Freyja - 01.12.1906, Blaðsíða 5

EX. 5.
FREYJA
101
hún ömurleg og köld. Hún kom til hans er hann stóö yfir
nioldum foreldranna sinna, og þá fannst honumhún óvelkom-
inn, en sjálfsagður gestur. Hún kom til hans þegar hann fór
hina fyrstu ósigurför lífsins, og þá hugaöi hún hann. Hún
koin til hans, þegar hann stóö yfir moldum barnanna sinna
og konunnar sinnar, og þá fannst honum hún hluti af sjálfum
sér. Síöan hefir hún veriö daglegur gestur hjá honum og nú
skilur . hann hana.—Nú skoðar hann hana ekki sem óvin,
heldur vin, sem kom til hans þegar alliraðrir yfirgáfu hann.
Hann veit nú að hún kom ekki með ólánsöldurnar sem yfir
hann gengu, aö hún var ekki orsök í barna eða atvinnumissi
hans, að hún hafði ekki orsakað ósigur hans í baráttu lífsins.
Að allt þetta liggur í eðli manns sjálfs og rás viöburðanna.
Eins og vonir œskuáranna yfirgáfu hann og æskan og gleðin
—af því þter voru sjálfsagöur hluti þeirra ára, þannig kom
Sorgin—sjálfsagður hluti reynzlunnar. Þegaræskan í fyrsta
skifti fœr sig fullreynda, og þegar hún nœst lœtur undan síga
þá fer æfinni að halla og Sorgin skipar það sœti, sem Gleðin
áðurátti. Maður venst henni og fer jafnvel að þykja
vænt um hana, og síðast veröa þau vinir.
Þær horföust í augu, Gleörn og Sorgi n, þar sem þœr
sátu. Það er svo skammt á milli vöggunnar og grafarinnar.
,,Ég fþt honum lífið,Œskuna og vonirnar, “ sagði Gleðin
og benti á barnið í vöggunni.
,,Ég ílyt honum eilífa hvíld, “ sagði Sorgin og benti á
öldunginn á grafarbakkanum.
Barnið leit upp og horföi meðaumkunaraugum á öldung-
inn, en breiddi faðminn út á móti lífinu og gleðinni.
Öldungurinn leit einnig upp, brosti angurblítt, blessaði
barnið, hallaði sér útaf og sagði:
,,Nú vil ég sofna“.
OgSorgin og Gleöin tóku saman höndum yfir v'iggunni
«g gröfinni.
Brynhu.dur.