Freyja - 01.12.1906, Blaðsíða 49

IX. 5.
FREYJA
Til Hagyröinga.
Hagyrðingar hörpu gætið,
hvergi falli ryk á streng,
slitni eitthvað, brotin bætið,
bœtur sæma högum dreng.
Haldið þreki þreytist eigi
þó að stundum gangi smátt,
aldrei sást á einum degi
eik í skógi vaxa hátt.
Ungir menn með kraft í köglum
kveifarskapnum vinnið tjón,
berið hníf að vanans vöglum,
veitið aftur heila sjón.
Revn/.lan sýnir þegar þjóðum,
þungur svefn á vald sitt nær:
nöldurs mögl í hálfum hljóðum
hefir sjaldan valið þær.
Þótt ei líti þörf á bótum
þeir sem tigna gálga’ og bönd,
nóg er til af rotnum rótum,
rífið þær með eigin hönd.
Sá er aldréi annars byrði
eigin herðar lýja fann,
hann er öllum einskis viröi
alverunni smán er hann.
Sá er aldrei sorga gætti
seint og snemma fíflskur hlær.
horn og klaufir ef hann ætti
eðli hans það félli nær.
Síðla heflr hæstum bárum
heimska þeytt um frónska vör,
þá skal drengir, öllum árum
áfram knúinn braga knör
145