ’ann
og veitti frið og ró,
er klœkja vefinn vóf ’ann
og veiðigildrur bjó.
Og vísis veiðihundar
í vargsmóð œddu fram
og innan stuttrar stundar
þeir stigu’ á ljónsins hramm
og sá að fold var felldur
er flestum meiri var ‘
og undir öxi seldur,
því afbrot nóg hann bar.
Hve dapur var sá dagur
er dýrð hans þannig sleit
og frelsisgeislinn fagur
hann fólst í djúpsins reit
svo aldrei aftur skín ’ann
uin Islands bláu fjöll,
ef eitt sinn de}'r og dvín ’ann
þá deyja blómin öll.
Það fór svo, fyr og síðar
hvar frelsið hneig í gröf
með vonir bjartar, blíðar
—þá beztu jarðlífs gjöf,
að kúgun komst til valda
og kramdi stórt og smátt
svo þar umaldir alda
bjó eilíf kvalanátt.